“ေျမနီည”

၁။ “ဖူး”ခနဲ မႈတ္ထုတ္ လိုက္သည့္ ေဆးလိပ္ မီးခိုးေငြ႕ မ်ားကို လွဦး လိုက္ၾကည့္မိသည္။ ၿပီးေတာ့... “မင္း ေျပာတာက တကယ္ က်ိန္းေသပါတယ္ ေနာ္” “ဂလု...ဟြန္း... မင္းကလည္း တကယ္ပါကြ။ ငါ ကိုယ္တိုင္ မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ ျမင္ခဲ့တာကြ” ဟု ေသာက္လက္စ ေရေႏြးကို အျမန္ မ်ဳိခ်ရင္း ေမာင္လြင္ဦး စကားျပန္၏။ လွဦးက ေမးေစ့က မရွိ မဲ့ရွိမဲ့ အေမြး ငုတ္စိေလးေတြကို ပြတ္သည္။ “မင္း ေမးၾကည့္ေသးလား” “ေအး ေမးတယ္” “သူက ဘာေျပာလဲ” “သူ ၀ယ္ထားတာတဲ့။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ။ မင္းလည္း သိသားနဲ႔။ တကယ္လို႔ ဒီေကာင္ ၀ယ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ အဲ့ေလာက္ နည္းနည္းေလးနဲ႔ တို႔ရပ္ကြက္ထဲဘယ္ေကာင္က လိုက္ပုိ႔မွာလဲ” “ဆိုင္ကိုအျပည့္ခင္းထားတာလား” ေမာင္လြင္ဦး ေခါင္းခါလိုက္ရင္း... “ဟင့္အင္း၊ ငါ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ ၀ယ္ထားတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ က်ိန္းေသေျပာတာေပါ့ကြ။ မင္း ဒီေကာင့္ဆိုင္ေရွ႕ က ၀ိုင္းသံုး၀ိုင္းသိတယ္ မလား” “အင္း...” “ေအး၊ အဲဒီ၀ိုင္းေတြေတာင္ အျပည့္ခင္း မထားဘူး။ တစ္၀ိုင္းတည္းကို ခင္းထားတာ။ ငါလည္း ငမ်ဳိး မင္း ဘယ္က ၀ယ္တာလဲ ဘာညာေမးတာေပါ့။ ဒီ ေကာင္ ေျဖတာ မေရမရာပါ ကြာ။ က်ိန္းေသတယ္ လွဦး ရာ၊ ဒီေကာင္ ၀ယ္လာတာ လံုး၀ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ တို႔ လမ္းထိပ္ကပဲ” “ဟင္...ဒါဆို ဒီေကာင့္ လုပ္ခ်က္ႀကီးက ျပင္းလွခ်ည္ လားကြာ”ဟု လွဦး ေခါင္း ေလးညိတ္ကာ ညိတ္ကာႏွင့္ ဆိုသည္။ လက္ဖက္ ပန္းကန္ထဲမွ ႏွမ္းေစ့ေလးမ်ားကို လက္နဲ႔ဖိခ်လိုက္ၿပီး ကပ္ပါ လာသည့္ ႏွမ္းေစ့ေလးမ်ားကို ပါးစပ္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။ ၂။ လွဦးႏွင့္ ေမာင္လြင္ဦး အႀကိတ္အနယ္ေျပာေနၾကသည့္  အေၾကာင္းသည္ မ်ဳိးႀကီးတို႔ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေရွ႕၌ ေျမနီ တစ္ပံုစာ ေတြ႕ခဲ့ျခင္းကိုျဖစ္၏။ ထိုေျမနီသည္ လွဦးတို႔ အဖို႔ အေရးပါသည္။ ေမာင္လြင္ဦး ေျပာသည့္အတိုင္းသာ မွန္ခဲ့ပါက မ်ဳိးႀကီးဆိုသည့္ေကာင္ လူလည္ က်ထားျခင္းပင္။ ထို ေျမနီမ်ားသည္ လွဦးတို႔တစ္ရပ္ ကြက္လံုးႏွင့္ ဆိုင္သည့္အရာ။ တစ္ရပ္ကြက္လံုးႏွင့္ ဆိုင္သည့္၊ တစ္ရပ္ကြက္လံုး  ပိုင္သည့္ ထိုေျမနီမ်ားသည္ ရပ္ကြက္ထိပ္ ေရအိုင္ႀကီးမွာ ရွိ၏။ ထိုေရအိုင္ႀကီးသည္ နဂို ကတည္းက ရွိရင္းစြဲ ေရအိုင္ ႀကီး။ ေျမနီမ်ားကေတာ့ ထို အိုင္ႀကီးကို ဖို႔ဖို႔ လုပ္ၾကရင္း  ေရာက္လာခဲ့ျခင္းပင္။ က်န္ခဲ့ေသာ လအေတာ္ မ်ားမ်ားက ၿမိဳ႕တြင္းရွိ လမ္း အေတာ္မ်ားမ်ားကို ကြန္ကရစ္ လမ္းမ်ား ခင္းကုန္သည္ဟု ၾကားၾကသည္။ လွဦးတို႔ ရပ္ ကြက္လမ္းကေတာ့ ရႊံ႕ေျမသား အတိႏွင့္ရွိဆဲ။ သူတို႔ရပ္ကြက္ ကေလးသည္ ၿမိဳ႕ႏွင့္ အလွမ္း သိပ္မေ၀း၊ ကားလမ္းမႀကီးနံ ေဘးတြင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕သို႔သြားေရာက္ အလုပ္ဆင္း ၾကသူ အေတာ္မ်ားမ်ားရွိသည္။ ထိုသူတို႔မွစကာ ၿမိဳ႕တြင္းရွိ တျခားရပ္ကြက္ေတြ၊ လမ္းသစ္ ေတြႏွင့္ဟု ၾကားရျမင္ရဖန္ မ်ားလာေတာ့ ရပ္ကြက္သား တို႔ မ႐ိုးမရြ၊ မေနႏိုင္ မထိုင္ ႏိုင္ ျဖစ္လာၾကေတာ့သည္။ ဒီေတာ့ ရပ္ကြက္ လူႀကီးအိမ္မွာ စုကာေ၀းကာႏွင့္ စည္းေ၀း တိုင္ပင္ၾကေတာ့သည္။ ဤရပ္ကြက္ေလးသည္ ကြန္ကရစ္လမ္း ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ ေ၀းစြ။ ရွိရင္းစြဲလမ္းကိုပင္ မပ်က္ဆီး မယိုယြင္းေစရန္ ထိန္းသိမ္းဖို႔ မေတြးႏိုင္ၾက။ သို႔ေသာ္ ယခုကဲ့သို႔ ၿမိဳ႕ေပၚ ရပ္ကြက္မ်ား ကြန္ကရစ္လမ္း အသီးသီး ျဖစ္လာၾကၿပီဆိုေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ကေလးလည္း ကြန္ကရစ္လမ္း မျဖစ္ခ်င္ေန။ ရႊံ႕စပ္စပ္ႏွင့္ကိုေတာ့ ျပင္ဆင္ ၾကဖို႔ ႀကိဳးစားခ်င္ စိတ္ေလးေတြ ေပၚလာေလ၏။ ၿမိဳ႕တြင္းရွိ ကြန္ကရစ္လမ္း အေတာ္ မ်ားမ်ား၏ ထိပ္မ်ားတြင္ ေတာ့ မည္သည့္ ပါတီမွ ဦးစီး ခင္းက်င္းသည္ဟု ေတြ႕ၾကရ သည္။ ဤရပ္ကြက္ကေလး တြင္ကား ပါတီ၀င္ျဖစ္မွန္း မသိ ျဖစ္ေနသူမ်ားႏွင့္ မည္သည့္ ပါတီကိုမွ မသိေသာသူ မ်ားသာရွိသည္။ ယုတ္စြအဆံုး ခ်ာပါတီကိုပင္ မေရာင္း။ သို႔ေသာ္ ရပ္ကြက္မွ ရႊံ႕ စပ္စပ္လမ္းကိုေတာ့ျဖင့္ တစ္ ခုခု ေျပာင္းလဲသြားေစခ်င္ၾက သည္။ ဤသို႔ျဖင့္... “အားလံုး ၿငိမ္ၾကပါ ခင္ဗ်ာ။ ဒီေန႔ ေခၚရတဲ့ အစည္း အေ၀းကေတာ့ အားလံုး လည္း သိၾကၿပီးသား ျဖစ္မွာပါ။ အဲေတာ့ က်ဳပ္တို႔ လုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ အလွဴေငြ လိုအပ္ပါတယ္”ဆို ၿပီး အစည္းအေ၀း တစ္ခု စတင္ လိုက္ေလသည္။ တကယ္တမ္း အစည္းအေ၀း စၿပီဆို ျပန္ေတာ့ “တို႔လမ္းေတာ့ ကြန္ကရစ္ျဖစ္ရခ်ည္ေသးရဲ႕”ဆိုသည့္ အေတြးတုိ႔ႏွင့္ အားလံုးတက္ တက္ႂကြႂကြ။ မည္သို႔မည္ပံု လုပ္ၾကရမည္။ မည္သို႔စရ မည္ စသည္စသည္ျဖင့္ ေျပာဆို စည္းေ၀းၾကၿပီးေနာက္ ေနာက္ ဆံုးရသည့္အေျဖအရအလွဴ ေငြ စတင္ ေကာက္ခံရန္ပင္။ အလွဴေငြ ေကာက္ခံမႈကို ႏွစ္ပိုင္း ခြဲလိုက္ၾကသည္။ ပထမဦးဆံုး ရပ္ကြက္တြင္းရွိ တစ္အိမ္ေထာင္လွ်င္ မည္ ၍မည္မွ်ဟူ၍ စာရင္းခ်ဳပ္ လိုက္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္း ရွိသူမ်ားကေတာ့ျဖင့္ ပိုမိုထည့္ ၀င္ရမည္။ ပထမအဆင့္က ေတာ့ သည္ေလာက္ပင္။ ဒုတိယအဆင့္အေနႏွင့္ လိုအပ္ လာပါက လိုအပ္သလို ထပ္မံထည့္၀င္ၾကရမည္ဟူ သည့္စကားႏွင့္ အစည္း အေ၀း သိမ္းလိုက္ၾက၏။ အလွဴေငြ ေကာက္ခံျခင္း ကိစၥ အဆင္ေျပသည္။ သို႔ေပမဲ့ တစ္ရပ္ကြက္လံုး၏ အိပ္မက္လိုေတာ့ ကြန္က ရစ္လမ္းေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ သို႔ေပမဲ့ မိုးတြင္းေရာက္တိုင္း တဇြိဇိြႏွင့္ ရႊံ႕သားေျမေပၚ ေလွ်ာက္ေနရသည့္ လမ္းကို ေတာ့ တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ က်ိန္းေသသြားၿပီ။ အားလံုး၀ိုင္း၀န္း ေဆြးေႏြးၾကျပန္သည္။ တခ်ဳိ႕က ကန္ႀကီးပတ္ ပတ္လည္ကို တူးဆြကာ ထို ေျမသားႏွင့္ပင္ လမ္းခင္း သင့္သည္ဟု အၾကံေပးသည္။  သို႔ေသာ္ နဂိုေျမသားကိုက မိုးရြာသည္ႏွင့္ ေပ်ာ့အိအိ။ လမ္းသြားလမ္းလာ မေကာင္း။ ဟိုးယခင္က ဤေနရာသည္ လယ္ကြက္အေဟာင္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္လည္း ပါလိမ့္မည္။ “က်ဳပ္ကေတာ့ ႐ိုး႐ိုး ေျမသားေတြ၊ သဲေတြထက္ ေျမနီကို ပိုသေဘာက်တယ္ ဗ်။ ေစ်းလည္း သင့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကန္ ႀကီးေဘးက ေျမသားဆိုရင္ ဒံုရင္းဒံုရင္းပဲေနမွာ။ ေျမနီဆို ရင္ ခပ္သိပ္သိပ္ေလး သာဖို႔။ မိုးရြာလည္း ေအးေအးပဲ”ဟူ သည့္စကားႏွင့္ ေျမနီ၀ယ္ယူ လမ္းခင္းေရးကို သေဘာ တူလိုက္ၾကသည္။ အလုပ္ သမားလည္း အထူးအေထြ မငွားေတာ့။ အ၀ယ္ ေျမနီဒိုင္ မွ တင္ေပးသမွ် ရပ္ကြက္ထိပ္မွာ ကိုယ့္လူႏွင့္ ကိုယ္ ျပန္ခ် ၾကမည္။ အစည္းအေ၀း ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးေျမာက္လုဆဲ ဆဲတြင္ စကားတစ္ခြန္း ထပ္မံ ထြက္ေပၚလာ၏။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔လမ္း ေတြ ေျမနီဖို႔ၾကတာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ရပ္ကြက္ထိပ္က  ေရအိုင္ႀကီးကို ျဖတ္တဲ့လမ္း ကို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ”ဟူ ၍ ျဖစ္သည္။ ဟုတ္သည္။ ခုမွစဥ္း စားမိၾကသည္က ရပ္ကြက္ အ၀င္လမ္းထိပ္က ေရအိုင္ႀကီး။ ရပ္ကြက္ေလး မျဖစ္ေပၚခင္ ကတည္းက ရွိခဲ့သည့္ ေရအိုင္ ႀကီး။ ေရအိုင္ႀကီးဟု ေခၚေသာ္လည္း မိုးတြင္းသာ ေရ ရွိသည့္ေနရာ။ ေရကလည္း တစ္ေတာင္ပင္ မျပည့္ခ်င္။ သို႔ေသာ္ မိုးရြာ ၿပီးသြားပါက ေရျပန္ မက်ေတာ့။ ထိုေရသည္ မိုးၿပီး ေဆာင္းလယ္ေလာက္ထိ ခံသည္။ ရပ္ကြက္ထဲသို႔ ၀င္သည့္ အဓိက လမ္းမသည္ ထို ေရအိုင္ႀကီး၏ အလယ္တည့္ တည့္ပင္။ ေရအိုင္ႀကီးက ျပန္႔ ကားကားႏွင့္ ရပ္ကြက္ထိပ္ကို ပိတ္ရပ္ထားသည့္ပံုစံ။ မိုး သည္းသည္းမည္းမည္းရြာၿပီ ဆိုပါက ထိုေရအိုင္ႀကီးကို ပတ္ေလွ်ာက္ကာ ရပ္ကြက္ ထဲကို ၀င္ရ၏။ စိတ္မရွည္ သူမ်ားကေတာ့ ပုဆိုး၊ ထဘီ တိုတို၀တ္ကာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ ၾကသည္။ မိုးတြင္းပိုင္းျဖတ္ ေလွ်ာက္ၾကသည္မွာ ျပႆနာ မရွိေသာ္လည္း မိုးကုန္ၿပီး အနည္းငယ္ၾကာလွ်င္ ျဖတ္ ေလွ်ာက္၍ မေကာင္းေတာ့။ အိုင္ႀကီးအတြင္းက ေရမ်ားသည္ ေရေသမ်ား ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ယားတတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေရက်သြားပါက လည္း ရႊံ႕သားမ်ား ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မမာ။ ေႏြဦးအ၀င္ ႏွင့္ မိုးဦးမက်ခင္အခ်ိန္ကို သာ ဤအိုင္အတြင္းမွ လမ္း ကို အသံုးခ်ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကန္ႀကီးကို ဖို႔ရန္ အရင္ စဥ္းစားလိုက္ၾကသည္။ အေျဖကေတာ့ ကန္ ႀကီး၏အလယ္၊ ရပ္ကြက္လမ္း ႏွင့္ တည့္တည့္အတိုင္း သာဖို႔ သြားဖို႔ပင္။ အားလံုးကိုယ္ အိမ္ကိုယ္ျပန္ၾကမည္ အျပဳ။ “ဖို႔ ဖို႔ကေတာ့ ဟုတ္ပါ ၿပီ။ ဘယ္ဘက္ကေန စၿပီး ဖို႔ မွာလဲ။ ရပ္ကြက္ဘက္က လား။ ဒါမွမဟုတ္ လမ္းမ ဘက္ကလား” အေျဖေတြ တစ္ေယာက္  