Friday 15 June 2012

''သမီးေခ်ာင္းမဆုိးေတာ့ပါ"


ဒီတစ္ခါ မိုးရြာရင္ သမီး မိုးေရထဲ ထြက္မေဆာ့ေတာ့ဘူး။ အဲဒါမွ ေခ်ာင္းမဆိုးမွာ။
ေခ်ာင္းဆိုးရင္ မုန္႔မစား ရေတာ့ဘူးေလ။ အရင္တစ္ခါ မိုးေရထဲ ထြက္ေဆာ့ၿပီး ေခ်ာင္းေတြ ဆိုးကတည္းက မွတ္ထားတာ။ သမီးက အဲဒီေန႔က မိုးေရထဲ ထြက္ေဆာ့တယ္။ ညေနလည္း ေစာင္းေရာ၊ ေခ်ာင္းေတြ ဆိုးေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းကိုသြားေတာ့ ေမေမက မုန္႔၀ယ္ မေကၽြးဘူး။ သမီးက မုန္႔၀ယ္ ေပးခိုင္းေတာ့ “ေခ်ာင္းဆိုးတဲ့ ကေလး မုန္႔မစားရဘူးလို႔ ဆရာ၀န္ႀကီးက မွာထားတယ္ေလ”လို႔ ေမေမကေျပာတယ္။

“ဟင္ ေမေမကလည္း”လို႔ သမီး ေျခေဆာင့္ေပမယ့္ ေမေမက ၀ယ္မေကၽြးပါဘူး။

“ဘဘ ဆရာ၀န္ႀကီးဆီ ပို႔လိုက္မွာေနာ္” လို႔ ေျပာၿပီး ျပန္သြားတယ္။ ေမေမက သမီးကို တစ္ခုခု ေျပာလို႔ မရတိုင္း “ဘဘ ဆရာ၀န္ႀကီးဆီ ပို႔လိုက္မွာေနာ္” ဆိုတာ အျမဲ ေျပာတတ္တယ္။ ဘဘ ဆရာ၀န္ႀကီးဆိုတာ သမီးတို႔ လမ္းထိပ္ ေဆးခန္းက လူႀကီးကို ေျပာတာ။ တစ္ခါက ေဖေဖ စိုက္ခင္းထဲမွာ ေျခေထာက္ကို ေပါက္ျပားနဲ႔ ခိုက္မိတုန္းကေပါ့။ ေဖေဖရယ္ ေမေမရယ္၊ သမီးရယ္ အဲဒီ ဆရာ၀န္ႀကီးဆီ သြားၾကတယ္။ သူက ေဖေဖ့ေျခေထာက္ကို ေဆးေတြထည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့
ပိုးမ၀င္ေအာင္လို႔တဲ့။ ေဆးထိုး အပ္ႀကီးနဲ႔ ေဖေဖ့ကိုထိုးတာ။ ေဖေဖ့ မ်က္ႏွာႀကီး ႐ံႈ႕မဲ့သြားတာပဲ။ “နာလား”လို႔ သမီးက ေမးေတာ့ ေဖေဖက “အင္း”တဲ့။ သမီးလည္း ေၾကာက္လို႔ ေနာက္ရက္ေတြ ေဖေဖ ေဆးခန္းသြားရင္ မလိုက္ေတာ့ဘူး။

ေမေမကလည္း အဲဒီကတည္းက သမီးကို ေျပာမရေတာ့ရင္ “ဘဘဆရာ၀န္ႀကီးဆီ ပို႔လိုက္မယ္” ဆိုတာခ်ည္း ေျပာေတာ့တာပဲ။ သမီး ေခ်ာင္းေတြဆိုးၿပီး ေမေမ မုန္႔မထည့္ေပးတဲ့ ေန႔တုန္းက ေက်ာင္းမွာ သမီး သူငယ္ခ်င္းေတြ မုန္႔စားတာကို ေငးမိေရာ။ သူတို႔က ေကၽြးပါတယ္။ နည္းနည္းပဲ ေကၽြးတာဆိုေတာ့ သမီးက မ၀ဘူးေလ။ ထပ္ေတာင္းေတာ့ မေပးၾက ေတာ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါ မိုးရြာရင္ သမီး မိုးေရထဲ ထြက္မေဆာ့ေတာ့ဘူး။

ဟိုေန႔ မနက္က မိုးေတြ အရမ္းရြာတယ္။ သမီးကေတာ့ မိုးေတြ ဘယ္ေလာက္ရြာရြာ အျပင္ကို ထြက္မေဆာ့ဘူး။ ဒါမွ ေက်ာင္းသြားရင္ မုန္႔စားရမွာ။ သမီး ထြက္မေဆာ့ေပမယ့္ ေမေမတို႔ကေတာ့ တစ္ေနကုန္ မိုးထဲမွာခ်ည္းပဲ။ ေဖေဖက...
“သမီး ဆင္းမလာနဲ႔ေနာ္”လို႔ တစ္ခါတစ္ခါ လွမ္းလွမ္းေအာ္ေသးတယ္။

မဆင္းပါဘူး။ သမီးက ေဖေဖတို႔ ဆင္းပါဆိုေတာင္ မဆင္းဘူး။ ေဖေဖတို႔က သမီးတို႔ ျခံေလးထဲ စီး၀င္လာတဲ့ ေရေတြကို ကာေနတာေလ။  မိုးေတြအရမ္း ရြာတဲ့ေန႔ေတြ ဆိုရင္ ဒီလိုပဲ။ သမီးတို႔ ျခံက ေတာင္ေစာင္း တစ္ခုေအာက္မွာ ရွိတယ္။ မိုးရြာၿပီ ဆိုတာနဲ႔ အဲဒီ ေတာင္ေစာင္းေလးက ေရေတြ ျခံထဲ စီး၀င္လာေရာ။

အဲလို စီး၀င္လာရင္ ေမေမတို႔က ေျမာင္းေလးေတြ ေဖာက္ၿပီး ျခံေရွ႕က ေျမာင္းႀကီးထဲကို ေရေတြ ေရာက္သြားေအာင္ လုပ္ရတယ္။ ျခံစည္း႐ိုး အစပ္မွာလည္း သဲအိတ္ေတြ ဖို႔ထားေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိုးက ဒီတစ္ခါ တအားႀကီးတယ္။ ေၾသာ္ သမီးတုိ႔က ဘဘဦးျဖဴရဲ႕ ျခံမွာ ေနတာေလ။ ေဖေဖတို႔ ေမေမတို႔က အပင္ေလးေတြ စိုက္တယ္။ ဘဘဦးျဖဴက လာလာၾကည့္တယ္။ အသီးေတြ အပင္ေတြ ႀကီးလာရင္ ေထာ္လာဂ်ီေလးေတြနဲ႔ လာလာယူတယ္။ ၿပီးရင္ ေမေမ တို႔ကို ပိုက္ဆံေတြ ေပးတယ္။

ဘဘဦးျဖဴ လာလာၾကည့္တဲ့ ေန႔ေတြဆို သမီး အရမ္းေပ်ာ္္ပဲ။ သမီး အတြက္ မုန္႔ေတြ ၀ယ္၀ယ္လာတတ္တာကိုး။ ဘဘဦးျဖဴက သမီးကို ခ်စ္တယ္ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ့ကိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ဆူတာ တအားပဲ။ အင္း ေဂၚဖီေတြ ပိုးက်တုန္းကေရာ၊ သခြားေတြ ေရမလိုက္ႏိုင္လို႔ ခါးတုန္းကေရာ။ ေဖေဖတို႔ကို ဆူတယ္။ “ေတာ္ေတာ္ အသံုး မက်တဲ့ေကာင္” လို႔လည္း ေျပာဖူးတယ္။ ေမေမဆိုရင္ ဘဘဦးျဖဴ အဲဒီလို ေျပာၿပီး ျပန္သြား တုန္းက ငိုလိုက္တာအရမ္းပဲ။ ေမေမငိုေတာ့ သမီးလည္း လိုက္ငိုမိတယ္။ ဘာလို႔ ငိုတာလဲ မသိေပမယ့္ ေမေမ ငိုေတာ့ မေနတတ္ဘူး။ သမီး လိုက္ငိုမွ ေမေမက မငိုေတာ့တာ။

ေမေမတို႔ေတြ ေရမ၀င္ေအာင္ ကာထားတာႀကီးက ညေနကတည္းက ေရေတြ ျပန္၀င္ေနတယ္။ ေမေမတုိ႔လည္း မိုးမရြာေပမယ့္ ေရထဲျပန္ဆင္း၊ စိုက္ခင္းဘက္ကို ေပါက္ျပားနဲ႔ ဆင္းဖို႔ေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ မရပါဘူး။ မိုးက တအားႀကီး ရြာေတာ့ သမီးတို႔ ျခံအစပ္မွာကာထားတဲ့ သဲအိတ္ေတြကိုပါ ေက်ာ္ ၿပီး ေရေတြက ၀င္လာတာေလ။ ေဖေဖေရာ၊ ေမေမေရာ တစ္ညလံုး မအိပ္ၾကရဘူး။ မနက္ေရာက္ေတာ့ ေမေမ ေခ်ာင္းေတြဆိုးေရာ။ သမီးလည္း ေျပာလိုက္တယ္။ “ေမေမ မုန္႔ေတြ မစားနဲ႔”လို႔ေလ။ ေမေမက ျပံဳးတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲေနတယ္။

ေဖေဖက...
“မင္း ကေလးေရွ႕မွာ ငိုရလားကြ”တဲ့။

ေမေမက...
“ကိုယ္ေတြ ပူလြန္းလို႔ မ်က္ရည္က် မိတာပါေတာ္”ဆိုၿပီး မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္တယ္။သမီး ေမေမနား ကပ္မိေတာ့ ေမေမ တကယ္ ကိုယ္ေတြ ပူေနတာပဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဘဘဦးျဖဴ ျခံထဲကို ေရာက္လာတယ္။ သူ႔ဆိုင္ကယ္ ေလးနဲ႔ပဲ။ သမီးကိုလည္း မၾကည့္ဘူး။ ေဖေဖ့ကို ေခၚၿပီး စိုက္ခင္းေတြဘက္ ဆက္သြားၾကတယ္။ ျပန္လာေတာ့ ဘဘဦးျဖဴ မ်က္ႏွာႀကီးက ရဲလို႔။
“ႀကိဳလုပ္ မထားဘူးလား”တဲ့။

ေဖေဖက “ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းရယ္ဆိုေတာ့ မႏိုင္လို႔ပါ”လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာၾကတာကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဘဘဦးျဖဴခ်ည္း ေျပာသြားတာပါ။ ေဖေဖ့ကိုလည္း ေအာ္ဟစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့...
“ေနာက္သီးႏွံ မေပၚမခ်င္း ဘာမွ ထပ္မယူ နဲ႔ကြာ”ဆိုတာေတြလည္း ပါတယ္။ အဲဒီ စကားကို ဘာလို႔ မွတ္မိလဲဆိုေတာ့ ေဖေဖ့ မ်က္ႏွာႀကီးက ရဲၿပီး...
“မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာရယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးေလး အတြက္ေတာ့”ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာတာေလ။ သမီးကို ေျပာတာ ေနမွာေပါ့။

ဘဘဦးျဖဴက...
“ငါ ေက်ာင္းအပ္ေပးၿပီးသား၊ က်န္တာ မင္းဘာသာၾကည့္လုပ္”ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာတာေလ။ သမီးကို မုန္႔လည္း ေကၽြးမသြားဘူး။

ေနာက္ေန႔မနက္ ေက်ာင္းသြားေတာ့ ေမေမ လိုက္မပို႔ႏိုင္ဘူး။ ေခ်ာင္းေတြ တအား ဆိုးေနတယ္။ သမီးကို မုန္႔လည္း ထည့္မေပးဘူး။ မုန္႔ဖိုးလည္း မေပးလိုက္ဘူး။ ေခ်ာင္းဆိုးမွာ စိုးလို႔ ႀကိဳတင္ ကာကြယ္ထားတာတဲ့။ သမီး ငိုခ်င္တာေပါ့။ သမီးမွ ေခ်ာင္းမဆိုးတာကို။

“သမီး ေခ်ာင္းမဆိုးဘူးေလ”လို႔ ေမေမ့ကို ေျပာေတာ့ “ေမေမ့ဆီက ကူးမွာစိုးလို႔”တဲ့။ သမီး ေမေမ့ကို ႏႈတ္ခမ္း စူျပလိုက္တယ္။ “သမီး ေခ်ာင္းမဆိုးတာကို”လို႔လည္း ထပ္ေျပာခဲ့လိုက္တယ္။ ေမေမ တဟြတ္ဟြတ္နဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ သမီးမွာ မုန္႔မပါလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။ ေဖေဖက ေက်ာင္းကို ကုန္းပိုးၿပီး လိုက္ပို႔တာကိုး။ ေက်ာင္းေရာက္မွ ေဖေဖ့ကို ထပ္ေျပာရမယ္။ ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ေဖေဖ အိမ္ကို မျပန္ေသး ဘူး။ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကစားေနတာ ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုး ေတာ့ ေဖေဖ့နားဆီ သမီး ေျပးသြားလိုက္တယ္။

“ေဖေဖ၊ ေန႔လယ္ ထမင္းခ်ဳိင့္ လာပို႔ရင္ မုန္႔ ၀ယ္လာခဲ့ေနာ္”

ေဖေဖက သမီးကို ၾကည့္ရင္း ျပံဳးတယ္။ ေမေမ့လိုပဲ ျပံဳးေနရင္းက မ်က္ရည္ေတြက ေ၀့လို႔။ ၾကည့္ရတာ ေဖေဖကလည္း ေမေမ့လိုပဲ ေျပာဦးမယ္ ထင္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သမီးက ေဖေဖ့ ထက္ဦးေအာင္ အရင္ ေျပာလိုက္တယ္။

“ဟင္ ေဖေဖကလည္း သမီး ေခ်ာင္း မဆိုးေတာ့ပါဘူးဆို”       
ခ်မ္းထက္ဟန္
(Teen မဂၢဇင္း၊မတ္လ ၂၀၁၁)

Wednesday 13 June 2012

''ကမၻာဟာ ကမၻာ ကုိ လုိတယ္''

က်ြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ
 ကမၻာဆုိတဲ႔ အလုံးႀကီးမွာေနရင္း
 ဂလိုဘယ္အရ ခုေတာ႔ျပားျပီ
 ကမၻာဟာရြာေပါ႔
 တုတ္တစ္ျပက္ ဓားတစ္ျပက္ မလုိပဲ
 ခလုတ္တစ္ခ်က္ႏွိပ္ရုံနဲ႔ တစ္ျမိဳ႔လုံးျပာက်ႏုိင္တဲ႔
 လက္နက္ဆန္းေတြပိုင္ေနျပီ
 ဂုဏ္ယူစရာ
 လူေနရာ မွာ စက္ေတြ အစားထုိးလုိ႔...
 အလုပ္လက္မဲ႔ အင္အား မ်ားသထက္မ်ား
 ဖြံ႔ျဖိဳးဆဲ အိမ္ငယ္ေတြဟာ ဒီရြာမွာပုိမုိ ဆုတ္ယုတ္လာခဲ႔
 ယႏၱရားဆန္ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ
 ကုိယ္ခ်င္းစာတရား ဆုိတာ
 အျခားျဂိဳလ္ကလာတဲ႔
 ငါတုိ႔ ဘာသာမျပန္တတ္တဲ႔ ဘာသာစကားလား...
 ကမၻာသားေတြ အႏုပညာ ပုိဆန္လာပုံမ်ာႀကည္႔...
 တုိ႔အေရွ႔တုိင္းသားေတြေတာင္
 စည္း၀ါးတက် ဆဲတတ္ဆုိတတ္လာျပီ
 ရမၼက္မီးေတာက္အတြက္
 အရွက္ႀကီး အေႀကာက္ႀကီး ဟီရိႀသတပၸ
 ပါးသထက္ ပါးလာႀက...
 ဘုံကထိန္မွာ အမွန္ေလးဖြင္႔လုိ႔
 မဂၤလာေဆာင္မွာ ဘူေလးလဲနဲ႔စုိေျပ
 ဒါတုိ႔ျပည္ ဒါတို႔ေျမေပါ႔
 သူမ်ားအိမ္ ကုိတားျမစ္ ကုိယ္႔အိမ္ကုိယ္ယာမွာ
 လူသိမခံတဲ႔ႏ်ဴကလီယားစက္ရုံေတြ မ်ားသထက္မ်ား
 ေႀသာ္ ... အီရန္နဲ႔ ကုိရီးယားေရ ...
 အုိဇုန္းလႊာႀကီး ေတာ႔ ပါးသထက္ပါးလႊာလုိ႔...
 ကမၻာဟာ ႏွာေစးလို႔ေခ်ာင္းေတြဆုိး
 သူ႔မွာ ဒဏ္ရာေတြဆုိးသထက္ဆုိးေတာ႔ ...
 ဆူနာမီ၊ နာဂစ္နဲ႔စီခ်ြမ္
 ကမၻာႀကီး အဖ်ားတက္တဲ႔ဒဏ္ေတြေပါ႔...
 တကယ္ပါ တကယ္ပါ
 က်ြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ...
 ကမၻာဆုိတဲ႔ အလုံးႀကီးမွာေနႀကရင္း
 ဂလုိဘယ္ အရ ခုေတာ႔ျပားျပီ
 ကဲ...မိတ္ေဆြ
 ေနာင္တမရခင္စပ္ႀကားေတာ႔
 ဘယ္ေလာက္မွားမွားေပါ႔ ။ ။

