“ေျမနီည”

၁။ “ဖူး”ခနဲ မႈတ္ထုတ္ လိုက္သည့္ ေဆးလိပ္ မီးခိုးေငြ႕ မ်ားကို လွဦး လိုက္ၾကည့္မိသည္။ ၿပီးေတာ့... “မင္း ေျပာတာက တကယ္ က်ိန္းေသပါတယ္ ေနာ္” “ဂလု...ဟြန္း... မင္းကလည္း တကယ္ပါကြ။ ငါ ကိုယ္တိုင္ မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ ျမင္ခဲ့တာကြ” ဟု ေသာက္လက္စ ေရေႏြးကို အျမန္ မ်ဳိခ်ရင္း ေမာင္လြင္ဦး စကားျပန္၏။ လွဦးက ေမးေစ့က မရွိ မဲ့ရွိမဲ့ အေမြး ငုတ္စိေလးေတြကို ပြတ္သည္။ “မင္း ေမးၾကည့္ေသးလား” “ေအး ေမးတယ္” “သူက ဘာေျပာလဲ” “သူ ၀ယ္ထားတာတဲ့။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ။ မင္းလည္း သိသားနဲ႔။ တကယ္လို႔ ဒီေကာင္ ၀ယ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ အဲ့ေလာက္ နည္းနည္းေလးနဲ႔ တို႔ရပ္ကြက္ထဲဘယ္ေကာင္က လိုက္ပုိ႔မွာလဲ” “ဆိုင္ကိုအျပည့္ခင္းထားတာလား” ေမာင္လြင္ဦး ေခါင္းခါလိုက္ရင္း... “ဟင့္အင္း၊ ငါ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ ၀ယ္ထားတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ က်ိန္းေသေျပာတာေပါ့ကြ။ မင္း ဒီေကာင့္ဆိုင္ေရွ႕ က ၀ိုင္းသံုး၀ိုင္းသိတယ္ မလား” “အင္း...” “ေအး၊ အဲဒီ၀ိုင္းေတြေတာင္ အျပည့္ခင္း မထားဘူး။ တစ္၀ိုင္းတည္းကို ခင္းထားတာ။ ငါလည္း ငမ်ဳိး မင္း ဘယ္က ၀ယ္တာလဲ ဘာညာေမးတာေပါ့။ ဒီ ေကာင္ ေျဖတာ မေရမရာပါ ကြာ။ က်ိန္းေသတယ္ လွဦး ရာ၊ ဒီေကာင္ ၀ယ္လာတာ လံုး၀ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ တို႔ လမ္းထိပ္ကပဲ” “ဟင္...ဒါဆို ဒီေကာင့္ လုပ္ခ်က္ႀကီးက ျပင္းလွခ်ည္ လားကြာ”ဟု လွဦး ေခါင္း ေလးညိတ္ကာ ညိတ္ကာႏွင့္ ဆိုသည္။ လက္ဖက္ ပန္းကန္ထဲမွ ႏွမ္းေစ့ေလးမ်ားကို လက္နဲ႔ဖိခ်လိုက္ၿပီး ကပ္ပါ လာသည့္ ႏွမ္းေစ့ေလးမ်ားကို ပါးစပ္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။ ၂။ လွဦးႏွင့္ ေမာင္လြင္ဦး အႀကိတ္အနယ္ေျပာေနၾကသည့္  အေၾကာင္းသည္ မ်ဳိးႀကီးတို႔ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေရွ႕၌ ေျမနီ တစ္ပံုစာ ေတြ႕ခဲ့ျခင္းကိုျဖစ္၏။ ထိုေျမနီသည္ လွဦးတို႔ အဖို႔ အေရးပါသည္။ ေမာင္လြင္ဦး ေျပာသည့္အတိုင္းသာ မွန္ခဲ့ပါက မ်ဳိးႀကီးဆိုသည့္ေကာင္ လူလည္ က်ထားျခင္းပင္။ ထို ေျမနီမ်ားသည္ လွဦးတို႔တစ္ရပ္ ကြက္လံုးႏွင့္ ဆိုင္သည့္အရာ။ တစ္ရပ္ကြက္လံုးႏွင့္ ဆိုင္သည့္၊ တစ္ရပ္ကြက္လံုး  ပိုင္သည့္ ထိုေျမနီမ်ားသည္ ရပ္ကြက္ထိပ္ ေရအိုင္ႀကီးမွာ ရွိ၏။ ထိုေရအိုင္ႀကီးသည္ နဂို ကတည္းက ရွိရင္းစြဲ ေရအိုင္ ႀကီး။ ေျမနီမ်ားကေတာ့ ထို အိုင္ႀကီးကို ဖို႔ဖို႔ လုပ္ၾကရင္း  ေရာက္လာခဲ့ျခင္းပင္။ က်န္ခဲ့ေသာ လအေတာ္ မ်ားမ်ားက ၿမိဳ႕တြင္းရွိ လမ္း အေတာ္မ်ားမ်ားကို ကြန္ကရစ္ လမ္းမ်ား ခင္းကုန္သည္ဟု ၾကားၾကသည္။ လွဦးတို႔ ရပ္ ကြက္လမ္းကေတာ့ ရႊံ႕ေျမသား အတိႏွင့္ရွိဆဲ။ သူတို႔ရပ္ကြက္ ကေလးသည္ ၿမိဳ႕ႏွင့္ အလွမ္း သိပ္မေ၀း၊ ကားလမ္းမႀကီးနံ ေဘးတြင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕သို႔သြားေရာက္ အလုပ္ဆင္း ၾကသူ အေတာ္မ်ားမ်ားရွိသည္။ ထိုသူတို႔မွစကာ ၿမိဳ႕တြင္းရွိ တျခားရပ္ကြက္ေတြ၊ လမ္းသစ္ ေတြႏွင့္ဟု ၾကားရျမင္ရဖန္ မ်ားလာေတာ့ ရပ္ကြက္သား တို႔ မ႐ိုးမရြ၊ မေနႏိုင္ မထိုင္ ႏိုင္ ျဖစ္လာၾကေတာ့သည္။ ဒီေတာ့ ရပ္ကြက္ လူႀကီးအိမ္မွာ စုကာေ၀းကာႏွင့္ စည္းေ၀း တိုင္ပင္ၾကေတာ့သည္။ ဤရပ္ကြက္ေလးသည္ ကြန္ကရစ္လမ္း ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ ေ၀းစြ။ ရွိရင္းစြဲလမ္းကိုပင္ မပ်က္ဆီး မယိုယြင္းေစရန္ ထိန္းသိမ္းဖို႔ မေတြးႏိုင္ၾက။ သို႔ေသာ္ ယခုကဲ့သို႔ ၿမိဳ႕ေပၚ ရပ္ကြက္မ်ား ကြန္ကရစ္လမ္း အသီးသီး ျဖစ္လာၾကၿပီဆိုေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ကေလးလည္း ကြန္ကရစ္လမ္း မျဖစ္ခ်င္ေန။ ရႊံ႕စပ္စပ္ႏွင့္ကိုေတာ့ ျပင္ဆင္ ၾကဖို႔ ႀကိဳးစားခ်င္ စိတ္ေလးေတြ ေပၚလာေလ၏။ ၿမိဳ႕တြင္းရွိ ကြန္ကရစ္လမ္း အေတာ္ မ်ားမ်ား၏ ထိပ္မ်ားတြင္ ေတာ့ မည္သည့္ ပါတီမွ ဦးစီး ခင္းက်င္းသည္ဟု ေတြ႕ၾကရ သည္။ ဤရပ္ကြက္ကေလး တြင္ကား ပါတီ၀င္ျဖစ္မွန္း မသိ ျဖစ္ေနသူမ်ားႏွင့္ မည္သည့္ ပါတီကိုမွ မသိေသာသူ မ်ားသာရွိသည္။ ယုတ္စြအဆံုး ခ်ာပါတီကိုပင္ မေရာင္း။ သို႔ေသာ္ ရပ္ကြက္မွ ရႊံ႕ စပ္စပ္လမ္းကိုေတာ့ျဖင့္ တစ္ ခုခု ေျပာင္းလဲသြားေစခ်င္ၾက သည္။ ဤသို႔ျဖင့္... “အားလံုး ၿငိမ္ၾကပါ ခင္ဗ်ာ။ ဒီေန႔ ေခၚရတဲ့ အစည္း အေ၀းကေတာ့ အားလံုး လည္း သိၾကၿပီးသား ျဖစ္မွာပါ။ အဲေတာ့ က်ဳပ္တို႔ လုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ အလွဴေငြ လိုအပ္ပါတယ္”ဆို ၿပီး အစည္းအေ၀း တစ္ခု စတင္ လိုက္ေလသည္။ တကယ္တမ္း အစည္းအေ၀း စၿပီဆို ျပန္ေတာ့ “တို႔လမ္းေတာ့ ကြန္ကရစ္ျဖစ္ရခ်ည္ေသးရဲ႕”ဆိုသည့္ အေတြးတုိ႔ႏွင့္ အားလံုးတက္ တက္ႂကြႂကြ။ မည္သို႔မည္ပံု လုပ္ၾကရမည္။ မည္သို႔စရ မည္ စသည္စသည္ျဖင့္ ေျပာဆို စည္းေ၀းၾကၿပီးေနာက္ ေနာက္ ဆံုးရသည့္အေျဖအရအလွဴ ေငြ စတင္ ေကာက္ခံရန္ပင္။ အလွဴေငြ ေကာက္ခံမႈကို ႏွစ္ပိုင္း ခြဲလိုက္ၾကသည္။ ပထမဦးဆံုး ရပ္ကြက္တြင္းရွိ တစ္အိမ္ေထာင္လွ်င္ မည္ ၍မည္မွ်ဟူ၍ စာရင္းခ်ဳပ္ လိုက္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္း ရွိသူမ်ားကေတာ့ျဖင့္ ပိုမိုထည့္ ၀င္ရမည္။ ပထမအဆင့္က ေတာ့ သည္ေလာက္ပင္။ ဒုတိယအဆင့္အေနႏွင့္ လိုအပ္ လာပါက လိုအပ္သလို ထပ္မံထည့္၀င္ၾကရမည္ဟူ သည့္စကားႏွင့္ အစည္း အေ၀း သိမ္းလိုက္ၾက၏။ အလွဴေငြ ေကာက္ခံျခင္း ကိစၥ အဆင္ေျပသည္။ သို႔ေပမဲ့ တစ္ရပ္ကြက္လံုး၏ အိပ္မက္လိုေတာ့ ကြန္က ရစ္လမ္းေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ သို႔ေပမဲ့ မိုးတြင္းေရာက္တိုင္း တဇြိဇိြႏွင့္ ရႊံ႕သားေျမေပၚ ေလွ်ာက္ေနရသည့္ လမ္းကို ေတာ့ တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ က်ိန္းေသသြားၿပီ။ အားလံုး၀ိုင္း၀န္း ေဆြးေႏြးၾကျပန္သည္။ တခ်ဳိ႕က ကန္ႀကီးပတ္ ပတ္လည္ကို တူးဆြကာ ထို ေျမသားႏွင့္ပင္ လမ္းခင္း သင့္သည္ဟု အၾကံေပးသည္။  သို႔ေသာ္ နဂိုေျမသားကိုက မိုးရြာသည္ႏွင့္ ေပ်ာ့အိအိ။ လမ္းသြားလမ္းလာ မေကာင္း။ ဟိုးယခင္က ဤေနရာသည္ လယ္ကြက္အေဟာင္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္လည္း ပါလိမ့္မည္။ “က်ဳပ္ကေတာ့ ႐ိုး႐ိုး ေျမသားေတြ၊ သဲေတြထက္ ေျမနီကို ပိုသေဘာက်တယ္ ဗ်။ ေစ်းလည္း သင့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကန္ ႀကီးေဘးက ေျမသားဆိုရင္ ဒံုရင္းဒံုရင္းပဲေနမွာ။ ေျမနီဆို ရင္ ခပ္သိပ္သိပ္ေလး သာဖို႔။ မိုးရြာလည္း ေအးေအးပဲ”ဟူ သည့္စကားႏွင့္ ေျမနီ၀ယ္ယူ လမ္းခင္းေရးကို သေဘာ တူလိုက္ၾကသည္။ အလုပ္ သမားလည္း အထူးအေထြ မငွားေတာ့။ အ၀ယ္ ေျမနီဒိုင္ မွ တင္ေပးသမွ် ရပ္ကြက္ထိပ္မွာ ကိုယ့္လူႏွင့္ ကိုယ္ ျပန္ခ် ၾကမည္။ အစည္းအေ၀း ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးေျမာက္လုဆဲ ဆဲတြင္ စကားတစ္ခြန္း ထပ္မံ ထြက္ေပၚလာ၏။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔လမ္း ေတြ ေျမနီဖို႔ၾကတာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ရပ္ကြက္ထိပ္က  ေရအိုင္ႀကီးကို ျဖတ္တဲ့လမ္း ကို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ”ဟူ ၍ ျဖစ္သည္။ ဟုတ္သည္။ ခုမွစဥ္း စားမိၾကသည္က ရပ္ကြက္ အ၀င္လမ္းထိပ္က ေရအိုင္ႀကီး။ ရပ္ကြက္ေလး မျဖစ္ေပၚခင္ ကတည္းက ရွိခဲ့သည့္ ေရအိုင္ ႀကီး။ ေရအိုင္ႀကီးဟု ေခၚေသာ္လည္း မိုးတြင္းသာ ေရ ရွိသည့္ေနရာ။ ေရကလည္း တစ္ေတာင္ပင္ မျပည့္ခ်င္။ သို႔ေသာ္ မိုးရြာ ၿပီးသြားပါက ေရျပန္ မက်ေတာ့။ ထိုေရသည္ မိုးၿပီး ေဆာင္းလယ္ေလာက္ထိ ခံသည္။ ရပ္ကြက္ထဲသို႔ ၀င္သည့္ အဓိက လမ္းမသည္ ထို ေရအိုင္ႀကီး၏ အလယ္တည့္ တည့္ပင္။ ေရအိုင္ႀကီးက ျပန္႔ ကားကားႏွင့္ ရပ္ကြက္ထိပ္ကို ပိတ္ရပ္ထားသည့္ပံုစံ။ မိုး သည္းသည္းမည္းမည္းရြာၿပီ ဆိုပါက ထိုေရအိုင္ႀကီးကို ပတ္ေလွ်ာက္ကာ ရပ္ကြက္ ထဲကို ၀င္ရ၏။ စိတ္မရွည္ သူမ်ားကေတာ့ ပုဆိုး၊ ထဘီ တိုတို၀တ္ကာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ ၾကသည္။ မိုးတြင္းပိုင္းျဖတ္ ေလွ်ာက္ၾကသည္မွာ ျပႆနာ မရွိေသာ္လည္း မိုးကုန္ၿပီး အနည္းငယ္ၾကာလွ်င္ ျဖတ္ ေလွ်ာက္၍ မေကာင္းေတာ့။ အိုင္ႀကီးအတြင္းက ေရမ်ားသည္ ေရေသမ်ား ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ယားတတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေရက်သြားပါက လည္း ရႊံ႕သားမ်ား ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မမာ။ ေႏြဦးအ၀င္ ႏွင့္ မိုးဦးမက်ခင္အခ်ိန္ကို သာ ဤအိုင္အတြင္းမွ လမ္း ကို အသံုးခ်ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကန္ႀကီးကို ဖို႔ရန္ အရင္ စဥ္းစားလိုက္ၾကသည္။ အေျဖကေတာ့ ကန္ ႀကီး၏အလယ္၊ ရပ္ကြက္လမ္း ႏွင့္ တည့္တည့္အတိုင္း သာဖို႔ သြားဖို႔ပင္။ အားလံုးကိုယ္ အိမ္ကိုယ္ျပန္ၾကမည္ အျပဳ။ “ဖို႔ ဖို႔ကေတာ့ ဟုတ္ပါ ၿပီ။ ဘယ္ဘက္ကေန စၿပီး ဖို႔ မွာလဲ။ ရပ္ကြက္ဘက္က လား။ ဒါမွမဟုတ္ လမ္းမ ဘက္ကလား” အေျဖေတြ တစ္ေယာက္  