တစ္ေပါက္ ထြက္လာျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုးရပ္ကြက္ လူႀကီးက ကားအ၀င္လြယ္ ေသာ လမ္းမႀကီးဘက္က စဖို႔မည္ဟုဆိုကာ စကားသံတို႔ ကုိ အဆံုးသတ္လိုက္သည္။ ထိုသို႔ အဆံုးမသတ္၍လည္း မရ။ လမ္းမႀကီးမွ ထိုေရအိုင္ ႀကီးဆီ ေရာက္ရန္ပင္အေတာ္ ခရီးေထာက္ေသးသည္။ ဒီေတာ့ ဦးစိုးၫြန္႔ဆိုသူ က ထကာ... “အဲလို ဖို႔မယ္ဆိုရင္ ေမွ်ာျဖစ္ျဖစ္၊ ၀ါးျဖစ္ျဖစ္ လမ္းခင္းမယ့္ ဘက္ရဲ႕ တစ္ဖက္စီမွာ အရာေပးၿပီး ငုတ္ ေတြ စိုက္သင့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖို႔သမွ်ကို အဲဒီ့ငုတ္နဲ႔ တစ္ေျပးတည္း ၀ါးကပ္နဲ႔ ကာရမယ္ဗ်။ ဒါမွ ဖို႔ေျမေတြ ေရအစားသက္သာမွာေပါ့။ အင္း ၀ါးတို႔၊ ေမွ်ာတို႔ေတာ့ လိုမယ္ဗ်”ဟုေျပာသည္။ ရပ္ကြက္ လူႀကီးက ေတာ့ ဒါျဖစ္သင့္သည္ဟု ဆိုကာ ေထာက္ခံသည္။ ရပ္ ကြက္သားအခ်ဳိ႕ကေတာ့ သိပ္ မၾကည္။ ဦးစိုးၫြန္႔ ကိုယ္တိုင္က ၀ါး၊ ထရံ ေရာင္းေနသည့္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္း ပါမည္။ ဒီလိုႏွင့္ လမ္းကို စတင္ ၿပီး ဖို႔ၾကေတာ့သည္။ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ေနပူက်ဲက်ဲထဲ ပီတိခဲေတြ မ်ဳိရင္းကိုယ့္ေရဘူး ကိုယ္ယူစနစ္ႏွင့္ ခင္းၾကသည္မွာ အိုင္ႀကီး တစ္၀က္ေက်ာ္လာ သည္အထိကို ခဏေလးပင္။ အိုင္ႀကီး တစ္၀က္ေက်ာ္ ေက်ာ္ခင္းၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ ျပႆနာ တစ္ခု စသည္။ အလွဴေငြ မေလာက္ေတာ့ ျခင္းပင္။ ေနာက္ထပ္ အစည္းအေ၀း တစ္ခုႏွင့္ ေနာက္ထပ္ ေကာက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾက ျပန္သည္။ အားလံုးကလည္း လိုလိုလားလား ရွိ၏။ အိုင္ ႀကီး၏ တစ္၀က္သို႔ပင္ ေျမနီတို႔ ေရာက္ရွိေနၾကၿပီပဲ။ သို႔ ေသာ္ ပထမ အႀကိမ္ကေလာက္ ေကာက္၍မရ။ ထက္၀က္ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ရသည္။ ထိုသို႔ ထပ္မံ စုစပ္ ေကာက္ခံၿပီး ေရအိုင္ႀကီးကို ထပ္ခင္းၾကျပန္သည္။ အိုင္ ႀကီး အလယ္ တည့္တည့္၌ ေျမနီေျမသားမ်ား ျပည့္ျပည့္ ေမာက္ေမာက္ႏွင့္ အေတာ္ပင္ ႐ုပ္လံုး ေပၚလာသည္။ ဤသို႔ ဖို႔ၾကျပဳၾကရင္း ရပ္ကြက္ထိပ္ အိုင္အစပ္နား မေရာက္ တေရာက္တြင္ အလွဴေငြ တစ္ခါျပတ္ သြားျပန္သည္။ ဒီေလာက္ ႏွစ္ႀကိမ္ႏွစ္လား ေကာက္သည္ကိုပင္ မေလာက္ ဟုဆိုလာျခင္းကို ရပ္ကြက္ သား အခ်ဳိ႕လက္မခံခ်င္။ ဒါကို ရပ္ကြက္ လူႀကီး ေျဖရွင္းႏိုင္သည္။ ေျမနီသယ္ယူစရိတ္ အေသးစိတ္စာရင္း၊ ၀ယ္ယူ သည့္ေျမနီက ဘယ္ႏွက်င္း၊ ကားႀကီးႏွင့္က ဘယ္ႏွ ေခါက္၊ ကားေလးႏွင့္က ဘယ္ႏွေခါက္စသည္စသည္ ေသခ်ာရွင္းျပ၏။ သူ႔ဘာသာသူ ကြက္တိ။ ရအိုင္ႀကီးအစပ္နား အေရာက္မွ အရာရာျပတ္ ေတာက္သြားျခင္းကိုကား ေျဖရွင္းဖို႔ မလြယ္ေတာ့ေခ်။  ထပ္မံေကာက္ခံဖို႔ရာလည္း အဆင္မေျပႏိုင္။ ပထမ အႀကိမ္ မေလာက္၍ ဒုတိယ တစ္ႀကိမ္ပင္ ေကာက္ခံခဲ့ၿပီး ၿပီ။ ဒီရပ္ကြက္ေလး ဤမွ် ေငြထြက္သည္ကပင္ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းေနၿပီ။ သည္ေတာ့ ဘယ္သူမွ ဘာမွဆက္မလႈပ္ ရွား။ အိုင္ႀကီး အလယ္တည့္ တည့္ရွိ ေျမနီေျမသားတို႔သည္ လည္း ဒီအတိုင္း။ တစ္လ... ႏွစ္လ...။ ၃။ ဒါပဲျဖစ္သည္။ မ်ဳိးႀကီး တို႔ဆိုင္ထဲတြင္ ေမာင္လြင္ဦး ေတြ႕ခဲ့သည္ဆိုသည့္ ေျမနီတ ခ်ဳိ႕၏ ဇာတ္လမ္းအစသည္ ဒါပဲျဖစ္သည္။ မေန႔က မိုး ႏွစ္ႀကိမ္ ရြာသည္။ ရပ္ကြက္ လမ္းေလးထဲ ရႊံ႕စပ္စပ္ႏွင့္ ျဖစ္သြား၏။ ေနာက္ထပ္တစ္ ႀကိမ္ခန္႔ မိုးႀကီးႀကီးေကာင္း ေကာင္းရြာခ်လိုက္ပါက ရပ္ ကြက္အ၀င္လမ္းေလး ေရေဖြး ေဖြးႏွင့္ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ ပို၍ဆိုးသည္က ကန္ႀကီး အလယ္မွ ေျမနီအပံုႀကီး ေၾကာင့္ပင္။ ထိုေျမနီအပံုႀကီး ရွိေနသည့္ အတြက္ ေရသည္ ကန္ထဲမွ လွ်ံထြက္ကာ ရပ္ ကြက္တြင္း၌သာ ေမြ႕ေလ်ာ္ ေတာ့မည္။ နဂိုကမွ ေရစပ္စပ္ ရပ္ကြက္၊ လမ္းခင္းသည္ ဆိုကာမွ အင္းေလးႏွင့္ နင္ လားငါလား ျဖစ္ရေတာ့မည္။ ရပ္ကြက္ အတြင္းထဲ ေျမနီ၀ယ္ဖို႔ၾကဖို႔ကလည္း မလြယ္။ ဤရပ္ကြက္သည္ ေငြရႊင္လွေသာ ရပ္ကြက္ မဟုတ္။ အကယ္၍ ၀ယ္ႏိုင္ ပါကလည္း ကားႀကီးႏွင့္တစ္ စီးတိုက္၀ယ္လွ်င္ပင္ ေတာ္႐ံု ကား မလိုက္ခ်င္။ ကန္ႀကီး ဖို႔တုန္းကပင္ အ၀င္လမ္းကို ကားသြားႏိုင္ရန္ ေျမနီတစ္စီး ခြဲခန္႔ ဖို႔ခဲ့ရေသးသည့္ လမ္းမ်ဳိး။ ဤသို႔ အခ်က္အလက္ မ်ားႏွင့္ ျပန္လည္တြက္ဆ ၾကည့္လွ်င္ မ်ဳိးႀကီးဆိုင္မွ ေျမနီတို႔သည္ ၀ယ္ထားျခင္း ဆိုသည္မွာ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္။ ထိုထက္ က်ိန္းေသစြာေျပာရ မည္ဆိုလွ်င္ ေရအိုင္ႀကီးမွ ေျမနီမ်ားပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ “မင္း ဘာလုပ္မယ္ စိတ္ကူးထားလဲ” ေမာင္လြင္ဦး ထပ္ေမး သည္။ လွဦး ေျခေထာက္ တစ္ဖက္ ဆန္႔ထုတ္လိုက္ရင္း “ဒီေကာင္ အဲလိုလုပ္တာ ေဖာင္းတာကြ။ တစ္ရပ္ကြက္လံုး စုၿပီး ၀ယ္ထားၾက တာေလကြာ။ တစ္ေယာက္ တည္း ဒီလိုလုပ္လို႔ ဘယ္ရမလဲ” “ေအး...