                                            ခ်မ္းထက္ဟန္

“အခ်စ္နဲ႔ သိပၸံ“


ဒီလို ကိစၥမ်ိဳးဆုိတာ ဘယ္လိုမွ လက္ခံခ်င္စရာ မေကာင္းဘူး ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ရင္ထဲက လာတဲ့အခ်စ္ကို ကြန္ပ်ဴတာေပၚမွာ အေျဖရွာမယ္တဲ့။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ အဲဒီကိစၥမွာ ကၽြန္ေတာ္က အစမ္းသပ္ ခံရေတာ့မယ္။ “တီ...တီ...တီ..” ေဟာ ေျပာရင္းဆိုရင္း ဖုန္း၀င္လာၿပီ။ “ ဟ လို....၊ ေျပာပါ”

“ခ်ားလ္စ္လား၊ လာခဲ့ေတာ့ေလ၊ ဘယ္အခ်ိန္ရွိ္ေနၿပီလဲ”

“ ေအာ္ဒရီ ကိုယ္ တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္ ကြာ”

“ဘာကိုလဲ”

“ကြၽတ္၊ ဒီကိစၥႀကီးကကြာ၊ ဘယ္လိုမွ”

“ဘာလဲ ခ်ားလ္စ္က ကိုယ့္အခ်စ္ကိုယ္ မယံုလို႔လား”

“မဟုတ္ဘူး ေအာ္ဒရီ ေလးရယ္။ မင္းကိုကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မင္းအသိဆံုးပါကြာ”

“အျပင္မွာေတာင္ ဒီေလာက္ ခ်စ္ေနရင္ ကြန္ပ်ဴတာမွာ ေပၚလာတဲ့ အေျဖနဲ႔ ေအာ္ဒရီ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ႂကြားခ်င္ ေသးလို႔ပါ ခ်ားလ္စ္ရဲ႕ေနာ္။ လာခဲ့ေတာ့ေနာ္ ရႊတ္”

ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာရေသးဘူး။ ေအာ္ဒရီ ဖုန္းခ် သြားၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ အပူလံုးႀကီး ေဆာင့္တက္ လာတယ္။ အဲဒီ ေဆာ့ဖ္၀ဲကို ဘယ္ကျမင္းမသားကထြင္ လိုက္သည္မသိ။ အခု ဒုကၡ ေရာက္ရေတာ့မယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းပံုက ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ အနီေရာင္ အသည္းပံုငါးခုပါတယ္။ ဖန္သားျပင္ေပၚ လက္တင္လိုက္ ႐ံုႏွင့္ အေျဖကိုသိရမယ္။ မီးနီေလး သံုးပြင့္ဆိုလွ်င္ခ်စ္တယ္။ ေလးပြင့္ဆိုလွ်င္ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ဆိုပဲ။ အဲ သံုးပြင့္ ေအာက္ဆိုရင္ေတာ့ ဟန္ေဆာင္ အခ်စ္ေတြပါတဲ့။
ကဲ အဲ့လိုကိရိယာမ်ဳိးက ရင္ထဲက အခ်စ္ကို တိုင္းတာလို႔ ရပါ့မလား။ ရတယ္ပဲထားဦး။ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္မွ စက္ခ်ဳိ႕ယြင္းေနတာမ်ဳိး ျဖစ္ရင္။ ဟူး ကြၽန္ေတာ္ ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး။

၂။
ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္ဒရီကို ၀င္ေခၚေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာ အလြန္ပင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ပံု။
“တစ္ခုခု စားဦးမလား ေအာ္ဒရီ”

“မစားခ်င္း ေသးပါဘူး ခ်ားလ္စ္ရယ္။ ဟိုကိုသာ အရင္သြားရေအာင္ပါ”

ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ကားကိုေမာင္းထြက္ လိုက္တယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူက ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးႏွင့္ သူ႔အေတြးႏွင့္သူ ေပ်ာ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ကက္ဆက္ ဖြင့္လိုက္တယ္။
“အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ ပိုင္ဆိုင္တဲ့သူဆိုတာ ___”
ယေန႔မွ ႏွစ္တစ္ရာတိုင္ သီခ်င္းသံ ပ်ံ႕လြင့္လာတယ္။

“ဟယ္... ခ်ားလ္စ္ ယူ ဘယ္တုန္းက ဒီသီခ်င္းေတြ ရွာထားတာလဲ”

“မၾကာေသးပါဘူး။ သေျပမွာ Select လုပ္ထားတာ။ ဟိုတုန္းက နာမည္ႀကီး IC ရဲ႕ L.M.N စီးရီးေတြ အကုန္ ျပန္ကူးထား ေသးတယ္။ ႏွစ္က တစ္ရာ နီးပါးေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ မနည္းရွာ လိုက္ရေသးတယ္”

“အဟုတ္။ ခ်ားလ္စ္ အျပန္ ေအာ္ဒရီကို အဲဒီသီခ်င္းေတြ ေပးလိုက္ပါလား”

ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုၾကည့္ လိုက္ၿပီး
“ဟန္နီ႔အတြက္ပဲ ကူးထားတာ”

“ေဟး ဒါမွခ်ားလ္စ္ ကြ”
ဟု ေအာ္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ ပခံုးကို တိုးဖက္လာတယ္။ ကားက ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး သြားေနဆဲ။

၃။
“ေရွ႕နားေလးမွာ ခ်ားလ္စ္၊ ကားကို အရွိန္ေလွ်ာ့ ထားလိုက္”

ကြၽန္ေတာ္ ကားကို ေအာ္တို စတီယာရင္ ေျပာင္းၿပီး လမ္းေဘး ၀ဲ၊ ယာသို႔ ၾကည့္လိုက္တယ္။
“ေဟာ ဟိုးကဟာလား ခ်စ္သက္ေသ ဆိုတာေလ”

“ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္။ ခ်ားလ္စ္ အဲဒီဘက္ ကပ္ရပ္လိုက္”

သူမက ျမဴးေနၿပီ။ ကြၽန္ ေတာ္ကေတာ့ စိတ္ေတြ ေလးသထက္ေလးလာၿပီ။ အခ်စ္ဆံုး လူေတာင္ အသည္းေလး ခုပဲ လင္းတယ္တဲ့။
ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္ဒရီကို ခ်စ္သလို သူမရဲ႕ အခ်စ္ကို အႂကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ စိတ္ေတြ ေလးေနသည္ မသိ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းတုန္းက ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အသည္းႏွစ္ပြင့္ သာလင္း၍ သူ႔ေကာင္မေလး ႏွင့္ ဇာတ္လမ္းၿပီးသြားတယ္။ ဒီေကာင္ တကယ္ခ်စ္တာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလံုးသိသလို သူ႔ေကာင္မေလးလည္း သိတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေခတ္ေတြ ဘယ္လိုပဲေျပာင္းေျပာင္း သူ႔ ေကာင္မေလးရဲ႕စိတ္ကေတာ့ ဟိုးအရင္မိန္းမသားေတြရဲ႕ စိတ္အတိုင္း ေဗဒင္ဆရာယံု၊ ဂါထာယံုေတြထဲကပဲမို႔ ဒီ ကြန္ပ်ဴတာကို ယံုၾကည္ၿပီး ဒီေကာင္ႀကီးကို ထားရစ္ခဲ့ တယ္။ သူလည္း ေၾကကြဲၿပီး ကဗ်ာေတြေရး၊ ၀တၳဳေတြေရး နဲ႔ ခုဆို မဂၢဇင္းေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ေနရာရေနၿပီ။

“၀င္ၾကမယ္ေလ ခ်ားလ္စ္”
ေအာ္ဒရီအသံၾကားမွ ကြၽန္ေတာ္ သတိ ၀င္လာတယ္။
“ေၾသာ္၊ ဟင္ ၀င္ေလ”

၄။
အထဲကို ၀င္၀င္ခ်င္း ဧည့္ႀကိဳေလးက
“လာၾကပါ။ ထိုင္ၾကပါ ဦး။ ေရွ႕မွာ တစ္တြဲစစ္ေနလို႔ ခဏေစာင့္ေပးပါေနာ္”

“ရပါတယ္”
ဟု ဆိုကာ ကြၽန္ေတာ္ လက္ကာျပလိုက္တယ္။
“ေတာ္ၿပီ ေမာင္ ခ်စ္နဲ႔ မပတ္သက္နဲ႔ေတာ့”

“မဟုတ္ေသးဘူး အဲလစ္။ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ဘူး အဲလစ္ရယ္။ ဒီစက္ႀကီးက ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာပါကြာ”

“အို မသိဘူး”
အထဲကထြက္လာတဲ့ အတြဲ။ ဟိုက္ အဲဒါမွ ဒုကၡ။ သူတို႔ၾကည့္ရတာ အဆင္ေျပ လာပံုမရဘူး။ ဟိုေကာင္ေတာ့ ငိုၿပီပဲ။

“၀င္လို႔ရပါၿပီ”
ဧည့္ႀကိဳေလး အနား ကပ္ၿပီးလာေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ထလိုက္ေတာ့
“အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပး ပါတယ္”

ကြၽန္ေတာ္ အထဲကို ေရာက္ေတာ့ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာသလို ခံစားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။
“ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဖန္သား ျပင္က လက္၀ါးပံုေပၚ လက္တင္လိုက္ပါ”
အေနာက္ဘက္မွ အသံ ထြက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။

“ဟူး”
ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီး လက္၀ါးပံုေပၚ လက္ကို တျဖည္းျဖည္း ခ်င္းတင္လိုက္သည္။

“ဒီြ ဒီြ ဒြီ”
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အသံႏွင့္အတူ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လံုးေတြ ပြင့္သြားတယ္။ ေမာ္နီတာေပၚရွိ အသည္းပံု ငါးခုစလံုး မီးေရာင္ေတြရဲရဲ ေတာက္ေနတာပဲ။
“ကြန္ဂရက္က်ဴေလး ရွင္း မစၥတာ။ ဂုဏ္ယူပါတယ္ ဗ်ာ။ ဒါဟာ ပထမဆံုးျဖစ္ရပ္ တစ္ခုပါပဲ”
ကြၽန္ေတာ္ ေပ်ာ္သြား တယ္။

“၀ူး၊ ဟူး”
ေအာ္ဒရီကို ေပြ႕ဖက္ၿပီး ခုန္ေပါက္လိုက္တယ္။ ေအာ္ဒရီလည္း ျပံဳးလ်က္။

“သူငယ္ခ်င္းေတြ ႂကြားလို႔ရၿပီ”ဟု ေအာ္တယ္။

အတန္ ၾကာေတာ့
“ကဲ မစၥကိုအလွည့္ေပး လိုက္ပါဦး မစၥတာ”

“ဟာ ဟုတ္ကဲ့။ ေဆာရီးဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ အေပ်ာ္လြန္သြားလို႔ပါ”

ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္ဒရီကို ေနရာ ဖယ္ေပးလိုက္တယ္။ ေအာ္ဒရီက ခံုေပၚ၀င္ထိုင္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမာ့ၾကည့္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ သူမရဲ႕လက္ တစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္ရင္း ျပံဳးျပလိုက္တယ္။ ေအာ္ဒရီ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ၿပီး လက္၀ါးပံုေပၚ လက္တင္ လိုက္တယ္။
“တီ တီ တီ”
အသံက တိုးလ်လြန္း တယ္။ ထိုအသံျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္းႏွင့္အတူဖန္သား ျပင္ေပၚက အသည္းပံုေလးေတြ မီးႏွစ္လံုးသာ လင္းတယ္။ ေအာ္ဒရီမ်က္ႏွာ ကြက္ခနဲ ပ်က္သြားၿပီး
“ရွင္တို႔စက္ေတြ၊ ရွင္တို႔ စက္ေတြ တစ္ခုခုမ်ား”

“၀မ္းနည္းပါတယ္ မစၥ။ ဒီလိုပဲေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕စက္ေတြကို ရာႏႈန္းျပည့္ အာမခံပါတယ္”

“အိုး မဟုတ္ဘူး၊ လံုး၀ မဟုတ္ဘူး”

ေအာ္ဒရီ ေအာ္ဟစ္ရင္း အသံေတြ တုန္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ က်သင့္ေငြအျမန္ ရွင္းလိုက္ၿပီး ေအာ္ဒရီလက္ကိုဆြဲကာ ဆိုင္ျပင္ထြက္လိုက္တယ္။ ေအာ္ဒရီက
“စက္စုတ္ေတြ၊ စက္အစုတ္ႀကီးေတြ”
ဟု ေအာ္ဟစ္ကာ ေပါက္ကြဲတယ္။

“ေတာ္ပါေတာ့ ေအာ္ဒရီ ရယ္၊ လာပါ”
ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္ဒရီကို မနည္းဆြဲေခၚရတယ္။ ေအာ္ဒရီ မ်က္ရည္ေတြ ေ၀့ေနတယ္။

၅။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေအာ္ဒရီ စကားသံမထြက္။ မ်က္ရည္ေတြ လက္ကိုင္ပ၀ါ ႏွင့္သုတ္ရင္းသာ လိုက္ပါလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ကားကို ေအာ္တို စတီယာရင္ေျပာင္း လိုက္ၿပီး သူမအနားသို႔ တိုးကပ္လိုက္တယ္။
“ဘာျဖစ္လို႔ ငိုေနတာ လဲ ေအာ္ဒရီ ေလးရဲ႕”
သူမ ကြၽန္ေတာ့္ကိုတစ္ ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲ တိုး၀င္လာသည္။

“ခ်ားလ္စ္ တို႔အခ်စ္ကို ယံုရဲ႕လားဟင္” တဲ့။
ကြၽန္ေတာ္က “အဟား၊ ေအာ္ဒရီရယ္ မင္းကို ကိုယ္အခ်စ္ဆံုး ျဖစ္သလို မင္းကို အယံုၾကည္ ဆံုးပါကြာ။ ၿပီးေတာ့ အဲ့လို စက္ေတြကို မယံုၾကည္ဘူးလို႔ ကိုယ္ ေျပာထားဖူးတယ္ေလ”

ေအာ္ဒရီ မ်က္ရည္စို႔စို႔ ႏွင့္ ျပံဳးရင္း...
“ဟုတ္တယ္ေနာ္ ခ်ားလ္စ္။ စက္ပစၥည္းေတြဆိုတာေလ လူေတြရဲ႕ တကယ့္ စိတ္ခံစားမႈကို ဘယ္လိုမွေဖာ္ ထုတ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္”
တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ ျပံဳးရင္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။
သူမက“တို႔အခ်စ္ကို အႂကြင္းမဲ့ ယံုေစခ်င္တယ္ ခ်ားလ္စ္ရယ္”
ဟု ဆိုကာ ကြၽန္ေတာ့္ ခါးကို တိုးဖက္လိုက္တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွျပန္မေျပာ ေသးဘဲ ကက္ဆက္ခလုတ္ ကို ႏွိပ္လိုက္တယ္။
“ဆူးေတြနဲ႔___လမ္းမလည္း___ဓားေတြ ခင္းထားေပမယ့္ မင္းဆီ အေရာက္ လွမ္းမွာပဲေဟ့___ေျခေထာက္ေပါက္ျပဲ ___ မိုးကလည္း သည္းေနဆဲ___ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္း ေပ်ာက္ဆဲ___ငါ့တစ္ေယာက္တည္း___”

ေလးျဖဴရဲ႕ မင္းမွမင္းပဲ သီခ်င္းသံထြက္ေပၚလာတယ္။ ေအာ္ဒရီ မ်က္ေစာင္းလွလွ ေလးထိုးရင္း ကြၽန္ေတာ့္ဗိုက္ ကို ခပ္ဖြဖြလိမ္တယ္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ အခုမွတကယ္ အသက္၀င္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူမရဲ႕ ေမးေစ့ေလးကို ကိုင္ကာ သူမ်က္ႏွာကိုေမာ့လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ နဖူးေလးကို ခပ္ဖြဖြေလး...။