တစ္ေပါက္ ထြက္လာျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုးရပ္ကြက္ လူႀကီးက ကားအ၀င္လြယ္ ေသာ လမ္းမႀကီးဘက္က စဖို႔မည္ဟုဆိုကာ စကားသံတို႔ ကုိ အဆံုးသတ္လိုက္သည္။ ထိုသို႔ အဆံုးမသတ္၍လည္း မရ။ လမ္းမႀကီးမွ ထိုေရအိုင္ ႀကီးဆီ ေရာက္ရန္ပင္အေတာ္ ခရီးေထာက္ေသးသည္။ ဒီေတာ့ ဦးစိုးၫြန္႔ဆိုသူ က ထကာ... “အဲလို ဖို႔မယ္ဆိုရင္ ေမွ်ာျဖစ္ျဖစ္၊ ၀ါးျဖစ္ျဖစ္ လမ္းခင္းမယ့္ ဘက္ရဲ႕ တစ္ဖက္စီမွာ အရာေပးၿပီး ငုတ္ ေတြ စိုက္သင့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖို႔သမွ်ကို အဲဒီ့ငုတ္နဲ႔ တစ္ေျပးတည္း ၀ါးကပ္နဲ႔ ကာရမယ္ဗ်။ ဒါမွ ဖို႔ေျမေတြ ေရအစားသက္သာမွာေပါ့။ အင္း ၀ါးတို႔၊ ေမွ်ာတို႔ေတာ့ လိုမယ္ဗ်”ဟုေျပာသည္။ ရပ္ကြက္ လူႀကီးက ေတာ့ ဒါျဖစ္သင့္သည္ဟု ဆိုကာ ေထာက္ခံသည္။ ရပ္ ကြက္သားအခ်ဳိ႕ကေတာ့ သိပ္ မၾကည္။ ဦးစိုးၫြန္႔ ကိုယ္တိုင္က ၀ါး၊ ထရံ ေရာင္းေနသည့္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္း ပါမည္။ ဒီလိုႏွင့္ လမ္းကို စတင္ ၿပီး ဖို႔ၾကေတာ့သည္။ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ေနပူက်ဲက်ဲထဲ ပီတိခဲေတြ မ်ဳိရင္းကိုယ့္ေရဘူး ကိုယ္ယူစနစ္ႏွင့္ ခင္းၾကသည္မွာ အိုင္ႀကီး တစ္၀က္ေက်ာ္လာ သည္အထိကို ခဏေလးပင္။ အိုင္ႀကီး တစ္၀က္ေက်ာ္ ေက်ာ္ခင္းၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ ျပႆနာ တစ္ခု စသည္။ အလွဴေငြ မေလာက္ေတာ့ ျခင္းပင္။ ေနာက္ထပ္ အစည္းအေ၀း တစ္ခုႏွင့္ ေနာက္ထပ္ ေကာက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾက ျပန္သည္။ အားလံုးကလည္း လိုလိုလားလား ရွိ၏။ အိုင္ ႀကီး၏ တစ္၀က္သို႔ပင္ ေျမနီတို႔ ေရာက္ရွိေနၾကၿပီပဲ။ သို႔ ေသာ္ ပထမ အႀကိမ္ကေလာက္ ေကာက္၍မရ။ ထက္၀က္ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ရသည္။ ထိုသို႔ ထပ္မံ စုစပ္ ေကာက္ခံၿပီး ေရအိုင္ႀကီးကို ထပ္ခင္းၾကျပန္သည္။ အိုင္ ႀကီး အလယ္ တည့္တည့္၌ ေျမနီေျမသားမ်ား ျပည့္ျပည့္ ေမာက္ေမာက္ႏွင့္ အေတာ္ပင္ ႐ုပ္လံုး ေပၚလာသည္။ ဤသို႔ ဖို႔ၾကျပဳၾကရင္း ရပ္ကြက္ထိပ္ အိုင္အစပ္နား မေရာက္ တေရာက္တြင္ အလွဴေငြ တစ္ခါျပတ္ သြားျပန္သည္။ ဒီေလာက္ ႏွစ္ႀကိမ္ႏွစ္လား ေကာက္သည္ကိုပင္ မေလာက္ ဟုဆိုလာျခင္းကို ရပ္ကြက္ သား အခ်ဳိ႕လက္မခံခ်င္။ ဒါကို ရပ္ကြက္ လူႀကီး ေျဖရွင္းႏိုင္သည္။ ေျမနီသယ္ယူစရိတ္ အေသးစိတ္စာရင္း၊ ၀ယ္ယူ သည့္ေျမနီက ဘယ္ႏွက်င္း၊ ကားႀကီးႏွင့္က ဘယ္ႏွ ေခါက္၊ ကားေလးႏွင့္က ဘယ္ႏွေခါက္စသည္စသည္ ေသခ်ာရွင္းျပ၏။ သူ႔ဘာသာသူ ကြက္တိ။ ရအိုင္ႀကီးအစပ္နား အေရာက္မွ အရာရာျပတ္ ေတာက္သြားျခင္းကိုကား ေျဖရွင္းဖို႔ မလြယ္ေတာ့ေခ်။  ထပ္မံေကာက္ခံဖို႔ရာလည္း အဆင္မေျပႏိုင္။ ပထမ အႀကိမ္ မေလာက္၍ ဒုတိယ တစ္ႀကိမ္ပင္ ေကာက္ခံခဲ့ၿပီး ၿပီ။ ဒီရပ္ကြက္ေလး ဤမွ် ေငြထြက္သည္ကပင္ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းေနၿပီ။ သည္ေတာ့ ဘယ္သူမွ ဘာမွဆက္မလႈပ္ ရွား။ အိုင္ႀကီး အလယ္တည့္ တည့္ရွိ ေျမနီေျမသားတို႔သည္ လည္း ဒီအတိုင္း။ တစ္လ... ႏွစ္လ...