ငါလည္း အဲ ဒါေၾကာင့္ ေမးတာ မင္း ဘာ လုပ္မွာလဲလို႔” ၄။ မေန႔က ရြာထားသည့္ မိုးေရတို႔ေၾကာင့္ လမ္း ေလွ်ာက္ရသည္မွာ တဗြက္ ဗြက္ျမည္ေနသည္။ “အသံလုံလုံ ေလွ်ာက္ စမ္းပါ ေမာင္လြင္ဦးရ” “ဟ...မင္းကလည္း ငါလည္း အသံထြက္ေအာင္ ေတာ့ တမင္ေလွ်ာက္ပါ့ မလား” လွဦးတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေမွာင္ထဲမည္းထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ဦးတည္ရာသည္ ရပ္ ကြက္ထိပ္ရွိ ေရအိုင္ႀကီးဆီ။ ေရအိုင္ႀကီးနား အေရာက္တြင္ လွဦး ဓာတ္မီး ထုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေျမႀကီးႏွင့္ ကပ္ကာ ခလုတ္ဖြင့္လိုက္ သည္။ မီးေရာင္အုပ္အုပ္ ေအာက္တြင္ ေျမနီစ တခ်ဳိ႕ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မီးျပန္ ပိတ္လိုက္ၿပီး “ဒီေနရာပဲ”ဟု ဆိုသည္။ ေမာင္လြင္ဦး ပခံုးေပၚမွ ေပါက္တူးကိုခ်ကာ ခပ္ဆဆ ကိုင္လိုက္သည္။ ေျမသား မ်ား အနည္းငယ္မို႔တက္သြား သည္ဟု ခံစားလိုက္မိ၏။ “လွဦး မင္း ေႁမြေရခြံ အိတ္ျဖဲထား၊ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ေပါက္ၿပီးရင္ တစ္ခါ က်ဳံးမယ္” “ေအး...အသံလည္း အရမ္း မထြက္ေစနဲ႔ဦး” “ေအးပါ ငါ သိပါ တယ္” စကားအဆံုး ေမာင္လြင္ ဦး ေပါက္တူးကို အားကုန္ လႊဲခ်လိုက္သည္။ “၀ွစ္”“ဇိြ” “အိုေက...အတံုး လိုက္ပဲ၊ ကဲ လာၿပီ ေနာက္ တစ္ခ်က္” “၀ွစ္”“ဇိြ” မိုးဖြားေလးေတြ က် လာသည္။ ေမာင္လြင္ဦး ေပါက္ၿပီးသား ေျမေတြကို အိတ္ထဲက်ဳံးလိုက္ၾကသည္။ လွဦး ေပါက္တူးကို စမ္းကိုင္ လုိက္သည္။ “ေဟ့ေကာင္ ေမာင္လြင္ဦး ေနာက္ဆုတ္ေနေနာ္” “ေအးပါကြာ၊ အလြတ္ ႀကီးမွာပါ၊ ခ်မွာခ်စမ္းပါ” “၀ွစ္”“ဇိြ” “၀ွစ္”“ဇိြ”“ဇိြ”“ဇိြ” “ဟာ...ေဟ့ေကာင္ ၾကားလိုက္လား” “ေအး...ဘယ္ကလဲ ဟ...၊ ဖားသံလည္း မဟုတ္ ဘာလည္း မဟုတ္” “နင့္ေမကလႊား ဖားသံ ပါလား၊ ဒီေလာက္ တဇိြဇိြ ျမည္ေနတာ ေပါက္တူးသံပဲ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဟိုေကာင္ ထင္တယ္” မ်ဳိးႀကီး ျဖစ္မည္ဟု ေျပာလိုက္ျခင္းပင္။ လွဦးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ခဏၿငိမ္ေနလိုက္ သည္။ သိပ္မၾကာလိုက္။ “ဇိြ”“ဇိြ” ေပါက္တူးသံ ေပၚလာ ျပန္သည္။ “ကဲ ျပန္စမယ္ ေဟ့ ေကာင္”ဟုဆိုကာ လွဦး ေပါက္တူးကို ကိုင္လိုက္သည္။ “ျဖစ္ပါ့မလားကြာ၊ ဟိုေကာင္ သိသြားဦးမယ္” “ဟာ... မင္းကလည္း သူ သိေတာ့ေရာ ဘယ္သူ႔ တိုင္မွာလဲ” ေျပာေျပာဆုိဆိုႏွင့္ ေပါက္တူးကို လႊဲလိုက္သည္။ “၀ွစ္”“ဇိြ” တစ္ခ်က္... “၀ွစ္”“ဇိြ” ႏွစ္ခ်က္... “၀ွစ္”ဇိြ” မီးေရာင္တစ္ခ်က္ လက္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ လွဦးႏွင့္ ေမာင္လြင္ဦး ေျမေပၚ ၀ပ္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ လွဦး မီးေရာင္ လာရာဆီသို႔ လ်င္ျမန္စြာ ျပန္ထိုးလိုက္သည္။ အျဖစ္အပ်က္တို႔သည္ စကၠန္႔ပိုင္းမွ်ပင္...။ “ဟင္...ဦးေစာ” “ဟာ...လွဦး ေၾသာ္ ေမာင္လြင္ဦးေရာဟ” လွဦးတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထလိုက္ၾကသည္။ ဦးေစာ၊ လွဦးတို႔ႏွစ္ေယာက္အနားကို ကပ္လာရင္း... “နည္းနည္းပါကြာ၊ မေန႔က မိုးရြာလိုက္ေတာ့ကြာ ေရက မေျခာက္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေဖးမီးဖိုေဆာင္ကလည္း ေျမႀကီးေပၚမွာဆိုေတာ့ ေရ၀င္ ေနလို႔” ဟု ရွည္လ်ားစြာ ရွင္း ျပသည္။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ႏွစ္အိတ္ေလာက္ပါပဲ” ဟု ေမာင္လြင္ဦး ျပန္ ေျပာလိုက္သည္။ “ဇိြ”“ဇိြ” “ဟင္” လွဦးေရာ ေမာင္လြင္ ဦးပါ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ေနာက္ထပ္အသံတစ္ခု... “ေၾသာ္...ဟိုဘက္မွာ ငမိုးတို႔လည္း ရွိတယ္ကြ၊ ကဲ...ကဲ...မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ လည္း ျမန္ျမန္လုပ္ၾက၊ ေတာ္ ၾကာ သူမ်ားေတြ ျမင္သြားရင္ မေကာင္းဘူး”ဟုဆိုကာ ဦး ေစာ သူ႔ေနရာသူ ျပန္သြား၏။ “ဟ...ဟဟ” “ဟဲ...ဟဲဟဲ” လွဦးတို႔ ရယ္လိုက္ၾက သည္။ ၿပီးေတာ့ လွဦး ေပါက္တူးကို အားကုန္လႊဲခ် လိုက္ေတာ့သည္။ “၀ွစ္”“ဇိြ” “ဇိြ”“ဇိြ” ဟိုမွသည္မွ အသံတို႔ မိုးဖြဲဖြဲၾကား၌...။ ခ်မ္းထက္ဟန္ (ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇူလိုင္လ ၂၀၁၂)