“မင္းမွ မင္းပဲ___မင္း မွ မင္းပဲ ___
“မင္းတစ္ေယာက္ တည္း___မင္းပဲ” 

ခ်မ္းထက္ဟန္

''ရင္ခြဲၿပက္လုံး"


PDF Print E-mail



ကိုယ္ခ်စ္ရေသာ ခ်စ္သူဆီမွ ခ်စ္တယ္ဆိုသည့္ အေျဖ စကားအား လူတခ်ိဳ႕၊ ဒါမွမဟုတ္ လူအေတာ္ မ်ားမ်ားသည္ ၾကားခ်င္ၾကပါသလား။
ဒါမွမဟုတ္ ၾကားဖူးၾကပါသလား။ ၾကားခဲ့ၾကသည့္ စကားေတြကေရာ ေပ်ာ္စရာေတြလား။ ဒါမွမဟုတ္ ၀မ္းနည္းစရာေတြလား။ ထိုအေျဖစကားမ်ား ၾကားရမည့္ အခ်ိန္၌ ရင္ခုန္သံႏွင့္ ခံစားခ်က္တုိ႔သည္ ပံုမွန္အတိုင္း တည္ရွိေနသည္လား” စသည္ စသည့္တုိ႔ကို ကိုယ္သိခ်င္ပါသည္။ ဒီေန႔သည္ ကိုယ့္အတြက္ ထိုက့ဲသို႔ ခံစားမႈမ်ားကို အဆံုးအျဖတ္ ေပးမည့္ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္စရာ ျဖစ္မည္လား၊ ၀မ္းနည္းစရာ ျဖစ္မည္လား ဆိုသည္ကို ကိုယ္သည္ မေတြးတတ္။ စိတ္တုိ႔သည္ အံု႔မိႈင္း ေတြေ၀ေနသည္။ စိတ္ႏွင့္ ခႏၶာသည္ ဒီတစ္ခါ အၿမဲဆံုးပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဘာကိုမွ ေတြး၍မရ။ ဘာမွလည္း မလုပ္လို။ ေျခမကိုင္မိ၊ လက္မကိုင္မိ ဆုိသည့္ အေျခအေနမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ အေတြ႔၊ အျမင္၊ ၾကား အားလံုးေသာ အရာတို႔ကို လက္ခံ သိရွိေသာ္လည္း တံု႔ျပန္မႈသည္ မရွိ။ ခံစားခ်က္ တို႔သည္ ကင္းမဲ့သြားသည့္ အလား မည္သည့္ အရာကိုမွ ခံစား ထိရွ၍ မရေတာ့ေသာ တဒဂၤ ခပ္ၾကာၾကာ။ “မင္း ဘယ္အခ်ိန္ သြားမွာလဲ” “ငါတို႔ေတာ့ ဆိုင္ေရြးထားလုိက္ေတာ့မယ္” ဟူေသာ သူငယ္ခ်င္းတို႔၏ အသံမ်ားသည္ သူမ၏ အေျဖစကားသည္ ကိုယ့္အတြက္ ေပ်ာ္စရာ အတိ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ထင္မွတ္ထားၾကပံု ရေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ မည္သည့္အခ်ိန္သြား ရမည္ လဲ..။ မည္သုိ႔ေသာ အေျဖ စကားကို ၾကားရမည္လဲ။

မဟုတ္ေသးဟုထင္ သည္။ ယခုအခ်ိန္၌ သူမ၏ အေျဖစကားကုိ မည္သုိ႔ေသာ ခံယူခ်က္ျဖင့္ ခံယူရမည္။ မည္သုိ႔တုံ႔ျပန္ရမည္ဟု ေတြး မွသာ ပုိမွန္ေပလိမ့္မည္။
ဟုိး အရင္အခ်ိန္တုန္း က ကိုယ္သည္ သူမႏွင့္အတူ မကြဲမကြာထာ၀ရ ဘ၀တစ္ခု တည္ေထာင္ရန္ စဥ္းစားခဲ့ ဖူးသည္။ သူမသည္လည္း ထိုအခ်ိန္က စဥ္းစားေကာင္း စဥ္းစားေပလိမ့္မည္။ ယခု ေတာ့... ကုန္လြန္ခဲ့သည့္ အခ်ိန္ မ်ားအတြက္ မည္သူတို႔သည္ မည္ကဲ့သုိ႔ ႏွေျမာတသ ၾကသည္ကို ကိုယ္မသိ။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းႏွင့္ ေတြေ၀ျခင္းတုိ႔ သာ ကိုယ့္အတြက္ အေဖာ္ျပဳကာ ဟိုးတစ္ခ်ိန္က သူမႏွင့္ ပံုရိပ္မ်ားအား ျပန္လည္တမ္း တမိသည္။

မည္သည့္လမ္းကို ေလွ်ာက္၍ မည္သုိ႔ ငိုရမည္ကို ကုိယ္မသိပါ။ ပတ္၀န္းက်င္သည္ ကုိယ္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာ တည္ရွိေနသည္။
“မိန္းမ ဆိုတာမ်ဳိးက ရည္းစားဦးကို မလြန္ ဆန္ႏိုင္တဲ့ အမ်ဳိးေတြကြ”ဟု အစခ်ီ ကာ ခပ္ေထြေထြႏွင့္ ေျပာခဲ့ ဖူးေသာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦး၏ စကားကုိ ျပန္လည္ၾကား ေယာင္မိျပန္သည္။ သူက...

“ဟိုးအရင္က ငါ့ကုိ သိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာ။ အရက္ မေသာက္ရ၊ ေဆးလိပ္ မေသာက္ရနဲ႔ေလ။ ငါဆုိတဲ့ ေကာင္ကလည္း အရမ္းကို သာယာခဲ့တာေပါ့ကြာ။ အဟား သူ႔ေကာင္နဲ႔လည္း ျပန္ၿပီးအဆင္ေျပသြားေရာ၊ ငါက ေဘးကို ေရာက္ျခင္း မလွ ေရာက္သြားတာကြ။ ဟား...ဟား ဟား ဟား...” ဟု ေျခာက္ကပ္စြာ ရယ္ေမာ ရင္း ရင္ဖြင့္သည္။ ထုိ႔ ေနာက္...

“မင္းကြာ စဥ္းစား ၾကည့္စမ္း။ ငါ့ကုိ ေဆးလိပ္ မေသာက္ရ၊ အရက္ မေသာက္ရဆိုတဲ့ မိန္းမ။ ဟုိလူ၊ ဒီလူနဲ႔ သ၀န္တုိတယ္ ဆုိတဲ့ မိန္းမေတာက္... ကြာ”
ဟုဆိုကာ စကားခဏ ရပ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ဦးေခါင္းကို ေမာ့မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ႏွင့္

“ဟား... ဟား... ဟား ခုေတာ့ သူကုိယ္တိုင္ အျမည္း လုပ္ေပးေနၿပီကြ သိရဲ႕လား။ အဲ့လုိ မိန္းမကို ငါက ဘာလုိ႔ ႏွေျမာ ေနရ မလဲ။ ေဆာရီးပဲ ဟားဟား ...ဟားဟား....” ဟု ေအာ္ဟစ္ကာ ရယ္ေမာသည္။ ဒါေပမယ့္ အသံတုိ႔က အက္ ကြဲလ်က္ႏွင့္..

ဤသုိ႔ဆိုလွ်င္ ကုိယ့္ ဇာတ္လမ္းကေရာ။ ကိုယ္ သည္ သူမႏွင့္ လက္ခ်င္း ခ်ိတ္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ဖူးသည္။ ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္ဖူးသည္။ ကုိယ့္ ပခုံးထက္၌ သူမသည္ မီွႏြဲ႕ကာ တီတီတာတာ စကားမ်ားကို ေျပာဖူးခဲ့သည္။ ကုိယ္သည္ အလစ္အငိုက္ အေျခ အေနမ်ဳိးတို႔၌ သူမ၏ ပါးျပင္အား ပါးလ် ထိကပ္စြာ ေမႊးၾကဴခဲ့ဖူးေသးသည္။

သုိ႔ေပမယ့္ “ခ်စ္တယ္” ဟူေသာ ႏႈတ္ထြက္ စကားအား မၾကားဖူးေသးေခ်။ ဟိုအရင္ ရွိခဲ့ဖူးသည့္ သူမ၏ ရည္းစားေဟာင္း အေၾကာင္း တစ္စြန္း တစ္စၾကား သည့္အခါ “ေၾသာ္ ဒါေၾကာင့္ အေျဖ မေပးတာကိုး”ဟု ကုိယ္ စကားနာ ထိုးဖူးသည္။ ထို စကားကုိ သူမသည္လည္း ဆတ္ဆတ္ခါ နာခဲ့ဖူးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တရား၀င္ ခ်စ္သူ ဘ၀ ေရာက္ရွိေရး အဆုံး အျဖတ္ စကားအား ဒီေန႔၌ ၾကားနာရမည္ဟု သတ္မွတ္ ေပးသည္။ ထုိစဥ္က ထိုအေတြးတုိ႔ျဖင့္ ကုိယ္သည္ ၾကည္ႏူးခဲ့ရသည္။ သူမ သည္လည္း ေပ်ာ္ေကာင္း ေပ်ာ္ဖူးလိမ့္မည္။ ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့...

သူမ၏ ရည္းစားဦးဆုိ သူသည္ သူမေၾကာင့္ ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ျပန္လည္ လိမၼာျပျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ထုိစကား၌ သာယာ ယစ္မူးသြားသည့္ သူမ၏ စိတ္တုိ႔သည္ လည္းေကာင္း စသည့္ အရာအားလုံးတို႔သည္ ကိုယ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားအား ရက္စက္စြာ နင္းေျခသတ္ ျဖတ္ေလသည္။
ပန္းသတင္းႏွင့္ လူသတင္းသည္ ေလညင္းႏွင့္ လူခ်င္းသာ ေဆာင္ၾက ေၾကာင္း သိၾကေပလိမ့္မည္။ ကိုယ္သည္ သူမ၏ သတင္းအား အတင္း တစ္ခုသာ ျဖစ္ ေၾကာင္း ဇြတ္မွိတ္ကာ ခံယူ ထားသည္။

သူႏွင့္ သူမတို႔အား “ေမတၱာရိပ္” စားေသာက္ ဆုိင္၌ ေတြ႕ရွိခဲ့ၿပီးေနာက္ အတင္းမဟုတ္ ခုိင္လုံေသာ မ်က္ျမင္သတင္း တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း လက္ခံလုိက္ရသည္။
စားေနက် ဆိုင္တြင္ မစားဘဲ“ေမတၱာရိပ္”မွ ပသွ်ဴး ထမင္းေၾကာ္ တစ္ပြဲအား စားခ်င္မိခဲ့ေသာ ကိုယ့္စိတ္ေၾကာင့္ ဒီလုိ အေျခအေနကို ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ထုိေန႔က ကုိယ္မသြား ျဖစ္ခဲ့ရင္ေကာင္း မည္။ သူမသည္လည္း ကုိယ့္ကုိျမင္တုိင္း မ်က္လႊာ ခ်သြားစရာ လုိမည္ မဟုတ္ပါ။

စစေတြ႕သည့္ အခ်ိန္၌ သူမ၏ ဣေႁႏၵ ပ်က္ယြင္းမႈ သည္ သိသာလြန္းသည္။ ကိုယ္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည့္ အခ်ိန္မ်ားမွာ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့...။ စကားတုိ႔ သည္ မွားယြင္းေနသည္။ ကုိယ္သည္ မွာၿပီးသားကို “စားပြဲထုိး”အား ပါဆယ္ထုပ္ ခိုင္းလိုက္သည္။ သူမ ဆက္လက္ အေန က်ပ္ေစမည့္ အေျခအေနမ်ဳိးကို ကုိယ္ မဖန္တီးခ်င္ပါ။

သူမသည္လည္း ရည္းစားဦးကို မလြန္ဆန္ႏုိင္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္မွန္း ေနာက္က်စြာ သိခြင့္ရခဲ့ေလၿပီ။ ထုိေန႔မွစ၍ ကုိယ္ႏွင့္ သူမတုိ႔သည္ မတုိင္ပင္ဘဲ ေရွာင္လႊဲ ေနခဲ့ၾကသည္။ သူႏွင့္ သူမကိုသာ မၾကာခဏ ေတြ႕ရေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေျပာၾကသည္။ ဇာတ္စုံ မသိေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား သူမ၏ အစ္ကိုတစ္၀မ္း ကြဲသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ကုိယ္က လုိက္လံ ရွင္းျပမိသည္။

ကုိယ္ႏွင့္ သူမ လူခ်င္း ဆုံမိၾကတုိင္း သူမ ႏႈတ္ခမ္းဆီမွ တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ေနဟန္ ေတြ႕ရတတ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ကာ သူမ ဆီမွ စကား ထြက္မလာတတ္။
“ဗ်ဴးပြိဳင့္”

ဒီၿမိဳ႕ေလး၏ အလွဆုံး ေနရာ။ ေန၀င္ ဆည္းဆာခ်ိန္ အား ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ခံစားၾကည့္ ႐ႈႏိုင္မည့္ ေနရာေလးတစ္ခု။ အပန္းေျဖ သူမ်ားႏွင့္ အလြမ္း ေျဖၾကသူမ်ား၊ စိတ္ေျပလက္ ေပ်ာက္သမားမ်ားတုိ႔၏ စိတ္ႀကိဳက္ ေတြးေတာႏုိင္ေသာ ေနရာေလးလည္း ျဖစ္သည္။ ဒီေနရာေလးသည္ ယခု အခ်ိန္၌ သူမ မလာရဲဆုံး ေနရာေလး ျဖစ္လိမ့္မည္။ ထုိ႔အတူ ကုိယ္သည္လည္း သူမ မေတြ႕ခ်င္ဆုံး လူ တစ္ေယာက္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ကုိယ့္စိတ္သည္ သူမ၏ ထုိအေၾကာက္တရားမ်ား ေပ်ာက္ျပယ္ေစခ်င္သည့္ ဆႏၵတုိ႔ႏွင့္ စုိးမိုးေနသည္။ ဒါဟာ အခ်စ္ဟု အမည္တပ္ ရမည္လား။ ေနမင္းႀကီးသည္ အေနာက္ဘက္ေတာင္တန္း ေတြဆီသုိ႔ တအိအိ ဆင္းသက္ ေနသည္။ ေတာင္စြယ္ေန မကြယ္မီ ႏွလုံးသား တစ္ခု၏ စီရင္ခန္းသည္ မည္သုိ႔ျဖစ္ လာမည္နည္း။

ကုိယ္သည္ ဟိုဒီေငး ေမာေနစဥ္ ေလညင္းေလး တစ္ခ်က္ ခပ္ေသာ့ေသာ့ တုိက္ခတ္သြားသည္။ ကိုယ့္ ဆံပင္တုိ႔သည္ ေလႏွင့္အတူ ေမ်ာပါရင္း ပခုံးသားေပၚသုိ႔ ျပန္၀ဲက်သည္။ သူမ မႀကိဳက္ တတ္သည့္ ဆံပင္ရွည္မ်ား မညႇပ္ဘဲ ထားခဲ့သည္မွာ ကာလ အတန္ၾကာၿပီဟု ေတြး မိျပန္သည္။ ဒါကေရာ သူမကို သိမ္ေမြ႔စြာ ဆန္႔က်င္ မိျခင္းမ်ားလား။

သူမေရာက္ရွိလာခ်ိန္၌ ကုိယ့္အေတြးစတုိ႔သည္ ရပ္ တန္႔သြားသည္။ ကုိယ္သည္ အက်င့္ တစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနေသာ အျပံဳးႏွင့္ သူမအား ဆီးႀကိဳ လုိက္သည္။ သူမသည္ ဟုိသည္ေ၀့၀ဲ မလုံမလဲႏွင့္ ၾကည့္ကာ မ်က္လႊာတုိ႔ကို ေအာက္ခ်ၿပီး ကိုယ့္နံေဘး၌ ၀င္ထုိင္သည္။ အတန္ၾကာေအာင္ ထုိင္ၿပီးသည္ အထိ သူမထံမွ ဘာ စကားသံမွ မၾကားရ။

“ဟိတ္...ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ”ဟု ကုိယ္ စကား စလုိက္သည္။ သူမ သည္ တိတ္ဆိတ္ ထိတ္လန္႔ စြာႏွင့္ ဦးေခါင္းကုိ ေမာ့သည္။ ႏႈတ္ခမ္းတုိ႔ တျပင္ျပင္ႏွင့္ စကားစတုိ႔ ေျခာက္ကပ္ေန ျပန္သည္။
“ဟင္ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ၊ ဘာစကား ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ၾကားခ်င္လွၿပီ”

ထိုစကားကုိ ကုိယ္သည္ လိုသည္ထက္ ပိုမိုေပါ့ ပါးစြာ ေျပာလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခုအခ်ိန္၌ သူမအား သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိေစ ခ်င္သည္။
သူမသည္ ကုိယ့္ကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ရင္း...
“ငါေလ” ဟုစကား စကာ ဘာမွ ထပ္မေျပာ။ ကုိယ္ကုိယ့္ကုိ အားေပးသည့္ အျပံဳးလား၊ သူမကို အားေပးသည့္ အျပံဳးလား မသဲကြဲ သည့္ အျပံဳး တစ္ပြင့္အား ျပံဳးျပလုိက္သည္။ သူမ သက္ျပင္းရွည္ တစ္ခုကိုခ် လုိက္ရင္း...