။ ၃။ ဒါပဲျဖစ္သည္။ မ်ဳိးႀကီး တို႔ဆိုင္ထဲတြင္ ေမာင္လြင္ဦး ေတြ႕ခဲ့သည္ဆိုသည့္ ေျမနီတ ခ်ဳိ႕၏ ဇာတ္လမ္းအစသည္ ဒါပဲျဖစ္သည္။ မေန႔က မိုး ႏွစ္ႀကိမ္ ရြာသည္။ ရပ္ကြက္ လမ္းေလးထဲ ရႊံ႕စပ္စပ္ႏွင့္ ျဖစ္သြား၏။ ေနာက္ထပ္တစ္ ႀကိမ္ခန္႔ မိုးႀကီးႀကီးေကာင္း ေကာင္းရြာခ်လိုက္ပါက ရပ္ ကြက္အ၀င္လမ္းေလး ေရေဖြး ေဖြးႏွင့္ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ ပို၍ဆိုးသည္က ကန္ႀကီး အလယ္မွ ေျမနီအပံုႀကီး ေၾကာင့္ပင္။ ထိုေျမနီအပံုႀကီး ရွိေနသည့္ အတြက္ ေရသည္ ကန္ထဲမွ လွ်ံထြက္ကာ ရပ္ ကြက္တြင္း၌သာ ေမြ႕ေလ်ာ္ ေတာ့မည္။ နဂိုကမွ ေရစပ္စပ္ ရပ္ကြက္၊ လမ္းခင္းသည္ ဆိုကာမွ အင္းေလးႏွင့္ နင္ လားငါလား ျဖစ္ရေတာ့မည္။ ရပ္ကြက္ အတြင္းထဲ ေျမနီ၀ယ္ဖို႔ၾကဖို႔ကလည္း မလြယ္။ ဤရပ္ကြက္သည္ ေငြရႊင္လွေသာ ရပ္ကြက္ မဟုတ္။ အကယ္၍ ၀ယ္ႏိုင္ ပါကလည္း ကားႀကီးႏွင့္တစ္ စီးတိုက္၀ယ္လွ်င္ပင္ ေတာ္႐ံု ကား မလိုက္ခ်င္။ ကန္ႀကီး ဖို႔တုန္းကပင္ အ၀င္လမ္းကို ကားသြားႏိုင္ရန္ ေျမနီတစ္စီး ခြဲခန္႔ ဖို႔ခဲ့ရေသးသည့္ လမ္းမ်ဳိး။ ဤသို႔ အခ်က္အလက္ မ်ားႏွင့္ ျပန္လည္တြက္ဆ ၾကည့္လွ်င္ မ်ဳိးႀကီးဆိုင္မွ ေျမနီတို႔သည္ ၀ယ္ထားျခင္း ဆိုသည္မွာ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္။ ထိုထက္ က်ိန္းေသစြာေျပာရ မည္ဆိုလွ်င္ ေရအိုင္ႀကီးမွ ေျမနီမ်ားပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ “မင္း ဘာလုပ္မယ္ စိတ္ကူးထားလဲ” ေမာင္လြင္ဦး ထပ္ေမး သည္။ လွဦး ေျခေထာက္ တစ္ဖက္ ဆန္႔ထုတ္လိုက္ရင္း “ဒီေကာင္ အဲလိုလုပ္တာ ေဖာင္းတာကြ။ တစ္ရပ္ကြက္လံုး စုၿပီး ၀ယ္ထားၾက တာေလကြာ။ တစ္ေယာက္ တည္း ဒီလိုလုပ္လို႔ ဘယ္ရမလဲ” “ေအး...ငါလည္း အဲ ဒါေၾကာင့္ ေမးတာ မင္း ဘာ လုပ္မွာလဲလို႔” ၄။ မေန႔က ရြာထားသည့္ မိုးေရတို႔ေၾကာင့္ လမ္း ေလွ်ာက္ရသည္မွာ တဗြက္ ဗြက္ျမည္ေနသည္။ “အသံလုံလုံ ေလွ်ာက္ စမ္းပါ ေမာင္လြင္ဦးရ” “ဟ...မင္းကလည္း ငါလည္း အသံထြက္ေအာင္ ေတာ့ တမင္ေလွ်ာက္ပါ့ မလား” လွဦးတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေမွာင္ထဲမည္းထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ဦးတည္ရာသည္ ရပ္ ကြက္ထိပ္ရွိ ေရအိုင္ႀကီးဆီ။ ေရအိုင္ႀကီးနား အေရာက္တြင္ လွဦး ဓာတ္မီး ထုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေျမႀကီးႏွင့္ ကပ္ကာ ခလုတ္ဖြင့္လိုက္ သည္။ မီးေရာင္အုပ္အုပ္ ေအာက္တြင္ ေျမနီစ တခ်ဳိ႕ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မီးျပန္ ပိတ္လိုက္ၿပီး “ဒီေနရာပဲ”ဟု ဆိုသည္။ ေမာင္လြင္ဦး ပခံုးေပၚမွ ေပါက္တူးကိုခ်ကာ ခပ္ဆဆ ကိုင္လိုက္သည္။ ေျမသား မ်ား အနည္းငယ္မို႔တက္သြား သည္ဟု ခံစားလိုက္မိ၏။ “လွဦး မင္း ေႁမြေရခြံ အိတ္ျဖဲထား၊ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ေပါက္ၿပီးရင္ တစ္ခါ က်ဳံးမယ္” “ေအး...