“အီမာနဲ႔ ေတလာဘီလာ အတြက္”

“အေမဘယ္လုိ လုပ္ရပါ့မလဲ သမီးေလးတုိ႔ရယ္...” ကြၽန္မ ဘယ္လုိ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရမယ္ ဆိုတာ ေျပာၾကပါဦးရွင္။ တစ္ေန႔လုံး၊ တစ္ညလုံး ကြၽန္မ ငိုေႂကြးခဲ့ရတာ မ်က္ရည္ေတာင္ ခန္းေျခာက္ေန ပါၿပီ။ ဘယ္သူမွ မကယ္ႏိုင္ေတာ့ ဘူးလား။ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္လို႔ ေရြးခိုင္းမယ့္ အစား ကြၽန္မကုိသာ သတ္ပစ္လုိက္ၾက ပါေတာ့ ဆရာတုိ႔ရယ္။ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္တဲ့လား။ ၾကည့္ပါဦးရွင္။ ကြၽန္မ သမီးေလးေတြမွာ ဘာမ်ား အျပစ္ရွိလုိ႔လဲ။ ကြၽန္မကို ေျပာၾကပါ။ ေမြးစကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ မိဘအေပၚ ဘာမွ ဒုကၡ မေပးဖူး သူေလးေတြပါ။ စားခ်ိန္တန္စား၊ ကစားခ်ိန္တန္ ကစား၊ အိပ္ခ်ိန္ တန္အိပ္နဲ႔ အင္မတန္ လိမၼာေရးျခား ရွိၾကပါတယ္ရွင္။ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္လည္း အင္မတန္ ခ်စ္ၾကပါတယ္။ မနက္ေစာေစာ ထလာတာနဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အာ၀ါးေလးေတြ ေပးၾကတယ္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ သစ္ေပးတယ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ထမင္းခြံ႕ေကြၽးတယ္။ ခ်စ္စရာ ကဗ်ာေလး တခ်ဳိ႕တစ္၀က္ေတာင္ ဆုိျပတတ္ေနၾက ပါၿပီ။ လက္ခုပ္တီးရင္လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မေမာႏုိင္ မပန္းႏုိင္ ညီညီညာညာ ျဖစ္ေအာင္လုိ႔ ခ်ိန္ညႇိ ကျပၾကတာပါပဲ။ မိနစ္ပိုင္းပဲ ရွင္သန္မယ္ ဆုိကတည္းက ရင္ထိတ္ခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္မပါ။ ဒီအခ်ိန္ထိေတာင္ ရွင္သန္ခြင့္ေပးခဲ့ ၿပီးၿပီပဲ ကံၾကမၼာရယ္။ အဲ့ဒီ ႏွလုံးသားေလးကို ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ စလုံးစာ အတြက္ ၾကံ႕ခိုင္မႈေလး ျမႇင့္ေပးလွည့္ပါလား။ သမာေဒ၀ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ အေပါင္း တို႔ရယ္။ ညအိပ္ရာ ၀င္တုိင္း တစ္ဦးန႔ဲတစ္ဦး ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးရိမ္သလုိနဲ႕ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္အိပ္တတ္တဲ့ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္အင္အားနဲ႔ တစ္ဘ၀စီ ျခားေစဖုိ႔ ကြၽန္မက ဆုံးျဖတ္ ေပးရမွာပါလဲ။ ဒါ ကြၽန္မ သမီးေလးေတြေနာ္ ဆရာ။ ကြၽန္မ ဆုံးျဖတ္ ေရြးခ်ယ္မႈမွာ တစ္ေယာက္ကို ကယ္တင္သလုိ တစ္ေယာက္ကို ကြၽန္မက သတ္ပစ္ရမွာလား။ “မခြဲလုိ႔ မရဘူးေလ။ အစ္မရဲ႕သမီးေလးေတြ တစ္ေန႔တျခား ပိန္ပိန္လာတယ္ မဟုတ္လား၊ အရင္လုိ အေမာ သိပ္မခံႏိုင္ၾက...” ေတာ္ၾကပါေတာ့ရွင္ ။ အဲဒီ စကားေတြကို ဆက္မေျပာဘဲနဲ႕ ကြၽန္မကိုသာ သတ္လုိက္ၾက ပါေတာ့။ အားေဆးေတြ အမ်ားႀကီး ေကြၽးၿပီး ျပန္၀လာေအာင္ လုပ္လုိ႔ မရဘူးလား ဆရာတုိ႔ ရယ္။ ကြၽန္မက အ႐ူးမပါ။ ကြၽန္မကုိ စိတ္ရွည္ ရွည္ထားၿပီး ျပန္ၾကားေပးပါ ဆရာရယ္။ “အီမာေရ ေတလာဘီလီေရ အေမ ဘယ္လုိ ဆုံးျဖတ္ရပါ့မလဲ သမီးေလးတုိ႔ရယ္” ေတာ္ေတာ္ၾကာရင္ သူတို႔ လာေခၚၾကေရာ့မယ္။ သမီးေလးတုိ႔က တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စကာေနာက္ကာနဲ႔ ေဆာ့ကစားေနၾက ဆဲပဲ။ ဒီေန႔ဟာ ဘယ္သူ႔အတြက္ ေနာက္ဆုံးေန႔လဲ ဆိုတာကို သူတို႔ခမ်ာ မသိရွာၾကဘူး။ ကြၽန္မကေရာ ဘယ္သူလုိ႔ နာမည္တပ္ လုိက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ကို...။ ခြဲစိတ္တာ မေအာင္ျမင္ဘဲ ႏွစ္ေယာက္စလုံး စင္သြားခဲ့ရင္ေရာ “အို ဖြဟဲ့ လြဲပါေစ ပယ္ပါေစ” ခြဲလုိ႔စိတ္လုိ႔ ေအာင္ျမင္ပါၿပီတဲ့။ “အေမ အီမာေရာ..” ဒါမွမဟုတ္ “အေမ ေတလာဘီလီေရာ...”လုိ႔ တီတီ တာတာေလးမ်ား ေမးလာခဲ့ရင္ ကြၽန္မ ဘယ္လုိ ေျဖရပါ့မလဲ။ က်န္ခဲ့တဲ့ သမီေလးခမ်ာမွာ... နံနက္တိုင္း ေမႊးေမႊးေပးစရာ ပါးျပင္ေလး ေပ်ာက္ဆုံးလို႔၊ ထမင္းခြံ႕ေကြၽးမယ့္ ႏႈတ္ခမ္း နီတာရဲေလး မေတြ႕ေတာ့လုိ႔၊ လက္ခုပ္သံၾကားရင္ စည္းခ်က္ညီညီ ကေပးေဖာ္ေလး မရွိေတာ့လုိ႔၊ ညဘက္ ဖက္အိပ္စရာ ေန႔တူနံတူေလး ဘယ္မွာမွ ရွာမရလုိ႔...ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြနဲ႔ အားငယ္စိတ္ ေတြ၀င္လာခဲ့ရင္ေရာ။ ကြၽန္မ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ ေျဖသိမ့္ေပးႏိုင္ မလဲ။ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ကုိ ေရြးခိုင္း မယ့္အစား ႏွစ္ေယာက္စလုံးအတြက္ ကြၽန္မႏွလုံး သားကို အစားေပး၊ ကြၽန္မ ေသေပးလုိ႔မ်ား မရ ဘူးလားရွင္။ အၾကံဥာဏ္ေကာင္းေလးမ်ား မစၾကပါရွင္။ ၀န္ခံခ်က္ (၂၃.၃.၂၀၁၀ တြင္ထြက္ရွိလာေသာ Good Health News ဂ်ာနယ္မွ သတင္းတစ္ပုဒ္အား ဖတ္႐ႈမိၿပီး အေမေနရာမွ ေန၍ ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္။ တကယ္တမ္း အေမျဖစ္သူ၏ ရင္နင့္စရာ ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ မီႏိုင္မည္ မထင္ပါ။ ရည္ရြယ္ခ်က္က အားလံုးကို ေလးေလး နက္နက္ မွ်ေ၀ခ်င္လုိ႔၊ ၿပီးေတာ့ အီမာလား၊ ေတလာဘီလီလား မေသခ်ာသည့္ လူေလာကထဲမွာ က်န္ရစ္မည့္သူ၊ ေနာက္ လူ႕ေလာကထဲမွ ေဆာလ်င္စြာ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြားမည့္ သူေလးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၀ိုင္း၀န္းဆုေတာင္း ေပးေစခ်င္လုိ႔ပါဗ်ာ။) ကဲ... ကြၽန္ေတာ့္ဆုေတာင္း စၿပီ။ “ျဖစ္ႏုိင္ရင္ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးနဲ႔ ၾကံဳကာ ႏွစ္ဦးစလုံး အသက္ရွင္ပါေစ။ ႏွစ္ဦးစလုံး အသက္ရွင္ဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အဆုံး၊ က်န္ရစ္သူ ေလးလည္း စိတ္၊ ႐ုပ္၊ ခႏၶာ အျမန္ဆုံး က်န္းမာပါေစ။ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြားသူေလးလည္း ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။ ခ်မ္းထက္ဟန္                                                                                                                                         teen magazine