“ငါေလ... ငါေလ... ဟုိ”

“အင္း ေျပာပါဦး”

“ငါေလ...ငါနင့္ကို ...ကြၽတ္”

ကိုယ္သည္ ဤမွ် ေလာက္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနသည္လား။
“ေျပာပါဟ...စိတ္ထဲ ရွိသလုိသာေျပာ”ဟုဆိုကာ ကိုယ္ အျခား တစ္ဖက္သုိ႔ မ်က္ႏွာ လႊဲေပးလုိက္သည္။ သူမ လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးစြာ ေျပာႏိုင္ေစခ်င္သည္။

“ငါေလ...နင့္ကို ဒီေန႔ထိ...ဟုိကိစၥက”

သူမ ဘာကို ေျပာရ ခက္ေနသည္လဲ။ ကုိယ္ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့။ သူမဆက္၍
“ငါေလ ဒီေန႔ထိေလ နင့္ကို ေနာက္ခဲ့တာဟ”ဟု ဆုိ သည္။ ငုံ႔ထားေသာ ေခါင္းသည္ ျပန္မတ္မလာေတာ့။ ကိုယ္သည္ ခဏမွင္တက္ သြားၿပီးေနာက္ အားရစြာျပံဳး မိလုိက္သည္။

အခ်စ္အမုန္းဟူေသာ စကားမ်ား မပါ။ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဖက္ နားခံသာမည့္ စကားလုံးအား ေရြးခ်ယ္ ေျပာသြားသည့္ သူမကုိ ကုိယ္ျပံဳး ၾကည့္ရင္း စကားတစ္ခြန္း ေျပာလုိက္သည္။ ရင္ထဲမွာ ေတာ့ နင့္ခနဲ...။
“ငါလည္း ေနာက္တာ”

အႏၱရာယ္ အသြယ္ သြယ္ၾကားမွ မထင္မွတ္ဘဲ လြတ္ေျမာက္သြားသူ တစ္ေယာက္၏ မ်က္၀န္းမ်ဳိး သူမ ထံမွ ေတြ႕လုိက္ရသည္။
ဒါပဲ ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔သည္ “ေနာက္တာ”ဟူေသာ စကားလုံးႏွင့္ မထင္မွတ္စြာ ဇာတ္သိမ္း လုိက္ရသည္။ သူမသည္ “အဲ့လို ေနာက္ရ ေကာင္းလား”ဟု ဆိုကာ လက္သီးဆုပ္ ႏုႏုေလးႏွင့္ ကုိယ့္ရင္ဘတ္ကုိ ခပ္ဖြဖြ ထုေသးသည္။

“နင္ကေလ အရမ္း အေနာက္ သန္တာပဲ”ဟုလည္း ဆုိေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ တုန္ယင္ကာ မ်က္ရည္မ်ား ေ၀့သီေနသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ကုိယ့္ကုိ သနား၍လား။

ကိုယ္သည္ တစ္သက္ ႏွင့္တစ္ကုိယ္ သူတစ္ပါးအား ေနာက္ေျပာင္ျခင္း မရွိခဲ့ေၾကာင္း သူမ ေကာင္းေကာင္း သိပါသည္။ အခ်စ္ဆိုသည္ မွာလည္း က်ီစား၍ မေကာင္းေသာ အရာမွန္း သူမ ေကာင္းေကာင္း သိေလာက္ပါ သည္။ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ ႏွစ္ေယာက္ အတူ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖူးျခင္း သည္လည္းေကာင္း၊ ကုိယ့္ ပခုံးေပၚမွီႏြဲ႕ကာ ဆုိခဲ့ဖူးသည့္ တီတီတာတာ စကားတုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ သာယာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ အလစ္အငုိက္ အနမ္းတို႔သည္ လည္းေကာင္း အားလုံးေသာ အရာတုိ႔သည္ ဒီေန႔ “ေနာက္တာ” ဟူေသာ စကားတစ္ခြန္း အတြက္ အစ ခ်ီလာခဲ့ျခင္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္ဟု ကိုယ္မွတ္ယူ ရလိမ့္မည္။

ထုိအျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ကိုယ္သည္ ကုိယ့္အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြမ်ားကို စတတ္ ေနာက္တတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။ ေနာက္ ဟာသကား မ်ား၊ အၿငိမ့္ေခြမ်ားကုိ ဟိုး တုန္းကထက္ ပုိၾကည့္ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ျပက္လုံးမ်ားကို ေသခ်ာစြာ နားေထာင္ မိသည္။
ျပက္လုံး တစ္ခုစီကုိ လည္း ေလးနက္စြာ ရယ္ေမာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း တစ္ခုခု လုိေနသလုိပင္...

ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ လည္စဥ္းစားၾကည့္မွ လုိအပ္ ခ်က္ တစ္ခုကို ကုိယ္သြားေတြ႕ သည္။ ထုိျပက္လုံးတုိ႔သည္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ပါ၀င္၍ တစ္သက္မွာ တစ္ခါသာ ျပက္ခဲ့ဖူးေသာ ျပက္လုံးေလာက္ ရယ္စရာ မေကာင္းေၾကာင္းႏွင့္ ကုိယ့္ရင္ကို မထိေၾကာင္းကုိ ေတြ႕ရေလသည္။
“ေနာက္...တာ”
ကိုယ္ခပ္တိုးတိုး ေရ ရြတ္ၾကည့္သည္။

“ဟာ...ဟ ေနာက္ တာ”
ကုိယ္ ႏွစ္ၿခိဳက္သြား သည္။

“ဟား... ဟား၊ ဟား ဟား ေနာက္တာေနာ္ ေနာက္တာ”
ကိုယ္ အားရပါးရ ရယ္ေမာ လုိက္ေတာ့သည္။


ခ်မ္းထက္ဟန္
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ ဩဂုတ္

''အင္တာဗ်ဴး''

အခ်စ္နဲ႔ သိပၸံၾကားက ခ်မ္းထက္ဟန္ PDF Print E-mail

ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခံရတဲ့ ေရႊအသစ္နဲ႔ ေရႊႏွလုံးသား က႑မ်ားမွာ ပါ၀င္တဲ့ ၀တၳဳမ်ားထဲမွ ပရိသတ္ အႀကိဳက္၊ စာဖတ္သူ အႀကိဳက္ စာမူမ်ား ေရြးခ်ယ္ၿပီး ဆုေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ ၂၀၀၈ ဒီဇင္ဘာမွ ၂၀၀၉ ႏို၀င္ဘာအထိ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပ ခံရတဲ့ ေရႊအသစ္၊ ေရႊႏွလုံး သားမ်ားမွ စာဖတ္သူ အႀကိဳက္ဆုံး ေရႊႏွလုံးသား ဆုကို ခ်မ္းထက္ဟန္က ရရွိ ခဲ့ပါတယ္။ ခ်မ္းထက္ဟန္ က ၂၀၀၉ ၾသဂုတ္လထုတ္ ေရႊအျမဳေတမွာ ပါ၀င္တဲ့ အခ်စ္နဲ႔သိပၸံ ၀တၳဳနဲ႔ ဆုရရွိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ စာဖတ္သူ အႀကိဳက္ ဆုခ်ီးျမႇင့္ျခင္းက စတုတၳ အႀကိမ္ ရွိၿပီ ျဖစ္ၿပီး ၃ ႀကိမ္ ဆုရရွိတဲ့ ခ်မ္းထက္ဟန္ကို ဘယ္ႏွႏွစ္ဆက္တိုက္ ဆု ယူမွာလဲလို႔ ေမးတဲ့အခါ “ဆက္တိုက္ မယူထားပါဘူး။ ပထမဆုနဲ႔ တစ္ႏွစ္ျခားထား တယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒီလို ဆုမ်ဳိးရဖို႔ ရည္ရြယ္ ၿပီးေရးခဲ့တာလား။

အဲဒီလို ရည္ရြယ္တာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေရးၿပီး သြားရင္ေတာ့ ဆုလိုခ်င္တယ္။ ေရးတုန္းကေတာ့ ဆုရဖို႔ေရးတာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ ထိရွတဲ့ အခိုက္ အတန္႔အတြင္း ေရးလိုက္ၿပီး ပို႔လိုက္တယ္။ ပို႔ၿပီးခ်ိန္မွာ ဆု အတြက္ေတာ့ လိုခ်င္တယ္။

ဒီႏွစ္ ဆုရတဲ့အခ်ိန္ ခံစားမႈနဲ႔ ပထမဆုံး အႀကိမ္ဆုရ တဲ့ခံစားမႈ ကြာျခားမႈ ရွိလား။

ကြာပါတယ္။ ပထမဆုံး တစ္ေခါက္လာတုန္းက ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ့မလားဆိုတဲ့ စိတ္ေ၀ ေ၀၀ါး၀ါးနဲ႔ လာခဲ့တာ။ မႏွစ္ ကရတုန္းက ေပ်ာ္တဲ့ အပိုင္း ပါလာၿပီ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ပိုေပ်ာ္တယ္။ ကိုယ့္ကို မွတ္မွတ္ရရ သိသိမွတ္မွတ္ ျပဳတဲ့ အတြက္ ပိုေပ်ာ္တယ္။ ကိုယ့္နာမည္ထက္ ကိုယ့္၀တၳဳကို အေလးထားတဲ့ အတြက္ ပိုေပ်ာ္တယ္။

ပရိသတ္ေတြ၊ စာဖတ္သူေတြက အႀကိဳက္ဆုံး ၀တၳဳ အျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရတဲ့ အခါ ေနာက္တစ္ခါ ၀တၳဳေတြ ေရးဖို႔ ယုံၾကည္မႈ ပိုရလာလား။

ယုံၾကည္မႈ ပိုရလာၿပီး မေရးရဲတာေတြ ေနာက္ပိုင္းမွာ ရွိလာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္၀တၳဳေလးကို ပရိသတ္က တန္ဖိုးထားတဲ့ အပိုင္း ပါသြားၿပီေလ။ ကိုယ္က အဓိက မဟုတ္ပါဘူး။ ၀တၳဳက အဓိကပါ။ ကိုယ္ေရး လိုက္တဲ့ ၀တၳဳက ပရိသတ္ တန္ဖိုးထားသေလာက္ ေကာင္းပါ့မလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္ စိတ္ေတာ့ရွိတယ္။

အဲဒီလို စိုးရိမ္မႈေတြ ရွိေတာ့ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ဖန္တီးတဲ့ အခါ အခက္အခဲမ်ား ရွိမလား။

အခက္အခဲကေတာ့ ႀကီးႀကီးမားမား မရွိပါဘူး။ ဆရာ ဦး၀င္းၿငိမ္းရဲ႕ ႏွစ္ေၾကာင္းေရး တစ္ေၾကာင္းျခစ္ ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ ေရးတယ္။ အၾကမ္း ေရးၿပီးရင္ အထပ္ထပ္ အေခါက္ေခါက္ ျပန္ၾကည့္ တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဇာတ္လမ္း ေတြက တိုတာမ်ားတယ္။ ျဖတ္ခ်ပစ္တယ္။ အဓိက Message တစ္ခုကို ေရာက္ေအာင္ မလိုဘူး ထင္တာေတြ ျဖတ္ခ်တယ္။ အဓိက ကေတာ့ တစ္ရြက္နဲ႔လည္း ၿပီး ခ်င္ၿပီးမယ္၊ ႏွစ္ရြက္နဲ႔လည္း ၿပီးခ်င္ၿပီးမယ္။ ေဘာင္ေတာ့ ၀င္ရမယ္ေပါ့။ အဲဒီလို သတ္မွတ္ၿပီး ေရးလိုက္တာပဲ။

စေရးကတည္းက ေရႊႏွလုံးသား အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးလိုက္တာလား။

ေရးၿပီးမွ ေခါင္းစဥ္တပ္ စဥ္းစားၿပီး ပို႔တာပါ။ ေရႊအသစ္ေတြ ဆရာ ဦး၀င္းၿငိမ္း ေခၚကတည္းက ေရႊႏွလုံးသားကို ေရးဖို႔ မရည္ရြယ္ဘူး။ ဆရာ့ဆီမွာ ၀တၳဳသုံးပုဒ္ အပယ္ခံရ ဖူးတယ္။ ဒုတိယ ပုဒ္မွာမွ ေရြးခံရတာ။ ေနာက္ေရးတာေတြ ကလည္း အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြပဲ ဆိုေတာ့ ေရႊႏွလုံးသားနဲ႔ ကိုက္ညီတယ္ ဆိုၿပီး ပို႔ တာ။ ၾကားထဲမွာ ႏွစ္ႏွစ္သုံး ႏွစ္ေတာ့ ေစာင့္ရပါတယ္။

အခ်စ္နဲ႔ သိပၸံ၀တၳဳက ဘယ္လို စိတ္ကူးရၿပီး ေရးျဖစ္တာလဲ။

ကြၽန္ေတာ္ တီဗီြအစီ အစဥ္ၾကည့္ေနတုန္း ၾသစေၾတးလ် ႏိုင္ငံသားတစ္ဦးက လက္ခုပ္ တီးတယ္ဆို စက္႐ုပ္ေလးက နည္းမ်ဳိးစုံ လုပ္ျပ တယ္ဆိုတာကို ၾကည့္လိုက္ရတယ္။ ဒါေလးေတာင္ ေပၚလာတယ္ဆိုရင္ သိပၸံ၀တၳဳ တစ္ပုဒ္ေရးခ်င္တယ္ ဆိုၿပီး ေရးလိုက္တယ္။ ေရးေနရင္းနဲ႔ လူေတြကိုယ့္ကိုယ္ကိုယုံ ၾကည္မႈလည္း ရွိရမယ္။ ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ ဘယ္ေခတ္ပဲ ေရာက္ေရာက္ လူ႔စိတ္ကို ဖတ္ႏိုင္တဲ့စက္ မေပၚႏိုင္ဘူး လို႔ထင္တယ္။ေရးရင္းနဲ႔ အခ်စ္ ဘက္ႏြယ္သြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဓိကကေတာ့ မိန္းကေလး ေတြရဲ႕စိတ္ေပါ့။ ၀တၳဳထဲမွာ လည္းပါပါတယ္။ ေဗဒင္ယုံတယ္၊ လကၡဏာ ယုံတယ္ဆို တာထည့္ထားတယ္။ အမ်ားစုေသာ မိန္းကေလးက ယုံတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ကိုလည္း ျပခ်င္တယ္။ စက္ေတြ မယုံရ ဘူးဆိုတာလည္း ျပခ်င္တယ္။ မိန္းကေလးရဲ႕ ယုံၾကည္စိတ္၊ ေယာက်္ားေလးရဲ႕ အခ်စ္စိတ္ကို ေပါင္းထည့္ထားတာ”

အျပင္မွာ ေဗဒင္ယုံတဲ့ ေကာင္မေလး ဘယ္ႏွေယာက္နဲ႔ ၾကဳံေတြ႕ရဖူးလဲ။

ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကည့္ လိုက္ရင္ တစ္ႏွစ္ကို အနည္းဆုံး ေဗဒင္စာအုပ္ တစ္အုပ္ေတာ့ ၀ယ္ေနၾကတာပဲ။ သူ ငယ္ခ်င္းေတြၾကည့္ရင္း ေတြ႕သလို အနီးကပ္ျဖစ္တဲ့ အေမ တို႔၊ အစ္မတို႔ကလည္း အဲဒီ လိုမ်ဳိးရွိတာကိုး။ ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ တျခား မိန္းကေလး ေတြကို သိမ္းက်ဳံးထည့္မယ့္ အစား အေမနဲ႔ အစ္မကိုပဲ ဥပမာ ေပးလိုက္တာ ေကာင္းပါ တယ္။ ေတာ္ၾကာ ဒီေကာင္ႀကီးက မိန္းမေတြကို ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ အေျပာ ခံေနရဦးမယ္။

