Friday 15 June 2012

''သမီးေခ်ာင္းမဆုိးေတာ့ပါ"


ဒီတစ္ခါ မိုးရြာရင္ သမီး မိုးေရထဲ ထြက္မေဆာ့ေတာ့ဘူး။ အဲဒါမွ ေခ်ာင္းမဆိုးမွာ။
ေခ်ာင္းဆိုးရင္ မုန္႔မစား ရေတာ့ဘူးေလ။ အရင္တစ္ခါ မိုးေရထဲ ထြက္ေဆာ့ၿပီး ေခ်ာင္းေတြ ဆိုးကတည္းက မွတ္ထားတာ။ သမီးက အဲဒီေန႔က မိုးေရထဲ ထြက္ေဆာ့တယ္။ ညေနလည္း ေစာင္းေရာ၊ ေခ်ာင္းေတြ ဆိုးေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းကိုသြားေတာ့ ေမေမက မုန္႔၀ယ္ မေကၽြးဘူး။ သမီးက မုန္႔၀ယ္ ေပးခိုင္းေတာ့ “ေခ်ာင္းဆိုးတဲ့ ကေလး မုန္႔မစားရဘူးလို႔ ဆရာ၀န္ႀကီးက မွာထားတယ္ေလ”လို႔ ေမေမကေျပာတယ္။

“ဟင္ ေမေမကလည္း”လို႔ သမီး ေျခေဆာင့္ေပမယ့္ ေမေမက ၀ယ္မေကၽြးပါဘူး။

“ဘဘ ဆရာ၀န္ႀကီးဆီ ပို႔လိုက္မွာေနာ္” လို႔ ေျပာၿပီး ျပန္သြားတယ္။ ေမေမက သမီးကို တစ္ခုခု ေျပာလို႔ မရတိုင္း “ဘဘ ဆရာ၀န္ႀကီးဆီ ပို႔လိုက္မွာေနာ္” ဆိုတာ အျမဲ ေျပာတတ္တယ္။ ဘဘ ဆရာ၀န္ႀကီးဆိုတာ သမီးတို႔ လမ္းထိပ္ ေဆးခန္းက လူႀကီးကို ေျပာတာ။ တစ္ခါက ေဖေဖ စိုက္ခင္းထဲမွာ ေျခေထာက္ကို ေပါက္ျပားနဲ႔ ခိုက္မိတုန္းကေပါ့။ ေဖေဖရယ္ ေမေမရယ္၊ သမီးရယ္ အဲဒီ ဆရာ၀န္ႀကီးဆီ သြားၾကတယ္။ သူက ေဖေဖ့ေျခေထာက္ကို ေဆးေတြထည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့
ပိုးမ၀င္ေအာင္လို႔တဲ့။ ေဆးထိုး အပ္ႀကီးနဲ႔ ေဖေဖ့ကိုထိုးတာ။ ေဖေဖ့ မ်က္ႏွာႀကီး ႐ံႈ႕မဲ့သြားတာပဲ။ “နာလား”လို႔ သမီးက ေမးေတာ့ ေဖေဖက “အင္း”တဲ့။ သမီးလည္း ေၾကာက္လို႔ ေနာက္ရက္ေတြ ေဖေဖ ေဆးခန္းသြားရင္ မလိုက္ေတာ့ဘူး။

ေမေမကလည္း အဲဒီကတည္းက သမီးကို ေျပာမရေတာ့ရင္ “ဘဘဆရာ၀န္ႀကီးဆီ ပို႔လိုက္မယ္” ဆိုတာခ်ည္း ေျပာေတာ့တာပဲ။ သမီး ေခ်ာင္းေတြဆိုးၿပီး ေမေမ မုန္႔မထည့္ေပးတဲ့ ေန႔တုန္းက ေက်ာင္းမွာ သမီး သူငယ္ခ်င္းေတြ မုန္႔စားတာကို ေငးမိေရာ။ သူတို႔က ေကၽြးပါတယ္။ နည္းနည္းပဲ ေကၽြးတာဆိုေတာ့ သမီးက မ၀ဘူးေလ။ ထပ္ေတာင္းေတာ့ မေပးၾက ေတာ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါ မိုးရြာရင္ သမီး မိုးေရထဲ ထြက္မေဆာ့ေတာ့ဘူး။

ဟိုေန႔ မနက္က မိုးေတြ အရမ္းရြာတယ္။ သမီးကေတာ့ မိုးေတြ ဘယ္ေလာက္ရြာရြာ အျပင္ကို ထြက္မေဆာ့ဘူး။ ဒါမွ ေက်ာင္းသြားရင္ မုန္႔စားရမွာ။ သမီး ထြက္မေဆာ့ေပမယ့္ ေမေမတို႔ကေတာ့ တစ္ေနကုန္ မိုးထဲမွာခ်ည္းပဲ။ ေဖေဖက...
“သမီး ဆင္းမလာနဲ႔ေနာ္”လို႔ တစ္ခါတစ္ခါ လွမ္းလွမ္းေအာ္ေသးတယ္။

မဆင္းပါဘူး။ သမီးက ေဖေဖတို႔ ဆင္းပါဆိုေတာင္ မဆင္းဘူး။ ေဖေဖတို႔က သမီးတို႔ ျခံေလးထဲ စီး၀င္လာတဲ့ ေရေတြကို ကာေနတာေလ။  မိုးေတြအရမ္း ရြာတဲ့ေန႔ေတြ ဆိုရင္ ဒီလိုပဲ။ သမီးတို႔ ျခံက ေတာင္ေစာင္း တစ္ခုေအာက္မွာ ရွိတယ္။ မိုးရြာၿပီ ဆိုတာနဲ႔ အဲဒီ ေတာင္ေစာင္းေလးက ေရေတြ ျခံထဲ စီး၀င္လာေရာ။

အဲလို စီး၀င္လာရင္ ေမေမတို႔က ေျမာင္းေလးေတြ ေဖာက္ၿပီး ျခံေရွ႕က ေျမာင္းႀကီးထဲကို ေရေတြ ေရာက္သြားေအာင္ လုပ္ရတယ္။ ျခံစည္း႐ိုး အစပ္မွာလည္း သဲအိတ္ေတြ ဖို႔ထားေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိုးက ဒီတစ္ခါ တအားႀကီးတယ္။ ေၾသာ္ သမီးတုိ႔က ဘဘဦးျဖဴရဲ႕ ျခံမွာ ေနတာေလ။ ေဖေဖတို႔ ေမေမတို႔က အပင္ေလးေတြ စိုက္တယ္။ ဘဘဦးျဖဴက လာလာၾကည့္တယ္။ အသီးေတြ အပင္ေတြ ႀကီးလာရင္ ေထာ္လာဂ်ီေလးေတြနဲ႔ လာလာယူတယ္။ ၿပီးရင္ ေမေမ တို႔ကို ပိုက္ဆံေတြ ေပးတယ္။

ဘဘဦးျဖဴ လာလာၾကည့္တဲ့ ေန႔ေတြဆို သမီး အရမ္းေပ်ာ္္ပဲ။ သမီး အတြက္ မုန္႔ေတြ ၀ယ္၀ယ္လာတတ္တာကိုး။ ဘဘဦးျဖဴက သမီးကို ခ်စ္တယ္ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ့ကိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ဆူတာ တအားပဲ။ အင္း ေဂၚဖီေတြ ပိုးက်တုန္းကေရာ၊ သခြားေတြ ေရမလိုက္ႏိုင္လို႔ ခါးတုန္းကေရာ။ ေဖေဖတို႔ကို ဆူတယ္။ “ေတာ္ေတာ္ အသံုး မက်တဲ့ေကာင္” လို႔လည္း ေျပာဖူးတယ္။ ေမေမဆိုရင္ ဘဘဦးျဖဴ အဲဒီလို ေျပာၿပီး ျပန္သြား တုန္းက ငိုလိုက္တာအရမ္းပဲ။ ေမေမငိုေတာ့ သမီးလည္း လိုက္ငိုမိတယ္။ ဘာလို႔ ငိုတာလဲ မသိေပမယ့္ ေမေမ ငိုေတာ့ မေနတတ္ဘူး။ သမီး လိုက္ငိုမွ ေမေမက မငိုေတာ့တာ။

ေမေမတို႔ေတြ ေရမ၀င္ေအာင္ ကာထားတာႀကီးက ညေနကတည္းက ေရေတြ ျပန္၀င္ေနတယ္။ ေမေမတုိ႔လည္း မိုးမရြာေပမယ့္ ေရထဲျပန္ဆင္း၊ စိုက္ခင္းဘက္ကို ေပါက္ျပားနဲ႔ ဆင္းဖို႔ေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ မရပါဘူး။ မိုးက တအားႀကီး ရြာေတာ့ သမီးတို႔ ျခံအစပ္မွာကာထားတဲ့ သဲအိတ္ေတြကိုပါ ေက်ာ္ ၿပီး ေရေတြက ၀င္လာတာေလ။ ေဖေဖေရာ၊ ေမေမေရာ တစ္ညလံုး မအိပ္ၾကရဘူး။ မနက္ေရာက္ေတာ့ ေမေမ ေခ်ာင္းေတြဆိုးေရာ။ သမီးလည္း ေျပာလိုက္တယ္။ “ေမေမ မုန္႔ေတြ မစားနဲ႔”လို႔ေလ။ ေမေမက ျပံဳးတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲေနတယ္။