“အလြဲေန ့”

“ဒုတ္”

“အမယ္ေလးဗ်”

“ဂြမ္၊ ဂလြမ္”

“ကုန္ပါၿပီ ကုန္ပါၿပီ”

အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ဆူညံပြက္ေလာ ႐ိုက္သြားတယ္။ “သြားၿပီ သြားၿပီ” ဟု ေရရြတ္ရင္း ကိုေအာင္၀င္း တစ္ေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚက ဟင္းတံုးမ်ားကို လိုက္ေကာက္လိုက္တယ္။ ဒီေန႔ တစ္ေနကုန္ ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲ မသိ။ အကုန္ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ခ်ည္းပဲ။ ဘယ္ေနရာမွ အဆင္မေျပဘူး။ မနက္ကလည္း အလွဴတစ္ခု သြားခါနီး လက္ထဲ ကိုင္ထားတဲ့ စက္ဘီးေသာ့ ေပ်ာက္သြားလို႔ လမ္းေလွ်ာက္ သြားလိုက္ရေသးတယ္။ ခုလည္း ညေနစာ စားဖို႔ ငါးေၾကာ္နဲ႔ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ ၀ယ္ထားတာ။ အိတ္ထဲကေန ပန္းကန္ထဲ ထည့္ၿပီး ထမင္းစားပြဲဆီ ျပန္အလွည့္ ေနာက္ေဖး မီးဖိုဆင့္နဲ႔ ခလုတ္ တိုက္ခ်လိုက္တာ ငါးေၾကာ္ ႏွစ္တံုးလည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်၊ ခ်ဥ္ေပါက္ရြက္ ေၾကာ္ေတြလည္း မြစာက်ဲလို႔။

“ကိုေအာင္၀င္းေရ ဖုန္း”

ဟင္းေတြ ေကာက္ေနတုန္း
အိမ္ေရွ႕ဆိုင္က ဖုန္းေခၚသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကိုေအာင္၀င္း ဟင္းခြက္ကို စားပြဲေပၚ ခဏတင္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ကို ေျပးထြက္လိုက္တယ္။
“ျဗဳတ္...”

“အာ... သြားၿပီ၊ သြား ၿပီ”

ဖိနပ္တစ္ဖက္ ရႊံ႕ဗြက္ထဲ နစ္ကာ သဲႀကိဳး ျပဳတ္ထြက္သြားတာ။
“ဟာ... ဒုကၡပါပဲ”

ကိုေအာင္၀င္း ဖိနပ္ကို ရႊံ႕ထဲက ဆြဲထုတ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ္သြားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သဲႀကိဳး ျပဳတ္႐ံုတင္ မဟုတ္ သဲႀကိဳး ျပတ္ထြက္သြားတာ။ ဘယ္လိုမွ လုပ္မရႏိုင္ေတာ့။ ဖိနပ္ေလးကို ႏွေျမာတသစြာ ထားခဲ့လိုက္ရင္း ဖုန္းကို ေျပးကိုင္လိုက္တယ္။                  

“ဟလို... အမိန္႔ရွိပါ ခင္ဗ်ာ”

“...”
တစ္ဖက္က ျပန္ထူးသံ မၾကားရ။
“ဟလို...”

“ဟန္လို...”

အသံႏုႏု တစ္ခု။“ဟင္” ခနဲ အသံ ထြက္သြားရင္း ကိုေအာင္၀င္း ခဏတာ မွင္တက္သြားတယ္။
ဒီအသံ၊ ဟုတ္တယ္ အဲဒီအသံပဲ။ “ဟလို” လို႔ မဟုတ္ဘဲ “ဟန္လို” လို႔ဆို တတ္တဲ့ သူက ေဟာ့ဒီ ကမာၻမွာ သူမ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။
“ရွင့္ဆီ ဘယ္ေတာ့မွ မဆက္သြယ္ေတာ့ဘူးမွတ္” ဆိုတဲ့ အတိတ္က ေနာက္ဆံုး ေျပာခဲ့တဲ့ စကားသံေလးေတာင္ ျပန္ၾကားေယာင္ လာသလို အတိတ္က အတင္းေမ့ပစ္ လိုက္ရတဲ့ အေၾကာင္းတို႔ကလည္း စီရရီ ၀င္လာျပန္တယ္။

လူဆိုတဲ့ သတၲ၀ါကလည္း ကိုယ္ တကယ္ႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုးခဲ့တာေတြကို ေမ့ပစ္လိုက္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ ဘူးမဟုတ္လား။ ခု “ဟန္လို” ဆိုတာကလည္း ကိုေအာင္ ၀င္းရဲ႕...။
“ဟန္လို အစ္ကိုလားလို႔”

ေဟာ... ခုမွ အတိတ္ တခ်ဳိ႕မွာ ၾကက္ေသ ေသသြားတဲ့ ကိုေအာင္၀င္းႀကီး သတိ ၀င္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့
“ဟုတ္ပါတယ္ ျမေလး”

ဒီတစ္ခါ အသံတိတ္က် သြားတာက တစ္ဖက္က သူမ။ ခဏၾကာမွ
“အစ္ကိုက မွတ္မိေသး တယ္ေနာ္”

“ေၾသာ္... ေျပာရက္ လိုက္တာ ျမေလးရယ္” လို႔ ကိုေအာင္၀င္း ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။
ဒါေတြတင္ မကပါဘူး။

“အစ္ကို႔မွာေလ ျမေလး ဆီက စိတ္ေျပၿပီးဆက္သြယ္ လာမယ့္ေန႔ကို ေစာင့္ေနခဲ့ရတာ ဒီေန႔နဲ႔ဆို တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေက်ာ္စြန္းခဲ့လို႔...”

ကိုေအာင္၀င္း ေခတ္ၱ စိတ္မွန္းနဲ႔ တြက္ရင္း
“အင္း... တစ္ႏွစ္၊ ကိုးလနဲ႔ တစ္ဆယ့္ ငါးရက္တိတိေပါ့။ ျမေလးက အဆက္အသြယ္ျဖတ္ ေမ့ထားရက္ေပမယ့္ မေမ့ရက္သူ အစ္ကို႔မွာ ေတာ့ ေန႔စဥ္အျမဲ ေမွ်ာ္လင့္ေန ရတာပါကြာ” ဆိုတာေတြကိုပါ ကရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ ေျပာလိုက္ခ်င္ တာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြ တစ္ခြန္းမွ မေျပာျဖစ္လိုက္။ ေျပာျဖစ္လိုက္တာက
“အင္း... မွတ္မိတာေပါ့ ျမေလးရယ္။ အစ္ကို႔ဆီ အမွတ္တရ ဖုန္းဆက္တဲ့ မိန္းကေလး ဆိုတာ ဒီကေန႔အထိ ျမေလးတစ္ေယာက္ပဲ ရွိေသး တာပါ”တဲ့။ တစ္ဖက္က “ဟင္...” ခနဲ ခ်လိုက္တဲ့ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္ကို ၾကားလိုက္ရတယ္။

“ေၾသာ္... အစ္ကိုရယ္” တဲ့။

တကယ္လည္း တကယ္ပဲေလ။ ေအာင္၀င္း ဆိုတဲ့ေကာင္က ျမေလးဆိုတဲ့ မိန္းကေလး ထုတ္သြားခဲ့တဲ့ စည္းကမ္းကို တစ္သေ၀ မတိမ္း လိုက္နာခဲ့တဲ့ သူပဲ။
“ျမေလးက လြဲရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မဆက္သြယ္ရဘူး”တဲ့။ တစ္ခြန္းတည္းရယ္။ တကယ့္ကို တစ္ခြန္းတည္းရယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ တစ္ခြန္းတည္းကလည္း ကိုေအာင္၀င္း ရင္ထဲ တစ္သက္လံုးကို စြဲသြားခဲ့ေတာ့တာ။