အျပင္မွာေရာ ဆရာ ခ်မ္းထက္ဟန္ရဲ႕ ခ်စ္သူက အဲဒီလိုမ်ဳိး ယုံၾကည္သူဆုိရင္ လက္ခံႏိုင္မလား။

ဒီ၀တၳဳထဲက ေကာင္ ေလးကလည္း ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ထပ္တူက်ေအာင္ ေရးထားတဲ့ သေဘာပဲေလ။ အျပင္မွာဒီလို ျဖစ္မယ္ဆို လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ရဲ႕ အျပဳအမူနဲ႔ အေျပာ အဆို၊ သူ႔ရဲ႕ အေနအထိုင္၊ သူ႔စိတ္ ဘယ္လိုရွိတယ္ ဆိုတာေတြ လက္ခံတာ။ လူခ်င္းဆက္ သြယ္တဲ့သူက စိတ္ခ်င္းေတာ့ ဆက္သြယ္မယ္လို႔ ထင္တယ္။ လူတိုင္း ေဘးပေယာဂ၀င္တာ ေၾကာက္ေနရင္ ခ်စ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္တယ္။

အျပင္မွာရွိတဲ့ ဆရာ ခ်မ္းထက္ဟန္ရဲ႕ေကာင္မေလး က အဲဒီလိုမ်ဳိးလား။

ေမးၾကည့္လိုက္ဦး မယ္။ ေျပာလို႔ရမလားလို႔။

၀တၳဳကို မွတ္မွတ္ရရရွိ ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ တယ္လို႔ဆိုတဲ့ ခ်မ္းထက္ဟန္ က မဲဘယ္ေလာက္ပဲ တက္တက္၊ တစ္ေယာက္တည္းက တစ္မဲပဲ ေပးေပး အရမ္း ေက်းဇူးတင္တယ္၊ ေက်နပ္တယ္။ အခုလို မဲအမ်ားႀကီး ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးလည္း တင္တယ္။ အတိုင္း မသိလည္း ၀မ္းသာတယ္။ ကိုယ့္မွာ ပရိသတ္လည္း ရွိတဲ့ အတြက္ ေပ်ာ္ပါတယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဆရာဦး၀င္းၿငိမ္း ရဲ႕ ေမြးေန႔ အမွတ္တရ ေပးတဲ့ ေရႊအျမဳေတ စာေပဆုရဖို႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဆရာ ဦး၀င္းၿငိမ္းတို႔ ေျပာတဲ့ အတတ္ပညာ ပိုင္းဆိုတာမ်ဳိး ၀တၳဳမွာ မပါ တဲ့အတြက္ မေမွ်ာ္မွန္း ပါဘူးလို႔ ဆရာ ခ်မ္းထက္ဟန္က ဆိုပါေသးတယ္။


ခင္ေလးျမင့္

Thursday 7 June 2012

''ဒီလူ''

သူ႔ကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ . ..အေဝးကပဲၾကည့္ၾကည့္၊ အနီးက ပဲၾကည့္ၾကည့္ ..၊ ၾကည့္မိလိုက္ရင္ တစ္ခုခုကို ေလးေလးနက္နက္ေတြး ေတာေနတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး။ သူနဲ႔မ သိခင္က မ်ားဆိုရင္ သာမန္လူစိမ္းတစ္ ေယာက္ စကားတစ္ခြန္းေလာက္ ေတာင္ ေျပာရဲတာမဟုတ္ဘူး၊ သူ တစ္ခြန္းစမွ လိုက္စရဲတဲ့႐ုပ္မ်ဳိး၊ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ၊ ေလးနက္သူ လား …၊ ဘာလားေပါ့။တကယ္ေသခ်ာၾကည့္ၾကည့္ လိုက္ နဖူးကေျပာင္ေျပာင္၊ ဆံပင္ ေတြက အေခြလိုက္နဲ႔ ၫႇပ္လိုက္ျပန္ ရင္လည္း သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ပံုမက်ဘူး။ မ်က္ခံုးထူထူေအာက္မွာ ရီေဝေဝမ်က္လံုးက ေမာက္ေနေသး တယ္။ အင္း၊ ေမာက္တယ္ဆိုတာ ထက္ မ်က္လံုးေခါတာဆို ပိုမွန္လိမ့္မယ္။ အဲ့ေလာက္ မေျပာခ်င္လို႔သာ။ ၿပီးေတာ့ ႏွာေခါင္းပြပြ ေအာက္က ခပ္ထူထူႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာနဲ႔လူ။ အဲဒီ လိုမလွတဲ့ မ်က္ႏွာအစိတ္အပိုင္းေတြ က ရွည္ေမ်ာေမ်ာ သူ႔မ်က္ ႏွာက်ႀကီး ေပၚမွာ အစီစဥ္တက် ေနရာယူလို႔။ တကယ္ပါဗ်ာ စိတ္ပ်က္စရာ၊ ရယ္ လိုက္ရင္ေတာင္ မလွတဲ့႐ုပ္။ မ်က္ လံုးရြဲရြဲနဲ႔ ဘုၾကည့္ကၾကည့္တတ္ ေသးတယ္။
ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မက ေသးဘူး။ အရပ္က ကလန္ကလားနဲ႔ လက္ျပင္ကခပ္ကုန္းကုန္း…။ ထုိင္လိုက္ၿပီဆိုရင္ ဘယ္ေနရာမွာ ျဖစ္ျဖစ္ ခါးမွာ အ႐ိုးအဆစ္ေတြမပါ သလိုကိုထိုင္တာ။ ေတာ္႐ံုစိတ္ဓာတ္ က်ေနတဲ့သူဆိုရင္ေတာင္  သူ႔ကိုျမင္ ၿပီးတာနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဆံုးစီ ရင္ သြားႏိုင္ေလာက္တယ္။ ဝတ္ လိုက္ရင္လည္း အဝတ္ စားဆိုတာပံု မက် ပန္းမက်။ တစ္ပတ္ႏြမ္းက ခပ္ မ်ားမ်ားရယ္။အဲလိုလူက ေျပာတဲ့စကားကို ၾကည့္ဦး။ ဘာတဲ့၊ ”ကမၻာဟာ ကမၻာ ကိုလိုတာကြ” ဆိုတာနဲ႔စတဲ့ သူမ်ဳိး။ သူ႔စကားထဲေမ်ာလို႔ကေတာ့ ေရေႏြး ၾကမ္းအိုးသာ တစ္အိုးၿပီးတစ္အိုးကုန္ သြားမယ္သူ၊ စကားႏႈန္းကက်န္တုန္း ဗ်။ ဘယ္လိုစကားဝိုင္းမ်ဳိးပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်က္ႏွာသိ လူတစ္ေယာက္ရွိလို႔က ေတာ့ ဝင္ၿပီးလွ်ာရွည္ေတာ့တာပဲ။ တစ္ဖက္လူက ႀကိဳက္လား မႀကိဳက္ လား။ နားေထာင္ခ်င္လား၊ နားမ ေထာင္ခ်င္ဘူးလား မေတြးဘူး။
မိန္းမေရာဂါကအစ အိုစမာ ဘင္လာဒင္အဆံုး သူကပဲေရးထုတ္ လိုက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြလိုလို ဘာ လိုလိုနဲ႔ ခပ္တည္တည္ဝင္ဝင္ေဖာ တတ္တာမ်ဳိးေလ။ ခုတေ လာေတာင္ ကဒါဖီ၊ ကဒါဖီနဲ႔ လုပ္ေနေသးတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းေမး ေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုးပဲ ဝဲေတြေပါက္ လာသလိုလိုနဲ႔ ဟိုကုတ္ ဒီဖဲ့နဲ႔။သူေျပာ တဲ့စ ကား မွားသြားရင္ လည္း မရွက္ဘူး။ တကယ္ဗ်ာ တကယ္၊ တတ္လည္းတတ္ႏိုင္တဲ့သူ၊ တျခားလူဆီက တစ္ဆင့္စကားၾကား ခဲ့ရတာလိုလို ဘာလိုလိုလုပ္တာ။ အသက ္ကၾကည့္ေတာ့ (ကန္ေတာ့ပါရဲ႕ဗ်ာ) ဖင္ေဆာင့္ေနၿပီ။ဘာအလုပ္လုပ္လဲဟုတ္လား။ ေအး အဲဒါလည္း ေျပာျပရဦးမယ္။ သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ အသံလႊင့္ေရဒီယို ဌာနတစ္ခု မွာ အလုပ္လုပ္သတဲ့။ သူ ေျပာတာပဲ နားေထာင္ၾကည့္မယ္ဆို ရင္ အဲဒီေရဒီယိုဌာနမွာ သူမရွိေတာ့ ရင္ပဲ ထက္ဝက္က်ဳိးေလာက္က ငါးပါးေမွာက ္ေတာ့မယ့္ ပံု။ ေျပာေ တာ့ အဲလို၊ သြားေတာ့ ေနအေတာ္ျမင့္မွ ကုန္း႐ုန္းထ … ထမင္းခ်ဳိင့္ကိုဆြဲ တိုက္ေပၚကဆင္း လာ။ လမ္းထိပ္က ကုန္စံုဆိုင္ေလး ဆီ အူယားဖားယား ေျပးလာၿပီး ႐ံုး ကို သူေနာက္က်မယ့္အေၾကာင္း၊ ကားေတြေစာင့္ရတာၾကာတာနဲ႔၊ လမ္းေတြျပင္လို႔ၾကာတာနဲ႔၊ မီးပြိဳင့္ ေတြက ခုထိမိတုန္းဆိုတာနဲ႔၊ နဲ႔… နဲ႔…နဲ႔ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေပါင္းစံု ကို ေယာက်္ားႀကီးတန္မဲ့လိမ္ညာ ၿပီး ဖုန္းဆက္၊ ၿပီးေတာ့မွ ကားဂိတ္ ကိုထြက္၊ လက္ဖက္ရည္ ဘယ္သူ တိုက္မလဲက ရွာၾကည့္လိုက္ေသး တာ။႐ံုးေရာက္ေတာ့လား ဟိုလူ႔စ လိုက္၊ ဒီလူ႔ေနာက္လိုက္နဲ႔ အမယ္ ေလးဗ်ာ မိန္းကေလးေတြမ်ား ေဘး နားအံုလာရင္ သာေတာင္ဆိုးေသး တယ္။ အသံက က်ယ္ေလာင္က်ယ္ ေလာင္နဲ႔ ေအာက္ပိုင္းျပက္လံုးက ထုတ္ေသးတာ။ ဖြန္သံပါပါနဲ႔ေပါ့ ဗ်ာ။ေျပာတာေတာ့ သူ႔အလုပ္မွာ သူက ဇာတ္ၫႊန္းဆရာ၊ အစီအစဥ္ ေၾကညာသူအသံမင္းသား၊ ပ႐ိုဂရမ္ တစ္ခုထြက္သြားဖို႔ထိ တည္းျဖတ္က လည္း လုပ္တတ္ေသးတယ္ဆိုပဲ။ တကယ္ေရးေတာ့ ေခ်ာက္တီး ေခ်ာက္ခ်က္နဲ႔ …ကေလးအစီအ စဥ္ေလးႏွစ္ခုကို ဆီမပါ ပ်ားမပါေရး ရတာေလ။ တစ္ခါ အသံနဲ႔သ႐ုပ္ ေဆာင္လုပ္ရတယ္ဆိုၿပီး အထင္ႀကီး လိုက္မိပါတယ္ ”ေဟး…ဟား” ဆိုတာေလာက္နဲ႔ ၿပီးသြားတာမ်ဳိးႀကီး ဗ်။ ဒါနဲ႔မ်ား အသံမင္းသားတဲ့။ဒီေလာက္ေျပာရတာေတာင္ အေတာ္ကံေကာင္းတာ။ လူကအာ ေလးလွ်ာေလး၊ ဒီၾကားထဲအသံ ထြက္က မွားေသးတယ္။ တည္းျဖတ္ ဟုတ္လား …။ အဲဒီအေၾကာင္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ‘ထီြ’ လို႔ မေထြးမိ ေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္ထိန္းရ ဦးမယ္။ သူလုပ္တယ္ဆိုတဲ့တည္း ျဖတ္က ”ဒီကေန႔ ပရိသတ္တို႔အ တြက္ဖြင့္ ျပေပးခ်င္တာကေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါရဲ႕ ဘာသီခ်င္းျဖစ္ ပါတယ္ရွင္” ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔သီခ်င္းနဲ႔ တြဲၿပီး ကပ္ေပးတတ္႐ံုေလာက္တတ္ တာေလ။ ကြန္ပ်ဴတာမွာပါတဲ့ Copy  နဲ႔ Paste  ကိုသိရင္ အဲဒီအလုပ္က အူဝဲရဲ႕သမီးေလး သြားလုပ္ခိုင္း ေတာင္ လုပ္တတ္တယ္။ေျပာေတာ့လခမတိုးဘူး။ လခ မေကာင္းဘူးတဲ့။ ေပးထားတဲ့အလုပ္ က်ေတာ့ႏွစ္နာရီနဲ႔ၿပီးရမွာကို ႏွစ္ ပတ္ေလာက္အခ်ိန္ဆြဲၿပီး လုပ္တာ မ်ဳိး။ ေျပာေသးတယ္ ”ကြၽန္ေတာ္တို႔ အႏုပညာသမားဆိုတာ ဦးေႏွာက္ မၾကည္ရင္ ဘာမွလုပ္လို႔မ ရဘူးဗ်” တဲ့။ ေသာက္ႀကီးေသာက္က်ယ္ဗ်ာ။ သူေျပာသလိုသာဆိုရင္ ခုတစ္ပုဒ္၊ ေတာ္ၾကာတစ္ပုဒ္ေရးေနတဲ့ စာေရး ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြ၊ ေဟာတစ္ ကား ေဟာတ စ္ကား႐ိုက္ေနတဲ့ ဒါ႐ိုက္တာ၊ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ ငုတ္တုတ္ေမ့ရခ်ည္ရဲ႕။ ေျပာလိုက္ရင္ ”ငါအလုပ္လုပ္ ေနတာ အေမ့အတြက္ကြ”တဲ့။ ၾကား လိုက္သမွ်ကေတာ့ ‘အေမေငြလိုလိ႔ု ပို႔ေပးပါဦး” ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ ေၾသာ္ …တိုက္ခန္းမွာေနတယ္ဆိုတာ လား။ ဘယ္ကလာသူ႔အပိုင္ရမွာလဲ။ သူ႔အသိစာေရးဆရာအယ္ဒီတာ တစ္ေယာက္ ရဲ႕အိမ္။ နယ္ကလာတဲ့ လူဆိုေတာ့ အေျခက်ေအာင္သူ႔ဆီ မွာပဲေနေပါ့ဆိုၿပီး ေနခိုင္ထားတာ။ ဒါလည္း အားမနာလွ်ာမက်ဳိးေန လာလိုက္တာ …ပိုက္ဆံလည္း တစ္ျပား မွ မေပးဘူး။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ လို႔ႏွစ္ႏွစ္ထဲဝင္ေနၿပီ။တစ္ခါတစ္ခါ ေျပာတာမ်ား သိပ္ရယ္ရတာ ငယ္ငယ္ကသူ႔ဘဝ ရည္မွန္းခ်က္က ကမၻာေက်ာ္ေဘာ လံုးသမားတဲ့ ”ဟား…ဟားဟား၊ ရယ္လိုက္ရတာ ဖတ္ဖတ္ေမာ … ရင္ဘတ္ေနာက္ကေက်ာ” ဆိုတဲ့ လူရႊင္ေတာ္စကားလိုပဲ။ သူေဘာလံုး ကန္တာ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးဘူး။ ေျပာ တာေတာ့ ဒိုေလးရဲ႕ႀကိဳးစားအား ထုတ္မႈ၊ မက္ဆီရဲ႕ အလိမ္အေခါက္နဲ႔ ေရာ္နယ္ဒင္ဟိုရဲ႕ ေဘာလံုးဦးေႏွာက္ ေပါင္းထားတဲ့လူေတာင္ သူ႔မမီတဲ့ ပံုစံ။ တကယ တမ္ းက ေတာ့ မိန္းက ေလးတိုင္း ေျပးတက္ေနတဲ့ဘတ္စ္ ကားေတာင္ မီေအာင္လိုက္ၿပီးေျပး မတက္ႏိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ခုေခတ္မင္းသားေတြ အားမရဘူးတဲ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔႐ုပ္၊ သူ႔ရည္သိလို႔ထင္ပါတယ္။ သ႐ုပ္ ေဆာင္ေကာင္းေတာ့ ျဖစ္ခ်င္သား တဲ့။ ဦးတည္ခ်က္က ဘာမွန္းမသိ ရည္မွန္းခ်က္ကလည္း မ်ားလိုက္တဲ့ လူ၊ တစ္ခုမွလည္း အျဖစ္မ ရွိဘူး။ ကာရာအိုေကေလးတစ္ပုဒ္ႏွစ္ပုဒ္ ဟဲၿပီး သူ႔ကိုယ္သူအဟုတ္မွတ္အဆို ဝင္ၿပိဳင္ေသးသတဲ့။ တကယ္ရယ္ရ တယ္ဗ်ာ၊ အသံစစ္ေတာင္မေအာင္ဘူး။ခုက်ေတာ့ တစ္မ်ဳိးေျပာင္းျပန္ ၿပီ။ ဘာတဲ့ စာေရးဆရာတဲ့။ အဲ .. အဲဒါကလည္း တစ္ပုဒ္စ …ႏွစ္ပုဒ္စ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေပၚ ၾကက္ကန္းတိုးၿပီး ေရာက္သြားလိုက္ ေတာ့ ဘဝင္ေတြ ေလဟပ္၊ စာေပပြဲ ဆိုတာနဲ႔ တက္တက္ၿပီး၊ ငွားလာတဲ့ သူမ်ားတိုက္ပံုႀကီးတကားကားနဲ႔ သူမို႔ မရွက္တယ္။မေျပာခ်င္ပါဘူးဗ်ာ၊ လူစံုတုန္း ရွင္းျပရတာ ဆိုတာလိုပဲ။ ေျပာလက္ စေတာ့ဆက္ေျပာရဦးမယ္။ ႐ံုးကျပန္ ၿပီဆိုတာနဲ႔ အင္တာနက္ဆိုင္ကိုေျပး ေကာင္မေလးေတြကို က်ဴႏိုင္သမွ် က်ဴေသးတာဗ်။ သင္းလစာမ ေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြထဲ ဒီ အေၾကာင္းက ထိပ္နားက်က်မွာပါ တယ္။အဲ့ေတာ့ ဘာလုပ္တယ္ထင္လဲ …၊ ေစာေစာကေျပာသလို အိမ္ ကပိုက္ဆံျပန္မွာရင္မွာ၊ မမွာရင္ သူမ်ား ဆီက ေခ်းငွားသံုးတာ။ ေခ်း ၿပီးရင္လည္း ေမ့ေရာသာမွတ္။ သူ႔ အိမ္ရွင္စာေရးဆရာက ”မင္းစာ ေလးဘာေလး ေရးပါလားကြာ၊ ေတာ္႐ံုတန္႐ုံစာေလာက္ေတာ့ ငါ့ ဂ်ာနယ္မွာ ထည့္သံုးေပးပါ့မယ’္’ ဆို တာေတာင္ စ်ာန္မဝင္လို႔ မေရးတာ လိုလို၊ ေတာ္ရိေရာ္ရိေတြဆိုရင္ပဲ မေရးခ်င္တာလိုလိုနဲ႔ေလ၊ တကယ္ က ေရးကိုမေရးႏိုင္တာ၊ ဝမ္းစာမရွိ ဗဟုသုတမၾကြယ္နဲ႔ စိတ္ပ်က္စရာ ႀကီးပါဗ်ာ။ညဘက္ညဘက္ထမင္းစားၿပီး ၿပီဆိုရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးက ထုိင္လိုက္ခ်င္ေသးတာ။ ေျပာတာ လည္း ၾကည့္ဦး  ”ပင္ပန္းသမွ်နားရ တာ ဒီအခ်ိန္ေလးရွိတာ” ဆိုပဲ။ အဲ … အိပ္ရာဝင္ရင္ေတာ့ စပါၿပီ သူ႔ အပ္ခ်ည္မွ်င္ေလာက္ ဂြမ္းကပ္ေလး ေပၚမွာ ”တဟူးဟူး၊ တဟဲ ဟဲ” နဲ႔ သက္ျပင္းစ ေတြကို လူးလိမ့္ၿပီးခ်။ မနက္က၊ မေန႔က၊ တစ္ေန႔က … လုပ္ခဲ့တာေတြက မွားတာေတြမ်ားပါ လားဆိုၿပီး ေနာင္တေတြရေရာေလ။  ဒါအိပ္ရာဝင္တိုင္းရတဲ့ ေနာင္တ။ ျပင္တယ္လို႔လည္း တစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူျပင္ဖို႔ ေနေနသာသာ ဘုရားေတာင္ ပံုမွန္ရွိခိုးတဲ့လူ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိးမ်ား ေယာင္လို႔ စကားသြားမေျပာေလနဲ႔။ ဟိုးငယ္စဥ္ကေန အခုခ်ိန္ထိ သူ႔ရဲ႕သနား စဖြယ္ဇာတ္လမ္းအစံုစံုကို ဇာတ္စံု ခင္းျပပါလိမ့္မယ္။ စိန္ေအာင္မင္း ငိုခ်င္းေတာင္ သူ႔ညည္းခ်င္း ကိုမီမယ္ မထင္ဘူး။ ဘာ…၊ ဘယ္ကလဲ၊ ဘယ္သူ လဲ၊ က်ဳပ္ကဘာေၾကာင့္ သူ႔အေၾကာင္းကို အဲ့ေလာက္ သိရလဲဟုတ္ လား။ ခင္ဗ်ားသိခ်င္ရင္ က်ဳပ္ေျပာ ျပမယ္။ က်ဳပ္ မသတီဆံုးလူ၊ မေတြ႕ ခ်င္ဆံုးလူကို က်ဳပ္က တစ္ေန႔မွာ ႏွစ္ႀကိမ္အနည္းဆံုး ေတြ႔ေတြ႔ေနရ တာဗ်။ ဘယ္ကလာ အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္ကမွာလဲဗ်ာ။ က်ဳပ္နဲ႔ဒီလူနဲ႔  တစ္ေန႔မွာ အနည္းဆံုးႏွစ္ႀကိမ္ေတြ႕ တယ္ဆိုတာ မနက္မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ရင္ တစ္ႀကိမ္၊ ညေနေရမိုးခ်ဳိးၿပီးရင္ တစ္ႀကိမ္၊ အနည္းဆံုးႏွစ္ႀကိမ္ မွန္ ထဲမွာ ေတြ႕ေတြ႕ေန ရတာဗ်။    ။
                                                                           