အသံလည္း အရမ္း မထြက္ေစနဲ႔ဦး” “ေအးပါ ငါ သိပါ တယ္” စကားအဆံုး ေမာင္လြင္ ဦး ေပါက္တူးကို အားကုန္ လႊဲခ်လိုက္သည္။ “၀ွစ္”“ဇိြ” “အိုေက...အတံုး လိုက္ပဲ၊ ကဲ လာၿပီ ေနာက္ တစ္ခ်က္” “၀ွစ္”“ဇိြ” မိုးဖြားေလးေတြ က် လာသည္။ ေမာင္လြင္ဦး ေပါက္ၿပီးသား ေျမေတြကို အိတ္ထဲက်ဳံးလိုက္ၾကသည္။ လွဦး ေပါက္တူးကို စမ္းကိုင္ လုိက္သည္။ “ေဟ့ေကာင္ ေမာင္လြင္ဦး ေနာက္ဆုတ္ေနေနာ္” “ေအးပါကြာ၊ အလြတ္ ႀကီးမွာပါ၊ ခ်မွာခ်စမ္းပါ” “၀ွစ္”“ဇိြ” “၀ွစ္”“ဇိြ”“ဇိြ”“ဇိြ” “ဟာ...ေဟ့ေကာင္ ၾကားလိုက္လား” “ေအး...ဘယ္ကလဲ ဟ...၊ ဖားသံလည္း မဟုတ္ ဘာလည္း မဟုတ္” “နင့္ေမကလႊား ဖားသံ ပါလား၊ ဒီေလာက္ တဇိြဇိြ ျမည္ေနတာ ေပါက္တူးသံပဲ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဟိုေကာင္ ထင္တယ္” မ်ဳိးႀကီး ျဖစ္မည္ဟု ေျပာလိုက္ျခင္းပင္။ လွဦးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ခဏၿငိမ္ေနလိုက္ သည္။ သိပ္မၾကာလိုက္။ “ဇိြ”“ဇိြ” ေပါက္တူးသံ ေပၚလာ ျပန္သည္။ “ကဲ ျပန္စမယ္ ေဟ့ ေကာင္”ဟုဆိုကာ လွဦး ေပါက္တူးကို ကိုင္လိုက္သည္။ “ျဖစ္ပါ့မလားကြာ၊ ဟိုေကာင္ သိသြားဦးမယ္” “ဟာ... မင္းကလည္း သူ သိေတာ့ေရာ ဘယ္သူ႔ တိုင္မွာလဲ” ေျပာေျပာဆုိဆိုႏွင့္ ေပါက္တူးကို လႊဲလိုက္သည္။ “၀ွစ္”“ဇိြ” တစ္ခ်က္... “၀ွစ္”“ဇိြ” ႏွစ္ခ်က္... “၀ွစ္”ဇိြ” မီးေရာင္တစ္ခ်က္ လက္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ လွဦးႏွင့္ ေမာင္လြင္ဦး ေျမေပၚ ၀ပ္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ လွဦး မီးေရာင္ လာရာဆီသို႔ လ်င္ျမန္စြာ ျပန္ထိုးလိုက္သည္။ အျဖစ္အပ်က္တို႔သည္ စကၠန္႔ပိုင္းမွ်ပင္...။ “ဟင္...ဦးေစာ” “ဟာ...လွဦး ေၾသာ္ ေမာင္လြင္ဦးေရာဟ” လွဦးတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထလိုက္ၾကသည္။ ဦးေစာ၊ လွဦးတို႔ႏွစ္ေယာက္အနားကို ကပ္လာရင္း... “နည္းနည္းပါကြာ၊ မေန႔က မိုးရြာလိုက္ေတာ့ကြာ ေရက မေျခာက္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေဖးမီးဖိုေဆာင္ကလည္း ေျမႀကီးေပၚမွာဆိုေတာ့ ေရ၀င္ ေနလို႔” ဟု ရွည္လ်ားစြာ ရွင္း ျပသည္။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ႏွစ္အိတ္ေလာက္ပါပဲ” ဟု ေမာင္လြင္ဦး ျပန္ ေျပာလိုက္သည္။ “ဇိြ”“ဇိြ” “ဟင္” လွဦးေရာ ေမာင္လြင္ ဦးပါ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ေနာက္ထပ္အသံတစ္ခု... “ေၾသာ္...ဟိုဘက္မွာ ငမိုးတို႔လည္း ရွိတယ္ကြ၊ ကဲ...ကဲ...မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ လည္း ျမန္ျမန္လုပ္ၾက၊ ေတာ္ ၾကာ သူမ်ားေတြ ျမင္သြားရင္ မေကာင္းဘူး”ဟုဆိုကာ ဦး ေစာ သူ႔ေနရာသူ ျပန္သြား၏။ “ဟ...ဟဟ” “ဟဲ...ဟဲဟဲ” လွဦးတို႔ ရယ္လိုက္ၾက သည္။ ၿပီးေတာ့ လွဦး ေပါက္တူးကို အားကုန္လႊဲခ် လိုက္ေတာ့သည္။ “၀ွစ္”“ဇိြ” “ဇိြ”“ဇိြ” ဟိုမွသည္မွ အသံတို႔ မိုးဖြဲဖြဲၾကား၌...။ ခ်မ္းထက္ဟန္ (ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇူလိုင္လ ၂၀၁၂)