အဲ့သေလာက္ စြဲရတာကလည္း အားလံုးထင္တဲ့ အတိုင္းပဲ ေနမွာပါ။ ဟုတ္တယ္။ ျမေလးနဲ႔ ေအာင္၀င္း၊ ေအာင္၀င္းနဲ႔ ျမေလးဆိုတာ မၾကာေသးခင္ ႏွစ္မ်ားအတြင္းက ျပည္တကၠသိုလ္ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္တြဲၿပီး ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ခ်စ္သူေတြကိုး။ ကင္တင္းဘက္ကို ၾကည့္မလား ေအာင္၀င္းနဲ႔ ျမေလး၊ သမိုင္း ေဆာင္ဘက္ သြားတဲ့ ယူက လစ္ေတာထဲ ၾကည့္မလား ျမ ေလးနဲ႔ ေအာင္၀င္း၊ မိန္းလမ္းမေပၚ ကည့္မလား လက္ခ်င္းတြဲခ်ိတ္ သြားလာ ေနၾကသူေတြထဲ ေအာင္၀င္းနဲ႔ ျမေလး ပါေသးတာပဲေလ။

“ဟန္လို... ဟန္လို အစ္ကို ၾကားရဲ႕လားလို႔”

“ဟင္း... အင္း... ၾကားတယ္ ေျပာ။ အစ္ကို ေသခ်ာ နားေထာင္ေနပါတယ္ ျမေလးရဲ႕”

ေဟာ... ဒါလည္း ကို ေအာင္၀င္းႀကီးရဲ႕ ပံုေသ အက်င့္။ ျမေလးက စိတ္ျမန္လက္ျမန္၊ စိတ္ေကာက္ကလည္း ျမန္တယ္။ သူေျပာေနတဲ့ စကားတို႔၊ ဘာတို႔ မၾကား လိုက္ရင္ “ေတာ္ၿပီ မေျပာ ေတာ့ဘူးဟာ” ဆိုၿပီး တစ္ေနကုန္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ေနတတ္တဲ့သူမ်ဳိး။ ဒါေၾကာင့္ ျမေလးအေၾကာင္း တစ္ခုခုေျပာတာနဲ႔ ေသခ်ာဂ႐ု စိုက္ရင္း
“ေသခ်ာနားေထာင္ေနပါတယ္ ျမေလးရဲ႕” ဆိုတာ ကိုေအာင္၀င္းရဲ႕ လက္သံုး စကားလို ျဖစ္လာခဲ့တာပဲ။

“ဟင္း... ဟင္း အစ္ကိုက အရင္အတိုင္းပဲေနာ္” တဲ့။ ရယ္သံလြင္လြင္ေလးနဲ႔ ျမေလးက ဆိုတယ္။ ကိုေအာင္၀င္း ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ ၾကည္ႏူးတဲ့ အျပံဳးပါ။
“အရင္အတိုင္းပဲေပါ့ ျမေလးရယ္။ အစ္ကိုက ဘာကို ေျပာင္းလဲရမွာလဲ။ ျမေလးကသာ...”

“အို... အစ္ကိုကလည္း ခုခ်ိန္မွာ အဲလို စကားေတြ မေျပာနဲ႔ေတာ့ေလ။ ျမေလး အရမ္း ခံစားရတယ္”

“ေျပာပါရေစ ျမေလး ရယ္။ ျမေလးပဲ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္ေလ။ ကိုယ္တို႔ အဆက္သြယ္ ျပတ္ခဲ့ၾကတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာၿပီလဲ။ ဘာမဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း ေလးနဲ႔။ တကယ္ေတာ့ အစ္ကိုလည္း အဲဒီ အခ်ိန္က သူေတာင္ ျပတ္ႏိုင္ေသးတာပဲ ငါ ဘာလို႔ ခံႏိုင္ရည္ မရွိရမွာလဲ ဆိုတဲ့ မာနေတြ ထားခဲ့မိတာပါ။ တကယ္ေတာ့...”

“မဟုတ္တာဘဲ အစ္ကိုရယ္”

ကိုေအာင္၀င္းစကား ပင္မျပတ္ေသး ျမေလးက ကတုန္ကယင္ေလးပင္ တားရွာတယ္။ သူမက ဆက္ၿပီး
“အဲဒီတုန္းက ျမေလးလည္း အႏိုင္ မယူခဲ့သင့္ဘူး သိလား။ ေန႔ေန႔ညည ျပန္ေတြးမိရင္ အရမ္း ခံစားရတယ္။ တကယ္ေတာ့ အစ္ကိုက ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ေျပာခဲ့တာေတြေလ။ ခုမွ သိ သိလာရတာ။ ျမေလးရဲ႕ အျပစ္ပါ အစ္ကိုရယ္”

အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ကိုေအာင္၀င္းနဲ႔ ျမေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စိတ္ေကာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ကို ေအာင္၀င္းက ေမဂ်ာ ေဘာလံုးပြဲမွာ ၀င္အေရြးခံတယ္။ ျမေလးက က်ဳိးရင္ပဲ့ရင္ ဆို တဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ တားတယ္။ ကိုေအာင္၀င္းကလည္း မရ ဘူး။ ငယ္ငယ္ကတည္းကေတာင္ ေဘာလံုးကို ဖက္အိပ္ ခဲ့တဲ့လူမ်ဳိး။ သူတို႔ေမဂ်ာက ပါေမာကၡႀကီးကလည္း “ေအာင္၀င္းဟာ ရပ္ကြက္ပြဲ ေတြမွာ ကန္ေနက်လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ အဲဒီေကာင္ မပါပါ ေအာင္ထည့္” လို႔ အမိန္႔ထုတ္ ထားေလေတာ့...။ အရာရာ ဦးစားေပးခဲ့ၿပီး သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ ျမေလးကို ဒီတစ္ခါေတာ့ ခြင့္လႊတ္လို႔ စိတ္ထဲကပဲ ေတာင္းပန္၊ မေက်နပ္ခ်က္ ေလးေတြရွိရင္ ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ အျပင္းကန္ရင္း ေနခဲ့ လိုက္တယ္။

အဲ... ျမေလးကလည္း အားက်မခံပါပဲ။ ကိုေအာင္၀င္းကို တားမရတဲ့အဆံုး “အစ္ကိုဟာ ညီမစကားကို ဥေပကၡာျပဳတယ္” ဆိုၿပီး ကိုေအာင္၀င္းႀကီး တစ္ေယာက္ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ေအာင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ သူတို႔ၿမိဳ႕ဘက္က ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ တပူးတြဲတြဲ ေနျပ တယ္။
ဒါကို ကိုေအာင္၀င္းႀကီး က
“ျမေလး အဲ့လို မေနနဲ႔။ အဲ့လိုၾကာရင္ ျမေလးနဲ႔ သူ႔ကို ဘာဘာညာညာ သမုတ္ၾက မွာေပါ့”လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ဒါကို ျမေလးက သူ စိတ္ေကာက္ ေနတာကို မေခ်ာ့တဲ့ အျပင္ အဲ့လိုေျပာရေကာင္း လား ဆိုၿပီး
“ရွင့္ဆီ ဘယ္ေတာ့မွ မဆက္သြယ္ေတာ့ဘူးမွတ္” ဆိုကာ အဆက္အသြယ္ ျဖတ္သြားခဲ့တာ ခုခ်ိန္ထိပဲ ဆိုပါ ေတာ့။ အဲ့လိုေတြ ျဖစ္ၿပီး သိပ္ မၾကာခင္ စာေမးပြဲေတြေျဖ ေက်ာင္းေတြလည္း ပိတ္သြားေလေတာ့ ျပတ္သြားလိုက္ၾကတာ ခုထိပဲ ဆိုပါေတာ့။

“အစ္ကိုေတာင္ ျမေလးကို ဆက္သြယ္ခ်င္ခဲ့တာ...”