                                                                                           ခ်မ္းထက္ဟန္

Tuesday 5 June 2012

''ပစၥကၡေၿမဇာ''


“မိမိုး၊ ညည္းဟယ္ ကုိယ္က ထိန္းမယ္ မၾကံဘူး” သမီး ျဖစ္သူကို ဆူပူရင္း ေဒၚေက်ာ့ ပက္လက္ ကုလားထုိင္ ေပၚမွ ထလုိက္တယ္။
ခုလုိ ကိစၥေတြ ေဒၚေက်ာ့ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး မေကာင္းဘူး။  ဘာေၾကာင့္ ရမလဲ။ ေဒၚေက်ာ့ သမီးေလးေပါ့။ ခု ရန္ျဖစ္ၿပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းလာျပန္ၿပီေလ။ ဒါနဲ႔ဆို သုံးေခါက္ေျမာက္။ ကာယကံရွင္ မိမိုးကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္သလုိပဲ။ ကေလးကို ေဘးမွာခ်ၿပီး လက္ထဲက ပါလာတဲ့ အထုပ္ေလးကို ေျဖၾကည့္ေနတယ္။

“ဘာေတြလဲ”လုိ႔ ေဒၚေက်ာ့က ေမးေတာ့-“ကိုရီးယား ကားေတြ” တဲ့။ ေကာင္းေရာ။ ခုညား၊ ခုကြဲေတြ။ ဘာေတြမွန္းကို မသိတာ။ ဘ၀ အတြက္လား။ အခ်စ္ အတြက္လား။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ေတာင္ ေရေရလည္လည္ သိၾကရဲ႕လား မသိပါဘူး။ အနာဂတ္ေတြ၊ အတိတ္ေတြ ဆုိတာကေကာ ေတြးမွ ေတြးမိၾကရဲ႕လား မသိ။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ေတြ က်ၾက။ အိမ္ေထာင္မႈက မႏုိင္။

အလုပ္အကုိင္က်ေတာ့လည္း လက္ေၾကာက မတင္းနဲ႔။ ေပါင္းလုိ႔မွ မၾကာေသးဘူး ကြဲၾကျပန္ၿပီ။ သူတုိ႔ ဘာသာ ကြဲ႐ုံမကလုိ႔ ေၾကခ်င္ေၾကေပါ့။ သူတုိ႔ႏွစ္ ေယာက္ (ကန္ေတာ့ပါရဲ႕) ဆတ္ေဆာ့လုိ႔ ျဖစ္လာတဲ့  ဒီေသြး ဒီသားေလးေတြကိုပါ ဒုကၡေတြ ေပးေနသလုိပဲ။

သားဟဲ့၊ သမီးဟဲ့ဆုိတဲ့ သံေယာဇဥ္ေလး၊ ေမတၱာေလးေတာင္ မရွိၾကဘူး ထင္ပါရဲ႕။ သူတုိ႔ဘာသာ ကြဲၾကကြာၾက။ အဲ-ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြကို အဘိုး၊ အဘြားနဲ႔ ထားပစ္ခဲ့ၿပီး လူပ်ဳိ၊ အပ်ဳိ လုပ္ေနၾကတာေတြ ေဒၚေက်ာ့တုိ႔ အနားမွာ ပုံလုိ႔။

ကေလးေတြကလည္း အတိတ္က ၀ဋ္ပဲလားေတာ့ မသိပါဘူး။ အေဖ၊ အေမ အရွင္လတ္လတ္ ရွိလ်က္နဲ႔ အတူ မေနရတဲ့ဘ၀။
“အေမ၊ သမီး လဲ့ရည္တုိ႔ဘက္ သြားဦးမယ္”
ဆိုၿပီး ကေလးကို ေဒၚေက်ာ့အနား လာခ်တယ္။

အင္း- ေတြးလုိ႔မွ မဆုံးေသးဘူး။ ခုလည္းၾကည့္။ ကေလး အေမတဲ့။ ၀တ္ထားတဲ့ စကတ္က ေပါင္လယ္နားမွာ။ အေပ ၚအက်ႌက တီရွပ္ အက်ပ္။ မ၀တ္နဲ႔၊ မစားနဲ႔လုိ႔ေတာ့ မေျပာလုိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူပုံအလယ္ သြားရင္းလာရင္း ကေလးက ႏို႔ဆာပါၿပီ တဲ့ အဲဒီ ၀တ္စုံနဲ႔ ဘယ္လုိ လုပ္မလဲ။ ခက္ပါတယ္။

“ဟူး...”
ေဒၚေက်ာ့ သက္ျပင္းပူ တစ္ခုကိုပဲ မႈတ္ထုတ္ လုိက္ရတယ္။

“ျပန္သြားေပါ့ သမီးရယ္။ ဘာလုိ႔ စိတ္လုိက္မာန္ပါ လုပ္ခ်င္ရတာလဲ။ မိန္းမ တစ္ေယာက္ ဒါမ်ဳိး ခဏ ခဏျဖစ္ရင္ အမ်ား ကဲ့ရဲ႕စရာ ျဖစ္တာေပါ့”

ညေနခင္း အိမ္ေရွ႕ကြပ္ ပ်စ္မွာ ဆန္ေရြးရင္း ေဒၚေက်ာ့က ေျပာေနတာ။  မိမိုး ဆန္ကူ ေရြးေနတယ္ ထင္ရင္ မွားသြားလိမ့္မယ္။ ေဘးက ကုလားထိုင္ မွာ စာအုပ္ ထုိင္ဖတ္ေနတာ။
“ဘယ္သူ ကဲ့ရဲ႕မွာလဲ အေမရာ။ သူလုိ ကုိယ္လုိေတြက ကဲ့ရဲ႕လုိ႔ကေတာ့ မိမိုး အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိသြားမွာေပါ့”တဲ့။

လက္က စာအုပ္အဖတ္ မပ်က္ဘဲ ေျပာတယ္။
ေဒၚေက်ာ့က-
“ဘယ္ကေန ဘယ္လုိ စျဖစ္ၾကတာလဲ”

လုိ႔ ေမးေတာ့ မိမိုး စာအုပ္ကုိ ခဏပိတ္လုိက္ၿပီး-
“အေမ မသိပါဘူး အေမရာ။ သူ႔အေမနဲ႔ သမီးက ဘယ္လုိမွ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဟိုအေကာင္ကလည္း အစကေတာ့ ခ်စ္လွေခ်ရဲ႕ ႀကိဳက္လွေခ်ရဲ႕နဲ႔။ ခုက်ေတာ့ သူ႔အေမဘက္က ခ်ည္းပဲ။ တစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါဆို အေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူး။

“ေတာ္ၾကာ ဗီဒီယို ၾကည့္ၾကည့္ျပန္ၿပီ။ စာအုပ္ ငွားဖတ္ ဖတ္ျပန္ၿပီနဲ႔။ ကုိယ့္ ဘာသာ ေအးေဆးေနလုိ႔ကို မရဘူး။ ဟုိေကာင္ကလည္း ျပန္လာတာနဲ႔ သူ႔အေမ ေျပာသမွ် နားေထာင္။ ၿပီးတာနဲ႔ ဟုတ္သားပဲ မင္းကလည္း၊ ဟုတ္သားပဲ မင္းကလည္းနဲ႔ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ ညီလည္း ညီပါ့”တဲ့။

“ေၾသာ္-”
ဆိုတဲ့ တစ္လုံးပဲ ေဒၚေက်ာ့ ေရရြတ္လုိက္ႏိုင္ တယ္။

ဘာမွ ေျပာမထြက္ ေတာ့ဘူး။ ေျပာစရာလည္း မလုိေတာ့ဘူးေလ။ သူ႔သမီး အေၾကာင္း သူ အသိဆုံး မဟုတ္လား။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္မွာ ေပၚေၾကာ့ ေနလာခဲ့တဲ့ သူက အိမ္မႈကိစၥ ဆုိတာ ဘာမွန္းေတာင္ သိတာ မဟုတ္ဘူး။ လူကငယ္ငယ္၊ ပုံစံက မက်နဲ႔။ အေနမတတ္ အထုိင္မတတ္နဲ႔ ဘယ္ေယာကၡမက ၾကည္ျဖဴႏိုင္ပါ့ မလဲ။ ဒီၾကားထဲ လမ္းက မ်ားလုိက္ေသးတယ္။

ကိုရီးယားကားေလး ၾကည့္လုိက္၊ စာအုပ္ေလး ငွားဖတ္လုိက္နဲ႔ တစ္ေနကုန္လုိ႔ ကုိယ့္ေယာက်္ား ဘာလုပ္ေနလဲ ဆုိတာေတာင္ စိတ္၀င္စား ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။
အင္း.. အေဖႀကီးသာ ျပန္လာရင္-
“ငါ မေျပာလား မိေက်ာ့ရဲ႕”
လုိ႔႔ပဲ လုပ္လိမ့္ဦးမယ္။

ညဘက္ အိပ္ရာ ၀င္ခ်ိန္ထိ မအိပ္ႏိုင္ေသးသူက ေဒၚေက်ာ့။ ကေလးက ပူလုိ႔ မ်ားလား မသိဘူး။ လူးလုိက္ လိမ့္လုိက္တာ ဒီဘက္က ၾကားေနရတယ္။ သမီးျဖစ္တဲ့ သူက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေဟာက္သံေတာင္ ထြက္လာ ေသးတယ္။

“ေမေမ၊ ေမေမ၊ အင့္ ဟင့္ ခ်ဳိခ်ဳိ ခ်ဳိ႕မယ္”

ေဟာ- ကေလးက ႏိုး သြားၿပီ။ မိမိုးရဲ႕ အသံက မၾကားရ။ ေဒၚေက်ာ့ မေန သာေတာ့။
“သမီးေလး၊ သမီး ေလး၊ ဟဲ့”

ေတာ္ေတာ္ ႏိႈးၿပီးမွ “အင္း အဲ”နဲ႔ အသံၾကားလုိက္ ရၿပီး-
“ဘာလဲ အေမကလည္း ဒီမွာ အိပ္ေရး မ၀ရတဲ့ၾကား ထဲ”တဲ့။