ေဖေဖက...
“မင္း ကေလးေရွ႕မွာ ငိုရလားကြ”တဲ့။

ေမေမက...
“ကိုယ္ေတြ ပူလြန္းလို႔ မ်က္ရည္က် မိတာပါေတာ္”ဆိုၿပီး မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္တယ္။သမီး ေမေမနား ကပ္မိေတာ့ ေမေမ တကယ္ ကိုယ္ေတြ ပူေနတာပဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဘဘဦးျဖဴ ျခံထဲကို ေရာက္လာတယ္။ သူ႔ဆိုင္ကယ္ ေလးနဲ႔ပဲ။ သမီးကိုလည္း မၾကည့္ဘူး။ ေဖေဖ့ကို ေခၚၿပီး စိုက္ခင္းေတြဘက္ ဆက္သြားၾကတယ္။ ျပန္လာေတာ့ ဘဘဦးျဖဴ မ်က္ႏွာႀကီးက ရဲလို႔။
“ႀကိဳလုပ္ မထားဘူးလား”တဲ့။

ေဖေဖက “ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းရယ္ဆိုေတာ့ မႏိုင္လို႔ပါ”လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာၾကတာကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဘဘဦးျဖဴခ်ည္း ေျပာသြားတာပါ။ ေဖေဖ့ကိုလည္း ေအာ္ဟစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့...
“ေနာက္သီးႏွံ မေပၚမခ်င္း ဘာမွ ထပ္မယူ နဲ႔ကြာ”ဆိုတာေတြလည္း ပါတယ္။ အဲဒီ စကားကို ဘာလို႔ မွတ္မိလဲဆိုေတာ့ ေဖေဖ့ မ်က္ႏွာႀကီးက ရဲၿပီး...
“မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာရယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးေလး အတြက္ေတာ့”ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာတာေလ။ သမီးကို ေျပာတာ ေနမွာေပါ့။

ဘဘဦးျဖဴက...
“ငါ ေက်ာင္းအပ္ေပးၿပီးသား၊ က်န္တာ မင္းဘာသာၾကည့္လုပ္”ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာတာေလ။ သမီးကို မုန္႔လည္း ေကၽြးမသြားဘူး။

ေနာက္ေန႔မနက္ ေက်ာင္းသြားေတာ့ ေမေမ လိုက္မပို႔ႏိုင္ဘူး။ ေခ်ာင္းေတြ တအား ဆိုးေနတယ္။ သမီးကို မုန္႔လည္း ထည့္မေပးဘူး။ မုန္႔ဖိုးလည္း မေပးလိုက္ဘူး။ ေခ်ာင္းဆိုးမွာ စိုးလို႔ ႀကိဳတင္ ကာကြယ္ထားတာတဲ့။ သမီး ငိုခ်င္တာေပါ့။ သမီးမွ ေခ်ာင္းမဆိုးတာကို။

“သမီး ေခ်ာင္းမဆိုးဘူးေလ”လို႔ ေမေမ့ကို ေျပာေတာ့ “ေမေမ့ဆီက ကူးမွာစိုးလို႔”တဲ့။ သမီး ေမေမ့ကို ႏႈတ္ခမ္း စူျပလိုက္တယ္။ “သမီး ေခ်ာင္းမဆိုးတာကို”လို႔လည္း ထပ္ေျပာခဲ့လိုက္တယ္။ ေမေမ တဟြတ္ဟြတ္နဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ သမီးမွာ မုန္႔မပါလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။ ေဖေဖက ေက်ာင္းကို ကုန္းပိုးၿပီး လိုက္ပို႔တာကိုး။ ေက်ာင္းေရာက္မွ ေဖေဖ့ကို ထပ္ေျပာရမယ္။ ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ေဖေဖ အိမ္ကို မျပန္ေသး ဘူး။ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကစားေနတာ ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုး ေတာ့ ေဖေဖ့နားဆီ သမီး ေျပးသြားလိုက္တယ္။

“ေဖေဖ၊ ေန႔လယ္ ထမင္းခ်ဳိင့္ လာပို႔ရင္ မုန္႔ ၀ယ္လာခဲ့ေနာ္”

ေဖေဖက သမီးကို ၾကည့္ရင္း ျပံဳးတယ္။ ေမေမ့လိုပဲ ျပံဳးေနရင္းက မ်က္ရည္ေတြက ေ၀့လို႔။ ၾကည့္ရတာ ေဖေဖကလည္း ေမေမ့လိုပဲ ေျပာဦးမယ္ ထင္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သမီးက ေဖေဖ့ ထက္ဦးေအာင္ အရင္ ေျပာလိုက္တယ္။

“ဟင္ ေဖေဖကလည္း သမီး ေခ်ာင္း မဆိုးေတာ့ပါဘူးဆို”       
ခ်မ္းထက္ဟန္
(Teen မဂၢဇင္း၊မတ္လ ၂၀၁၁)

No comments:

Post a Comment