“သြားပါ ခုမွ”

“အဟုတ္ ျမေလးရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ ျမေလးရဲ႕ေဒါသကို အစ္ကို႔ အလြမ္းနဲ႔ မယွဥ္ ရဲလို႔”

“ဟင္... အစ္ကိုကလည္း”တဲ့။ ေသခ်ာပါတယ္။ ျမေလး ေဘးနားမွာ ရွိတဲ့ အ၀တ္စ တခ်ဳိ႕ကို ဆြဲလိမ္ ေနေလာက္ၿပီ။
“ဒါနဲ႔ ျမေလး ဘာေျပာ မလို႔လဲ”

“အင္း... မွာစရာေလး ရွိလို႔”

“ေျပာေလ အစ္ကို လုပ္ေပးမွာေပါ့။ ေျပာ ျမေလး ေျပာ၊ အစ္ကို ေသခ်ာနား ေထာင္ေနတယ္”လို႔ ကို ေအာင္၀င္း ေျပာလိုက္တယ္။ ခါတိုင္းလည္း ဒီလိုပဲေလ၊ ျမေလး ေက်ာင္းက အိမ္ျပန္ ၿပီဆိုရင္
“သနပ္ခါးကုန္သြားလို႔ အစ္ကို၊ ဒီမွာက ေစ်းႀကီးတယ္”

“တီရွပ္ဒီဇိုင္းအသစ္ ကေလးေတြ ေပၚတယ္တဲ့ အစ္ကို” ဆိုတာေလးေတြပဲ ေျပာလိုက္၊ ကိုေအာင္၀င္းတစ္ေယာက္ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ ပစ္ခ်ခဲ့ၿပီး ပစၥည္းေတြ ေျပး၀ယ္၊ သူတို႔ၿမိဳ႕ေလးဆီ ထြက္တဲ့ ကားအမီ သူ႔ဆီတင္ ေပးေနက်ေလ။
“ဟိုေလ အစ္ကို၊ အစ္ကို အင္းေလး ေဆးခန္းကို သိတယ္ မဟုတ္လား”

“ဟာ... သိတာေပါ့ ျမ ေလးရယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ျမ ေလးလား...။ ေခါင္းကိုက္တာပဲ ထင္တယ္။ ျမေလးက သိပ္ေခါင္းမာတာပဲ။ ေဆးေသာက္ပါ၊ ေဆးခန္းျပပါဆို ရင္ အျမဲျငင္း။ ေရာဂါဆိုတာ ႏုတုန္းပဲ ေကာင္းတာ။ ရင့္သြားရင္ မလြယ္ဘူးဆိုတာ မသိတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔
ကြာ။ အဲ့ဒီအက်င့္ေလးကို ဘယ္လို ေျပာရမွန္းကို မသိ ဘူး။ ေျပာျပန္ရင္လည္း ျမ ေလးက မႀကိဳက္ဘူးေလ”

“ဟင္း... ခစ္ခစ္” ဆို တဲ့ တစ္ဖက္က ပီတိသံစဥ္ ေလးေတြကို ကိုေအာင္၀င္း ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကိုေအာင္၀င္း မ်က္ႏွာႀကီးလည္း ၀င္းလို႔။
“ျမေလး တစ္ေယာက္တည္း လာမွာလား”

“ဟင့္အင္း အစ္မလည္း လိုက္ခဲ့မွာ”

“တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မလာပါနဲ႔ကြာ၊ စိတ္မခ်ဘူး”

“အင္း... အစ္ကိုက ခု ခ်ိန္ထိ စိုးရိမ္ေပးတုန္းပဲေနာ္”

“ဟာ... ျမေလးကလည္း ျမေလးကိုမွ မစိုးရိမ္ရင္ ကိုယ့္လိုတစ္ေကာင္ ႂကြက္က ဘယ္သူ႔ကိုသြား စိုးရိမ္ရမလဲ”

ကိုေအာင္၀င္းတစ္ ေယာက္ အာအေတာ္သြက္ လာတယ္ေလ။ ခုပဲၾကည့္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မင္းေၾကာင့္၊ ငါ့ေၾကာင့္လို႔ မစြပ္စြဲၾကဘဲ ကိုယ့္ေၾကာင့္ပါ လို႔ ကိုေအာင္၀င္းက ဆိုသလို ျမေလးေၾကာင့္ပါ လို႔ ျမေလး ကလည္း ၀န္ခံေနၿပီ မဟုတ္လား။ ဒီလို အခ်ိန္မွာမွ အာမသြက္ရင္ ကိုေအာင္၀င္း ဘယ္အခ်ိန္ သြားသြက္ရမလဲ။

“ေျပာေလ၊ အစ္ကို ဘာ လုပ္ေပးရမလဲ”

“ဟိုေလ အင္းေလး ေဆးခန္းကေလ...”

“အင္း...”

“တံုကင္ေလး ယူထား ေပးပါလား”

“ဟာ... ရတာေပါ့ ျမ ေလးရဲ႕။ ဘယ္အခ်ိန္လဲ မနက္ပိုင္းလား၊ ညေနလား၊ မနက္ အေစာႀကီးက ေကာင္းမွာပါ။ ေအးတာေပါ့”

“ဟုတ္...”

“ဒါနဲ႔ ဘယ္ဆရာ၀န္ဆီ လဲ”

“ဟိုေလ...”

“အင္း...”

“ဟို... ဟို”

ကိုေအာင္၀င္း ျပံဳးလိုက္တယ္။
“ဟိုဟိုဆရာ၀န္ ဆိုတာ မရွိဘူးေလ ျမေလးကလည္း... ဟဲဟဲ”

“အင္း... ဟင္းဟင္း အစ္ကိုကလည္းေလ”

“စတာပါ ဘယ္ဆရာ၀န္လဲ ေျပာေလ”

“ဟို... အစ္ကိုရဲ႕”

“အင္း... ေျပာ”

“ဟို... သားဖြားမီးယပ္ ဆရာ၀န္ပါ။ ျမေလးဗိုက္ ျပခ်င္လို႔”

“ဟမ္...” ဟုသာ ကိုေအာင္၀င္း ဆိုလိုက္ႏိုင္တယ္။ ဘာစကားမွ ဆက္ မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တစ္ဖက္ကေတာ့...
“ၿပီးခဲ့တဲ့ လကတည္းက ျပမလို႔ပဲ။ မအားတာနဲ႔ေရာ ဒီလက မရေတာ့ဘူးေလ။ ရင့္လာရင္ ဒီမွာက စိတ္ခ်ရတဲ့ ဆရာ မရွိလွဘူးေလ”

ကိုေအာင္၀င္း က်န္တဲ့ စကားေတြ မၾကားတစ္ခ်က္၊ ၾကားတစ္ခ်က္။
“အားနာလိုက္တာ” ေတြေရာ၊ “အစ္ကိုကသာ စိတ္ခ်ရတာ”ေတြေရာ စံုလို႔ပဲ။ ေစာေစာက ၀င္းပေနတဲ့ ကိုေအာင္၀င္း မ်က္ႏွာႀကီးလည္း ပန္းသီးတစ္လံုး မီး သင့္ခံလိုက္ရသလိုပဲ နီရဲ႐ႈံ႕ တြလို႔ ေန႔တယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ နာတယ္ ဆိုၿပီး ေမ့လက္စနဲ႔ ေမ့ထားလိုက္တာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကုန္ကေတာ့ သူနဲ႔ ဟိုေကာင္ေလးနဲ႔ လက္ထပ္လိုက္ၾကတဲ့သတင္း ၾကားထားတာကိုပါ ေမ့သြားတယ္။

“ေသပါေတာ့”လို႔ စိတ္ ထဲက ေရရြတ္ရင္း ကိုယ့္နဖူးကို ကိုယ္႐ိုက္လိုက္တယ္။ “ျဗက္”ဆိုတဲ့အသံနဲ႔ အတူ ေခၽြးစေတြ လက္မွာ လာကပ္ေရာ။
“အစ္ကို... ၾကားလား ဟန္လို”

“ေၾသာ္... အင္း... ၾကားတယ္ ျမေလး၊ ၾကားတယ္”လို႔ အသံကို ႏွိမ့္ေျပာလိုက္တယ္။

“အဲဒါဆို စိတ္ခ်မယ္ ေနာ္အစ္ကို”ဆိုၿပီး တစ္ဖက္က ဖုန္းခ်သြားတယ္။ ကိုေအာင္၀င္း ေဘးဘီကို မလံုမလဲ ၾကည့္မိေတာ့ ဘယ္သူမွ မရွိတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့။
ကိုေအာင္၀င္း ဖုန္းခြက္ ကိုခ် က်သင့္ေငြကို ရွင္း လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ အျပင္ကို လွည့္အထြက္
“ခြပ္”

“အ”
ဆိုင္ေရွ႕ကမိုးကာစကို ဆြဲခ်ထားတဲ့ ၀ါးလံုးတန္းနဲ႔ ကိုေအာင္၀င္း နဖူးႀကီးနဲ႔ မိတ္ဆက္ သြားတာပါ။ ေျပာပါတယ္။ ကိုေအာင္၀င္းတစ္ေယာက္ ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္လို႔။

ခ်မ္းထက္ဟန္
(ေရႊအျမဳေတ၊မဂၢဇင္း၊ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၁၀)