ေဒၚေက်ာ့ ေမွာင္ထဲကေန မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ လွမ္းထိုးလုိက္တယ္။
“ကေလး ႏို႔ဆာလုိ႔ ငုိေနၿပီ မဟုတ္လား”

မိမိုး အိပ္ခ်င္မူးတူး အသံနဲ႔-
“အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ အေမရာ၊ သူ႔ဟာသူ ရေအာင္ စုိ႔ေပါ့။ မရေတာ့လည္း ေမာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားလိမ့္မယ္။ အေမရာ စိတ္ညစ္စရာ”

အသံကေတာ့ ထၿပီး တုိက္မယ့္ ပုံမေပၚဘူး။
ေဒၚေက်ာ့ ေခါင္းခါ လုိက္ရင္း အေဖႀကီး မႏိုးေအာင္ ခပ္ဖြဖြ အထ၊ လက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲခ်တာ ခံလုိက္ရတယ္။

လွည့္ၾကည့္ လုိက္ေတာ့  အေဖႀကီးရယ္။
အေဖႀကီးက-
“ေနစမ္း ေက်ာ့ေက်ာ့၊ မင္း အဲလုိေတြ အလုပ္ ေကာင္းလုိ႔ ခုလုိေတြ ျဖစ္ေနတာ။ ငါမေျပာလုိက္ခ်င္ဘူး”  လုိ႔ ဆုိရင္း ျခင္ေထာင္ လွန္ၿပီး ထြက္သြားတယ္။

သမီးတုိ႔ အခန္းဘက္ အေဖႀကီး ေလွ်ာက္သြားတဲ့ အသံကို ၾကားလုိက္ရတယ္။
“သမီး မိမိုး၊ ဟဲ့ မိမိုး”
အေဖႀကီး ခပ္ဆတ္ ဆတ္ ေအာ္ေပမယ့္ အထဲက ဘာမွ တုံ႔ျပန္သံမၾကားဘူး။
“မိမိုး”

“ဒုန္း...ဒုန္း”
ေနာက္ထပ္ အခန္းနံရံ ကုိထုရင္း ေအာ္ေတာ့မွ မေက် မနပ္နဲ႔ ႏို႔တုိက္တဲ့ အသံ ၾကားလုိက္ရတယ္။ တစ္ဆက္တည္း ကေလးကို တစ္ခုခု လုပ္လုိက္တဲ့ ပုံပဲ။ ျဗဲခနဲ အသံ ထြက္လာေရာ။
“မိမိုး၊ ကေလးကို ဘာ လုပ္လုိက္တာလဲ။ ေအး- ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ၾကားရင္ နင္အေသပဲမွတ္”

ဆုိတဲ့ အေဖႀကီးရဲ႕ အသံလည္း ဆက္တုိက္ ၾကားလုိက္ရတယ္။
ေဒၚေက်ာ့ မေနသာေတာ့၊ အခန္းထဲက ထြက္ၿပီး သမီးတုိ႔ အခန္းဘက္ ကူးလုိက္တယ္။
ျခင္ေထာင္ဖြင့္ၿပီး ၀င္ မယ္လုပ္လုိက္ေတာ့ ျမင္ လုိက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက ေဒၚေက်ာ့ ရင္ထဲမွာ နင့္ခနဲပဲ။
ၾကည့္ဦးေလ။

အေပၚ အက်ႌၾကယ္သီးေတြ ျဖဳတ္ၿပီး ပက္လက္လွန္ေနတဲ့ သမီးနဲ႔ ဗိုက္ေပၚကေန ဟုိဘက္ ျပဳတ္က်လုိက္၊ ဒီဘက္ ျပဳတ္က်လုိက္နဲ႔ ႏုိ႔ကို မရမက စုိ႔ေနတဲ့ ေျမးေလးကို ေတြ႕လုိက္ရတာကိုး။
“သမီးရယ္၊ ကေလးကို ေသခ်ာ တုိက္စမ္းပါ”
ေဒၚေက်ာ့ အသံေတြေတာင္ တုန္သြားတယ္။ မိမိုး ေခါင္းကို တျဗင္းျဗင္း ကုတ္ၿပီး ထထုိင္တယ္။

ၿပီးေတာ့-
“ေတာ္ေတာ္႐ႈပ္တဲ့ ေကာင္၊ ေရာ့။ မ်ဳိစုိ႔”
ဆုိၿပီး ႏို႔တုိက္တယ္။

အတန္ၾကာေတာ့ ကေလး ႏို႔၀သြားတဲ့ ပုံပဲ။ ဟိုဒီ ၾကည့္ရင္း ထထုိင္တယ္။
“နင္ မအိပ္ေသးဘူးလား”
လုိ႔ မိမိုးက ေအာ္တယ္။

ကေလးက ေခါင္းခါျပ ရင္း ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္ေနျပန္တယ္။
“အိပ္ေတာ့ေလ၊ ငါ... တယ္”
ဆုိၿပီး မိမိုး လက္နဲ႔ အရြယ္ ေဒၚေက်ာ့ ၀င္ဟန္႔ လုိက္ရတယ္။

မိမိုး တစ္ဖက္ကို ေစာင္းလွဲခ်လုိက္ၿပီး-
“နင့္ဟာနင္ အိပ္ခ်င္ အိပ္၊ မအိပ္ခ်င္ေန၊ ငါေတာ့ အိပ္ၿပီ”တဲ့။

ကေလးက အနားကပ္ ၿပီး သူ႔အေမကို လႈပ္ႏိႈးတယ္။
“ဖယ္စမ္း”
ဆုိၿပီး မိမိုးက တြန္း လႊတ္တယ္။ ကေလးကမရ။

“ေမေမ၊ ေမေမ၊ ေဖေဖ ေရာ”တဲ့။
မိမိုးေျဖတဲ့ ပုံၾကည့္ဦး-
“နင့္အေဖေသၿပီ”တဲ့။

“ဟဲ့- ေကာင္မေလး”
ေဒၚေက်ာ့ အျမန္၀င္ ဟန္႔လုိက္ရတယ္။

ကေလးက ၾကမ္းေပၚ ၀မ္းလ်ား ေမွာက္ခ်လုိက္ၿပီး ဘာသံမွ ထြက္မလာေတာ့ ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အေမနားကို အတင္း တုိးကပ္တယ္။
“ဘယ္လုိ ျဖစ္ေနတာလဲ”
မိမိုးဆီက အသံထြက္ လာတယ္။

ကေလးက ေခါင္းေလး ေထာင္ၿပီး-
“ေမေမ၊ ဒါခ်ဳိ ေဖေဖက တရဲႀကီး ျဖစ္သြားၿပီေပါ့ေနာ္။ လမ္းထိပ္က ဦးဦးက ေတရင္ တရဲ ျဖစ္သြားေရာလုိ႔ ေျပာတယ္”
လုိ႔ ငိုသံ တစ္၀က္နဲ႔ ေျပာတယ္။ မိမိုးက ျပန္မေျဖဘူး။ တုတ္တုတ္ေတာင္ မလႈပ္ေတာ့ဘူး။

ေဒၚေက်ာ့ ေခါင္းကိုခါ ရင္း ေျမးျဖစ္သူကို ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလုိက္တယ္။
ေျမးေလးက ေမာ့ ၾကည့္ရင္း-
“ေဖေဖက တကယ္ တရဲႀကီး ျဖစ္သြားတာလား ဟင္ ဘြားဘြား”
လုိ႔ေမးျပန္တယ္။

ေဒၚေက်ာ့ ဘာမွ ျပန္ မေျပာျဖစ္ဘူး။ သက္ျပင္း ရွည္တစ္ခုကို ခပ္ေလးေလး ခ်လိုက္ၿပီး ကေလးေလး ေက်ာကို ပြတ္သပ္ ေပးလုိက္တယ္။ ေျမးေလးကလည္း ေဒၚေက်ာ့ခါးကို တင္းတင္း က်ပ္က်ပ္ ျပန္ဖက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္စိေလးေတြကို မွိတ္ဖုိ႔ အတင္းႀကိဳးစား ေနတယ္ေလ။   
ခ်မ္းထက္ဟန္
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇူလိုင္လ ၂၀၁၁)

Monday 4 June 2012

''အာရုဏ္နဲ ့အာရုံ''

PDF Print E-mail

“ဤအိမ္ရွိရာ လာဘ္ေတြလာ၊ ဤအိမ္ရွိရာ လာဘ္မ်ားလာ၊ တုိ႔မ်ားရွိရာလာဘ္တို႔လာ၊ ေရႊလာဘ္ တံခါးႀကီး ဖြင့္ ဖြင့္ ဖြင့္”

မနက္ ေစာေစာစီးစီး ဒီလို သီခ်င္းသံေလး ၾကားလုိက္ ရတာက ဒီေန႔ တစ္ေန႔တာ အတြက္ အားသစ္ေလာင္း လုိက္သလိုပဲ။ ဒါ ေခါင္းရင္း တစ္အိမ္ေက်ာ္ ဦးစံျမင့္တို႔ အိမ္က ဖြင့္တာပဲ ျဖစ္မယ္။ ဒီလူက မနက္ပိုင္း ေနမပြင့္ခင္ ကတည္းက ဒီလို သီခ်င္း ေလးေတြကို ဖြင့္ၿပီး မဂၤလာ ယူတတ္တဲ့သူ။ တစ္ပတ္မွာ မနက္ပိုင္း မီးလာတဲ့ ရက္က ႏွစ္ရက္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လမ္းၾကားေလးလည္း သူ႔အိမ္ေလး နည္းတူ တစ္ပတ္မွာ ႏွစ္ရက္ေတာ့ မဂၤလာ ရွိတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြ ၾကားရတတ္တယ္။

ေနေလး မပြင့္တပြင့္ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ထလိုက္တယ္။ ေျခ၊ လက္ေဆး၊ မ်က္ႏွာ သစ္ၿပီးေတာ့ ဆုိင္ကိုသြားဖုိ႔ ျပင္ရတယ္။ မေန႔က ညကတည္းက စီစဥ္ထားတဲ့ အေခြေတြကို သူ႔ေနရာသူ စီစဥ္ၿပီး အိတ္ေတြထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ ဆိုင္ေရာက္မွ လက္က်န္ အေခြနဲ႔ ေရာတင္ ရမယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္က ေခြေရာင္းတဲ့ အလုပ္ကိုး။

ဆိုင္ဆုိလို႔လည္း ႀကီးႀကီး မားမားရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေစ်းနားက လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ေလး တစ္ဆုိင္ေရွ႕မွာ ေခြေလးေတြ ျဖန္႔ခင္းတဲ့ စားပြဲ ႏွစ္လုံးစာ ေနရာေလာက္ ကေလးကို လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ကို အာေပါက္ မတတ္ေျပာၿပီး ဖြင့္ထားတဲ့ ဆုိင္ေလးပါ။

ဆုိင္ကို ေရာက္တာနဲ႔ ကိုယ့္ဆုိင္မခင္း ရေသးခင္ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္က ခံုေလးေတြကို အရင္ကူခင္း ေပးရတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကိုယ့္ဆုိင္ေလး ခင္းဖို႔ကို ျပင္ရတယ္။ ေစ်းနဲ႔နီးေတာ့ မနက္ ေစာေစာပိုင္း လာမွပို ေရာင္းရတယ္။ ေစ်း၀ယ္ေတြ အျပန္ကို ေစာင့္ေရာင္း ရတာေပါ့။ အရင္က ဆုိရင္ေတာ့ သိပ္ကိစၥ မရွိပါဘူး။ ဒီအနီး အနားမွာ အေခြေရာင္းတာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ရယ္။ ျမတ္တာလည္း အရမ္း၊ ေရာင္းရတာလည္း လက္မလည္ဘူး။

ခုေနာက္ပိုင္း ေစ်းထဲမွာ ေခြဆုိင္ေလးေတြ ေပၚလာေတာ့ သူတုိ႔ထက္ အေခြစံုေအာင္၊ အေခြသစ္ဆို ဦးၿပီးတင္ႏုိင္ ေအာင္လုိ႔ မနက္ကို ေစာေစာထၿပီး ဆုိင္ေရာက္ေအာင္ လုပ္ေနရတယ္။ ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲ အသစ္ထြက္လုိ႔ ကေတာ့ အျမန္ မတင္ႏုိင္၊ ေစာေစာ မဖြင့္ႏုိင္ရင္ သြားေရာပဲ။

ဒီေန႔ မနက္ေတာ့ နည္းနည္း ပိုေရာင္းရတယ္။ အဓိ ကက ၂၀၁၂ ကားေၾကာင့္ပဲ။ သူ႔ေၾကာင့္ တစ္ကမာၻလုံး အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္း ျဖစ္႐ံု မကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေခြ ေရာင္းသမား ေတြလည္း တြက္ေျခ ကိုက္တယ္ေလ။ “ေက်းဇူးပါ ႐ိုလန္ အမ္းမရစ္” လုိ႔ ေျပာရေတာ့ မေပါ့။ ဒီလူ ဒီလို႐ိုက္လုိ႔ ဒီကေကာင္ေတြ ဒီလို ေနႏုိင္တာ။

အင္း ရယ္ေတာ့ ရယ္ရသား။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေတာ့ သူတုိ႔ကို ျပန္ၿပီး ေက်းဇူးမျပဳ ႏုိင္ျပန္ဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ။ သူတုိ႔က ေငြေၾကး ေျမာက္ျမားစြာ အကုန္အက် ခံၿပီး ႐ိုက္ထားရတာ။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႔လုိ ေကာင္ေတြက DVD Version  ေတာင္ အထြက္မခံ ေတာ့ဘူး။ ႐ံုႀကီးထဲကို ၀င္႐ုိက္လုိက္ ၾကၿပီး ကူးေရာင္း လုိက္ၾကတာကိုး။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ေရာင္းတဲ့ လူကလည္း မႈန္၀ါး၀ါး ေတြေရာင္း။ ၾကည့္တဲ့ လူေတြကလည္း မႈန္၀ါး၀ါး ေတြပဲ ၀ယ္ၾကည့္နဲ႔ ဆုိေတာ့ သူဘာသာ သူေတာ့ သဟဇာတ ျဖစ္ေနတာပဲ။ လူနည္းနည္း ပါးသြားေတာ့ ဗုိက္ကေလးက ဆာလာတယ္။ ေနာက္ဆုိင္က လက္ဖက္ရည္နဲ႔ ထမင္းသုပ္ တစ္ပြဲ မွာလုိက္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ စားပြဲထုိးေလး တစ္ဦး လာေပးတယ္။

“အစ္ကို၊ အသစ္ထြက္တဲ့ ရဲေလးနဲ႔ ေဂ်မီ အေခြေပး လုိက္ပါတဲ့”

“ေၾသာ္- ေအး၊ အစ္ကုိ လာပို႔ ေပးမယ္လုိ႔၊ အိတ္ထဲက မထုတ္ ရေသးလုိ႔ လို႔ ေျပာလုိက္ေနာ္”

ကၽြန္ေတာ္ စကားျပန္ လုိက္ရင္း အေခြကို အျမန္ ရွာလုိက္တယ္။ DVE ထဲက ေပးမွ၊ VCD ထဲကဆုိရင္ မလြယ္ဘူး။ ဒီဆုိင္က ေကာင္ေတြက အေခြကိုင္တာ စည္းကမ္းရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ ဆုိင္ရွင္ပဲ။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ အေခြေလးမ်ား ထစ္ထစ္ထစ္ထစ္ မျဖစ္လုိက္နဲ႔။ ျဖစ္လိုက္တာနဲ႔ အေခြကို ျပန္ထုတ္ၿပီး နီးရာ အ၀တ္စ တစ္ခုနဲ႔ ေကာက္သုတ္ ပစ္တာပဲ။ ေရာင္းရမယ့္ အေခြေလးေတြ ပြန္းကုန္ေရာ။ “အဲ့ဒီလိုႀကီး မလုပ္ ပါနဲ႔ဗ်ာ” လို႔ ေျပာလည္း မရဘူး။ သိပ္လည္း မေျပာရဲဘူး။ သူ က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ပုိင္ရွင္ေလ။ ေနာက္ၿပီး အေခြေတြ ယူယူၾကည့္ၿပီး ျပန္မေပးဘဲ ေနတာတို႔၊ “၀ယ္မယ္ဗ်ာ” ဆုိ ၿပီး အေခြမေပး၊ ပိုက္ဆံမေပး တာေတြလည္း ခဏ ခဏ။