“အီမာနဲ႔ ေတလာဘီလာ အတြက္”

“အေမဘယ္လုိ လုပ္ရပါ့မလဲ သမီးေလးတုိ႔ရယ္...” ကြၽန္မ ဘယ္လုိ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရမယ္ ဆိုတာ ေျပာၾကပါဦးရွင္။ တစ္ေန႔လုံး၊ တစ္ညလုံး ကြၽန္မ ငိုေႂကြးခဲ့ရတာ မ်က္ရည္ေတာင္ ခန္းေျခာက္ေန ပါၿပီ။ ဘယ္သူမွ မကယ္ႏိုင္ေတာ့ ဘူးလား။ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္လို႔ ေရြးခိုင္းမယ့္ အစား ကြၽန္မကုိသာ သတ္ပစ္လုိက္ၾက ပါေတာ့ ဆရာတုိ႔ရယ္။ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္တဲ့လား။ ၾကည့္ပါဦးရွင္။ ကြၽန္မ သမီးေလးေတြမွာ ဘာမ်ား အျပစ္ရွိလုိ႔လဲ။ ကြၽန္မကို ေျပာၾကပါ။ ေမြးစကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ မိဘအေပၚ ဘာမွ ဒုကၡ မေပးဖူး သူေလးေတြပါ။ စားခ်ိန္တန္စား၊ ကစားခ်ိန္တန္ ကစား၊ အိပ္ခ်ိန္ တန္အိပ္နဲ႔ အင္မတန္ လိမၼာေရးျခား ရွိၾကပါတယ္ရွင္။ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္လည္း အင္မတန္ ခ်စ္ၾကပါတယ္။ မနက္ေစာေစာ ထလာတာနဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အာ၀ါးေလးေတြ ေပးၾကတယ္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ သစ္ေပးတယ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ထမင္းခြံ႕ေကြၽးတယ္။ ခ်စ္စရာ ကဗ်ာေလး တခ်ဳိ႕တစ္၀က္ေတာင္ ဆုိျပတတ္ေနၾက ပါၿပီ။ လက္ခုပ္တီးရင္လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မေမာႏုိင္ မပန္းႏုိင္ ညီညီညာညာ ျဖစ္ေအာင္လုိ႔ ခ်ိန္ညႇိ ကျပၾကတာပါပဲ။ မိနစ္ပိုင္းပဲ ရွင္သန္မယ္ ဆုိကတည္းက ရင္ထိတ္ခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္မပါ။ ဒီအခ်ိန္ထိေတာင္ ရွင္သန္ခြင့္ေပးခဲ့ ၿပီးၿပီပဲ ကံၾကမၼာရယ္။ အဲ့ဒီ ႏွလုံးသားေလးကို ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ စလုံးစာ အတြက္ ၾကံ႕ခိုင္မႈေလး ျမႇင့္ေပးလွည့္ပါလား။ သမာေဒ၀ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ အေပါင္း တို႔ရယ္။ ညအိပ္ရာ ၀င္တုိင္း တစ္ဦးန႔ဲတစ္ဦး ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးရိမ္သလုိနဲ႕ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္အိပ္တတ္တဲ့ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္အင္အားနဲ႔ တစ္ဘ၀စီ ျခားေစဖုိ႔ ကြၽန္မက ဆုံးျဖတ္ ေပးရမွာပါလဲ။ ဒါ ကြၽန္မ သမီးေလးေတြေနာ္ ဆရာ။ ကြၽန္မ ဆုံးျဖတ္ ေရြးခ်ယ္မႈမွာ တစ္ေယာက္ကို ကယ္တင္သလုိ တစ္ေယာက္ကို ကြၽန္မက သတ္ပစ္ရမွာလား။ “မခြဲလုိ႔ မရဘူးေလ။ အစ္မရဲ႕သမီးေလးေတြ တစ္ေန႔တျခား ပိန္ပိန္လာတယ္ မဟုတ္လား၊ အရင္လုိ အေမာ သိပ္မခံႏိုင္ၾက...” ေတာ္ၾကပါေတာ့ရွင္ ။ အဲဒီ စကားေတြကို ဆက္မေျပာဘဲနဲ႕ ကြၽန္မကိုသာ သတ္လုိက္ၾက ပါေတာ့။ အားေဆးေတြ အမ်ားႀကီး ေကြၽးၿပီး ျပန္၀လာေအာင္ လုပ္လုိ႔ မရဘူးလား ဆရာတုိ႔ ရယ္။ ကြၽန္မက အ႐ူးမပါ။ ကြၽန္မကုိ စိတ္ရွည္ ရွည္ထားၿပီး ျပန္ၾကားေပးပါ ဆရာရယ္။ “အီမာေရ ေတလာဘီလီေရ အေမ ဘယ္လုိ ဆုံးျဖတ္ရပါ့မလဲ သမီးေလးတုိ႔ရယ္” ေတာ္ေတာ္ၾကာရင္ သူတို႔ လာေခၚၾကေရာ့မယ္။ သမီးေလးတုိ႔က တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စကာေနာက္ကာနဲ႔ ေဆာ့ကစားေနၾက ဆဲပဲ။ ဒီေန႔ဟာ ဘယ္သူ႔အတြက္ ေနာက္ဆုံးေန႔လဲ ဆိုတာကို သူတို႔ခမ်ာ မသိရွာၾကဘူး။ ကြၽန္မကေရာ ဘယ္သူလုိ႔ နာမည္တပ္ လုိက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ကို...။ ခြဲစိတ္တာ မေအာင္ျမင္ဘဲ ႏွစ္ေယာက္စလုံး စင္သြားခဲ့ရင္ေရာ “အို ဖြဟဲ့ လြဲပါေစ ပယ္ပါေစ” ခြဲလုိ႔စိတ္လုိ႔ ေအာင္ျမင္ပါၿပီတဲ့။ “အေမ အီမာေရာ..” ဒါမွမဟုတ္ “အေမ ေတလာဘီလီေရာ...”လုိ႔ တီတီ တာတာေလးမ်ား ေမးလာခဲ့ရင္ ကြၽန္မ ဘယ္လုိ ေျဖရပါ့မလဲ။ က်န္ခဲ့တဲ့ သမီေလးခမ်ာမွာ... နံနက္တိုင္း ေမႊးေမႊးေပးစရာ ပါးျပင္ေလး ေပ်ာက္ဆုံးလို႔၊ ထမင္းခြံ႕ေကြၽးမယ့္ ႏႈတ္ခမ္း နီတာရဲေလး မေတြ႕ေတာ့လုိ႔၊ လက္ခုပ္သံၾကားရင္ စည္းခ်က္ညီညီ ကေပးေဖာ္ေလး မရွိေတာ့လုိ႔၊ ညဘက္ ဖက္အိပ္စရာ ေန႔တူနံတူေလး ဘယ္မွာမွ ရွာမရလုိ႔...ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြနဲ႔ အားငယ္စိတ္ ေတြ၀င္လာခဲ့ရင္ေရာ။ ကြၽန္မ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ ေျဖသိမ့္ေပးႏိုင္ မလဲ။ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ကုိ ေရြးခိုင္း မယ့္အစား ႏွစ္ေယာက္စလုံးအတြက္ ကြၽန္မႏွလုံး သားကို အစားေပး၊ ကြၽန္မ ေသေပးလုိ႔မ်ား မရ ဘူးလားရွင္။ အၾကံဥာဏ္ေကာင္းေလးမ်ား မစၾကပါရွင္။ ၀န္ခံခ်က္ (၂၃.၃.၂၀၁၀ တြင္ထြက္ရွိလာေသာ Good Health News ဂ်ာနယ္မွ သတင္းတစ္ပုဒ္အား ဖတ္႐ႈမိၿပီး အေမေနရာမွ ေန၍ ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္။ တကယ္တမ္း အေမျဖစ္သူ၏ ရင္နင့္စရာ ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ မီႏိုင္မည္ မထင္ပါ။ ရည္ရြယ္ခ်က္က အားလံုးကို ေလးေလး နက္နက္ မွ်ေ၀ခ်င္လုိ႔၊ ၿပီးေတာ့ အီမာလား၊ ေတလာဘီလီလား မေသခ်ာသည့္ လူေလာကထဲမွာ က်န္ရစ္မည့္သူ၊ ေနာက္ လူ႕ေလာကထဲမွ ေဆာလ်င္စြာ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြားမည့္ သူေလးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၀ိုင္း၀န္းဆုေတာင္း ေပးေစခ်င္လုိ႔ပါဗ်ာ။) ကဲ... ကြၽန္ေတာ့္ဆုေတာင္း စၿပီ။ “ျဖစ္ႏုိင္ရင္ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးနဲ႔ ၾကံဳကာ ႏွစ္ဦးစလုံး အသက္ရွင္ပါေစ။ ႏွစ္ဦးစလုံး အသက္ရွင္ဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အဆုံး၊ က်န္ရစ္သူ ေလးလည္း စိတ္၊ ႐ုပ္၊ ခႏၶာ အျမန္ဆုံး က်န္းမာပါေစ။ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြားသူေလးလည္း ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။ ခ်မ္းထက္ဟန္                                                                                                                                         teen magazine