ေတာင္းလည္း မေတာင္းရဲဘူး။ ေနရာလြတ္ ကေလးေတာင္ မရဘဲ ေနမွ ဒုကၡ။ တစ္ေလာကေတာင္ နံျပားဖုိ ဒီနားလုပ္မယ္ တကဲကဲ နဲ႔မုိ႔ တျခားေနရာ တစ္ခုကို မနည္းၫႊန္း ယူရတယ္။ ဒီလို အခ်ိန္မွာ အေခြဖုိး ေတာင္းလို႔ ေကာင္းမတဲ့လား။ ျပန္ေပးတဲ့ အေခြကိုယူ။ မေပးလည္း ဘယ္တတ္ႏုိင္ မလဲ။ တစ္ခါ တေလ ဆုမဲေလး ဘာေလးေပါက္လုိ႔ အလကား တုိက္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ေလး အတြက္ ၾကံဖန္ၿပီးေတာင္ ေက်းဇူးတင္ ရဦးမယ္။

ေန႔လယ္ပိုင္း ေရာက္ရင္ ေခြကိုလည္း တင္ရတယ္။ ေစ်းနဲ႔ မလွမ္း မကမ္းက အလယ္တန္းေက်ာင္း ထမင္းစား ဆင္းခ်ိန္ေလ။ ကေလးမ်ားေတာ့ ကာတြန္း ကားေလးေတြ ေျပာင္းတင္ထား ရတယ္။ ေၾကာင္နဲ႔ႂကြက္ ဆုိရင္ ခုခ်ိန္ထိကို အေတာ္ေလး ေရာင္းေနရတုန္း။ ခုတစ္ ေလာေတာင္ ဒီကေလးေတြ ကာတြန္းကားထက္ ကုိရီးယား ကားကို ပိုၾကည့္လာၾက သလုိပဲ။ ဘာျဖစ္လဲ၊ သူတုိ႔ဘာသာ ဘာၾကည့္ၾကည့္ေပါ့။ ကိုယ္ေရာင္းရ ဖုိ႔က အဓိက ပဲေလ။ ဒါမွ ကိုယ့္ထမင္း အုိးေလး ဆန္နဲ႔ မေ၀းမွာ။

လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ထဲ လူရွင္းသြားေတာ့ ဇာတ္လမ္း ေကာင္းေကာင္းေလး တစ္ေခြကို ေကာင္တာမွာ သြားေပးရင္း ေန႔လယ္စာ စားဖို႔ ျပင္ရတယ္။ ဒါမွ ထမင္းစားရင္း ေရေႏြးေလး ဘာေလး ေတာင္းရတာ အဆင္ေျပတာ။ တစ္ခါတေလ 5 Movies က ဇာတ္လမ္း ေကာင္းေနရင္ေတာ့ အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူးေပါ့။

ထမင္းစားဖို႔ ခ်ဳိင့္ကုိဖြင့္ ေနတဲ့အခ်ိန္ ဆုိင္ရွင္က အနား လာထုိင္တယ္။
“ဘယ္လုိလဲဗ်၊ ဂ်ပန္ေခြ အသစ္ ထြက္ေသးလား”

“မထြက္ဘူးဗ်၊ ဒါေပမဲ့ အေဟာင္းေတြ ျပန္ၿပီး Select: လုပ္ထားတာေတာ့ ပါတယ္”

ကၽြန္ေတာ္ အျမန္ျပန္ ေျဖလုိက္ရတယ္။ သူက အင္တင္တင္ ပံုစံနဲ႔ “ဟုတ္လား” တဲ့။ စိတ္မပါ သလုိလုိ ဘာ လုိလုိနဲ႔။ ၿပီးမွ ဟုိဒီေ၀့၀ဲ ၾကည့္ ၿပီး-
“ေကာင္းေကာ ေကာင္းလား” တဲ့။

“ဟာ ဂြတ္ဒ္တယ္ ဆရာ။ ေဖြးေနတာပဲ”
ဒါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခြသမား ေတြရဲ႕ လက္ဆြဲ စကားပဲ။ ကုိယ့္အေခြက ဒါမွလည္း ေရာင္းရမယ္ေလ။

“ဟဲ ဟဲဟဲ ခင္ဗ်ားက ေတာ့ ေျပာလုိက္ရင္”

သူက တဟဲဟဲ ရယ္ရင္းနဲ႔ပဲ “တစ္ေခြေလာက္ ထားခဲ့ဗ်ာ” တဲ့။

“ခဏေလးဗ်၊ ခု ခင္း မထား ရဲေသးဘူး၊ အိတ္ထဲမွာ ၿပီးမွ လာေပးလွည့္မယ္”

သူက ဒါမ်ဳိးေတာ့ ပိုက္ဆံေပး ၾကည့္တတ္တယ္။ ျမန္ျမန္လုပ္ေပး ရမွာေပါ့။
ညေနေစာင္းစ ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဗန္းထဲ အေခြ အသစ္က ကုန္လုၿပီ။ အင္း- ပံုမွန္ လာေနက် ႏွစ္ဖြဲ႕၊ သံုးဖြဲ႕ေလာက္ ေစာင့္လုိက္ဦးမွ။ ေတာ္ၾကာ အျခားဆိုင္ေတြ ေရာက္ကုန္ရင္ မလြယ္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ကိုရီးယား အတြဲေခြ ႏွစ္ေခြရယ္၊ ၂၀၁၂ ကားရယ္၊ ရွိတဲ့လက္ က်န္ေလးေတြ ေရာင္းလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆုိင္ကို အၿပီး သိမ္းလုိက္တယ္။ ခံုကို လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ရဲ႕ ျခံစည္းမွာ ကပ္ေထာင္လုိက္ၿပီး သံႀကိဳးနဲ႔ ဆြဲတုပ္ ေသာ့ခတ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္တာကို သြားၿပီး ဆုိင္ရွင္ကို ေခြေပးလုိက္တယ္။

လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္က နာရီကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၆ နာရီခြဲ။ လက္ဖက္ရည္ထုိင္ ေသာက္ရရင္ ေကာင္းမလား။ မေသာက္ေတာ့ ပါဘူးေလ။ အေခြသြားယူ ဦးမွ ျဖစ္မယ္။ ဒီအေခြေတြက ေရာင္းေနရတာ။ တစ္ခါတစ္ခါ ျပတ္သြားတတ္တယ္။ ေတာ္ၾကာ ေဖာက္သည္ ယူေနက် ဆုိင္မွာပါ မရွိရင္ ေနာက္ေန႔ေရာင္း စရာမရွိ ျဖစ္ေနဦးမယ္။

အိမ္ျပန္ေတာ့ အေတာ္ေလး ေနာက္က်ေနၿပီ။ အေခြ ဆုိင္မွာ အေခြစည္းေတြ ေရေနတာ နည္းနည္း ၾကာသြားတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ အေခြက ေလ်ာ့လာ တတ္တယ္ေလ။ တစ္ေခြဆုိလည္း ကိုယ္ပဲ နာရတာ။ အျပန္ၿမိဳ႕လယ္ နာရီစင္ႀကီး ေအာက္က အပ်ဳိႀကီးေတြ ဆုိင္မွာ ထမင္းသုပ္ ၀င္စားလုိက္တယ္။ နာရီ စင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ၈ နာရီ။ လက္က နာရီက ၁၀:၁၅။ အင္း- သူလည္း တစ္ေန႔ ႏွစ္ ႀကိမ္ေတာ့ မွန္ပါတယ္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ဳိး အ၀တ္အစား လဲၿပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္မွာ ခဏလွဲေန လုိက္တယ္။
“ရွင္ ဒီေန႔ ေခြသစ္ေတြ ယူလာ ေသးတယ္မလား”

ဘယ္အခ်ိန္ အနား ေရာက္လာမွန္း မသိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမရဲ႕ အသံပါ။
“ေအးေလ”

“ဒါဆို စမ္းဦးမွာေပါ့”

“အင္းေပါ့၊ ဒီေန႔ည မီးလာမွာေလ”

“ကၽြန္မ မေစာင့္ေတာ့ ဘူးေနာ္။ မနက္က ဆုိင္သိမ္းတာ ေနာက္က်တယ္ အိပ္ခ်င္လွၿပီ” ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းထဲကို ၀င္သြားတယ္။ သူလည္း တစ္ေန႔တစ္ေန႔ မနက္ဆုိ လမ္းထိပ္ ကိုထြက္ မုန္႔ဟင္းခါးေလး၊ အသုပ္စံုေလး ေရာင္းနဲ႔။ ေန႔လယ္ ျပန္လာရင္လည္း ေနာက္ေန႔ အတြက္ ခ်က္ရ ျပဳတ္ရနဲ႔။ ညေနက်ေတာ့ နား ရသလား မေအာက္ေမ့နဲ႔ တေကာက္ေကာက္ ပါေနတဲ့ သားကို ေရမုိးခ်ဳိးေပး ဘာေပးနဲ႔ သားအိပ္မွပဲ သူလည္း အနားရတာ။

ဒီေန႔လုိ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္က်တဲ့ ေန႔မ်ဳိးဆုိရင္ သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုေစာင့္ရင္း ငိုက္ပဲ။ အင္း- ၀ဋ္ပဲပါ လာခဲ့လုိ႔ လားေတာ့ မသိဘူး။ တစ္အိမ္တည္း အတူတူ ေနၾကပါ လ်က္နဲ႔ မ်က္ႏွာစံုညီ ထမင္းမစား ျဖစ္တာကို ၾကာခဲ့ၿပီ။ စား၊ ၀တ္၊ ေနတဲ့။ စကားလံုး သံုးလံုးတည္း မုိ႔ပဲ။ ေန႔လည္းရွာရ၊ ညလည္းရွာရ မလြယ္ကို မလြယ္ႏိုင္တာ။ ထားပါေလ၊ ဒါေတြေတြး ေနလုိ႔ ကိုယ့္အလုပ္ ၿပီးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အေခြ စည္းေတြကို ဇာတ္လမ္းတြဲ ေခြေတြသပ္သပ္၊ တစ္ကားတည္း ပါတာေတြ သတ္သတ္၊ ဟုိဟုိဒီဒီ ကားေတြသတ္သတ္ ခြဲလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စက္ေတြကို ဖြင့္လုိက္တယ္။

စက္ေတြ ဆုိလုိ႔လည္း အထင္တႀကီး မထင္လုိက္ ပါနဲ႔။ EVD ေရာ၊ DVD ပါရွိတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ EVD က ေစ်းထဲက မဲေပါက္တာေလ။ DVD ကေတာ့ ျပင္ဆိုင္က ျပန္၀ယ္ထားတာ။ TV ဆို တာလည္း ၁၄ လက္မရယ္၊ အဲဒါကို Two Way ဂ်က္ပင္ ထုိးထားတာ။

ႏွစ္ဖက္ စလံုးထဲမွာ ေခြကို ထည့္စမ္းၾကည့္ၿပီး EVD မွာ မဖတ္တဲ့ အေခြနဲ႔ DVD မွာ မဖတ္တဲ့ အေခြဆုိၿပီး ခြဲထားရတယ္။ လူေတြကလည္း ခိုးကူး ေရာင္းတာေတာင္ ကြာလတီကို ေလွ်ာ့ထားၾက ေသးတယ္။ အဲဒီလိုေတြ ေရြးၿပီးသြားရင္ အေခြေတြကို မွတ္ထားၿပီး မနက္က် ၫႊန္းေရာင္း ေရာင္း႐ံုပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဆုိင္ေလးက တျခားဆိုင္ေလး ေတြထက္ ပိုေရာင္းရတယ္။ အိမ္ထဲမွာ အားလံုးအိပ္သြား ေလာက္ၿပီ ဆိုေတာ့မွ ဟုိေခြ ဒီေခြေတြကို စမ္းဖုိ႔ ျပင္ရတယ္။ အေခြကို စက္ထဲထည့္ လုိက္တယ္။

“ဂၽြတ္”
ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္နားက လာတဲ့အသံ။ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သားေလးရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စက္ေတြကို ပိတ္လုိက္တယ္။

“သားေလး၊ မအိပ္ေသး ဘူးလားကြ”

“တား ရွဴးရွဴးေပါက္ ခ်င္လုိ႔”

သူ႔အေမ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ ထင္တယ္။
“လာလာ ေဖႀကီးဆီလာ”

ကၽြန္ေတာ္ အငယ္ေကာင္ကို ေနာက္ေဖး လုိက္ပို႔ ၿပီး အိပ္ရာထဲကုိ လုိက္ပို႔လိုက္တယ္။ မိန္းမက အဲဒီ အခ်ိန္မွ ႏုိးလာၿပီး “သားရွဴး ရွဴးေပါက္တာလား” တဲ့။ သားေလး ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ထြက္ ဖို႔ျပင္ေတာ့-
“တားလည္း လုိက္မယ္” ဆုိၿပီး ဒီေကာင္ စခန္းထတယ္။

“အိပ္ေတာ့ သားရယ္ ညဥ့္နက္လွၿပီ။ မိန္းမ၊ သိပ္လုိက္ကြာ၊ အေခြေတြက က်န္ေသးတယ္”

“ဟင့္အင္း လုိက္မွာပဲ ဂ်ာ”

သားေလးက ထုိင္ခ်လုိက္ၿပီး ေျခကိုေဆာင့္ရင္း ဆိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေကာင့္ကို တစ္ခ်က္ျပံဳး ၾကည့္လုိက္ရင္း။
“ကဲ- မင္းကလုိက္ၿပီး ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ေျပာ”

သားေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့-
“တား တံေတြး စုပ္တဲ့ကား ၾကည့္ခ်င္တယ္”

“ေဟ ဘာ ဘယ္လုိ”
ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ ေလထဲမွာ ေျမာက္တက္ သြားသလုိ ခံစား လုိက္ရတယ္။ တံေတြးစုပ္တဲ့ ကားတ့ဲ။ ဒါ ဒါ ဟုိကား ေတြကိုမ်ား...။
“သား ေျပာစမ္း၊ သား ကုိ အဲ့ဒါ ဘယ္သူေတြ ေျပာတာလဲ”

သားေလးက ေခါင္းကုိခါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လံုးအျပဴး သားနဲ႔ ျပန္ၾကည့္လုိ႔။
“မိန္းမ၊ မင္း ငါမရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကေလး ေဘးထားၿပီး ၾကည့္မိေသးလား”

“အိုေတာ္ ရာရာစစ က်ဳပ္က အဲ့ဒီကားကို ၾကည့္ၿပီး ဘာလုပ္ ရမွာလဲ၊ မေျပာလုိက္ ခ်င္ဘူး။ ရွင္ဟုိၾကည့္ ဒီ ၾကည့္နဲ႔၊ ကေလးက ျမင္သလားမွ မသိတာ”

အဲ- ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ။
“ဟုတ္ဘူး” တဲ့။ သားေလးဆီက အသံ။

“ဦးညင့္ေမာ္တုိ႔ ေျပာတာ၊ အဲ့ဒါ လူႀကီးေတြ ၾကည့္တဲ့ ကာတြန္းကားတဲ့၊ သားလည္း ၾကည့္ခ်င္တာေပါ့” ဆုိၿပီး ငိုမဲ့မဲ့ လုပ္ေနတယ္။ လမ္းထိပ္က ဆုိက္ကားသမား ျမင့္ေမာင္တုိ႔ ေျပာလုိက္တာ ျဖစ္မွာေပါ့။
“မိန္းမ၊ မင္း သိပ္လိုက္ေတာ့ကြာ”

“အိပ္ပါဘူးဆို”

မိန္းမက သားေလးကုိ ဆြဲလွဲ ခ်လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းျပင္ကုိ ေရာက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ တစ္ဆုိ႔ဆို႔ ႀကီးလုိပဲ။
“တံေတြး စုပ္တဲ့ကား” တဲ့။ နားထဲကို ၀င္လာျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္စက္ေတြ အားလံုးကို ပိတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္လိပ္ကို မီးတုိ႔လုိက္ၿပီး ရင္ထဲကုိ ျပည့္က်ပ္သြားတဲ့ အထိ ႐ႈိက္ထည့္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ “ဖူး” ခနဲ ခပ္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္မႈတ္ ထုတ္လုိက္တယ္။ ဟုိး... ေ၀းေ၀းဆီက ၾကက္ဖတြန္သံ တစ္ခ်က္ၾကား လုိက္မိသလုိပဲ။ အ႐ုဏ္တက္ ၿပီလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ပဲ အာ႐ံုေတြ ေနာက္ေနတာလား။ မီးလည္း ပ်က္ေတာ့မယ္။ ဒီေန႔က ဦးစံျမင့္တုိ႔ အိမ္က သီခ်င္းသံ ၾကားရမယ့္ ေန႔မွ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ။
ခ်မ္းထက္ဟန္
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၁၁)