“အလြဲေန ့”

“ဒုတ္”

“အမယ္ေလးဗ်”

“ဂြမ္၊ ဂလြမ္”

“ကုန္ပါၿပီ ကုန္ပါၿပီ”

အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ဆူညံပြက္ေလာ ႐ိုက္သြားတယ္။ “သြားၿပီ သြားၿပီ” ဟု ေရရြတ္ရင္း ကိုေအာင္၀င္း တစ္ေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚက ဟင္းတံုးမ်ားကို လိုက္ေကာက္လိုက္တယ္။ ဒီေန႔ တစ္ေနကုန္ ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲ မသိ။ အကုန္ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ခ်ည္းပဲ။ ဘယ္ေနရာမွ အဆင္မေျပဘူး။ မနက္ကလည္း အလွဴတစ္ခု သြားခါနီး လက္ထဲ ကိုင္ထားတဲ့ စက္ဘီးေသာ့ ေပ်ာက္သြားလို႔ လမ္းေလွ်ာက္ သြားလိုက္ရေသးတယ္။ ခုလည္း ညေနစာ စားဖို႔ ငါးေၾကာ္နဲ႔ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ ၀ယ္ထားတာ။ အိတ္ထဲကေန ပန္းကန္ထဲ ထည့္ၿပီး ထမင္းစားပြဲဆီ ျပန္အလွည့္ ေနာက္ေဖး မီးဖိုဆင့္နဲ႔ ခလုတ္ တိုက္ခ်လိုက္တာ ငါးေၾကာ္ ႏွစ္တံုးလည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်၊ ခ်ဥ္ေပါက္ရြက္ ေၾကာ္ေတြလည္း မြစာက်ဲလို႔။

“ကိုေအာင္၀င္းေရ ဖုန္း”

ဟင္းေတြ ေကာက္ေနတုန္း
အိမ္ေရွ႕ဆိုင္က ဖုန္းေခၚသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကိုေအာင္၀င္း ဟင္းခြက္ကို စားပြဲေပၚ ခဏတင္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ကို ေျပးထြက္လိုက္တယ္။
“ျဗဳတ္...”

“အာ... သြားၿပီ၊ သြား ၿပီ”

ဖိနပ္တစ္ဖက္ ရႊံ႕ဗြက္ထဲ နစ္ကာ သဲႀကိဳး ျပဳတ္ထြက္သြားတာ။
“ဟာ... ဒုကၡပါပဲ”

ကိုေအာင္၀င္း ဖိနပ္ကို ရႊံ႕ထဲက ဆြဲထုတ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ္သြားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သဲႀကိဳး ျပဳတ္႐ံုတင္ မဟုတ္ သဲႀကိဳး ျပတ္ထြက္သြားတာ။ ဘယ္လိုမွ လုပ္မရႏိုင္ေတာ့။ ဖိနပ္ေလးကို ႏွေျမာတသစြာ ထားခဲ့လိုက္ရင္း ဖုန္းကို ေျပးကိုင္လိုက္တယ္။                  

“ဟလို... အမိန္႔ရွိပါ ခင္ဗ်ာ”

“...”
တစ္ဖက္က ျပန္ထူးသံ မၾကားရ။
“ဟလို...”

“ဟန္လို...”

အသံႏုႏု တစ္ခု။“ဟင္” ခနဲ အသံ ထြက္သြားရင္း ကိုေအာင္၀င္း ခဏတာ မွင္တက္သြားတယ္။
ဒီအသံ၊ ဟုတ္တယ္ အဲဒီအသံပဲ။ “ဟလို” လို႔ မဟုတ္ဘဲ “ဟန္လို” လို႔ဆို တတ္တဲ့ သူက ေဟာ့ဒီ ကမာၻမွာ သူမ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။
“ရွင့္ဆီ ဘယ္ေတာ့မွ မဆက္သြယ္ေတာ့ဘူးမွတ္” ဆိုတဲ့ အတိတ္က ေနာက္ဆံုး ေျပာခဲ့တဲ့ စကားသံေလးေတာင္ ျပန္ၾကားေယာင္ လာသလို အတိတ္က အတင္းေမ့ပစ္ လိုက္ရတဲ့ အေၾကာင္းတို႔ကလည္း စီရရီ ၀င္လာျပန္တယ္။

လူဆိုတဲ့ သတၲ၀ါကလည္း ကိုယ္ တကယ္ႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုးခဲ့တာေတြကို ေမ့ပစ္လိုက္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ ဘူးမဟုတ္လား။ ခု “ဟန္လို” ဆိုတာကလည္း ကိုေအာင္ ၀င္းရဲ႕...။
“ဟန္လို အစ္ကိုလားလို႔”

ေဟာ... ခုမွ အတိတ္ တခ်ဳိ႕မွာ ၾကက္ေသ ေသသြားတဲ့ ကိုေအာင္၀င္းႀကီး သတိ ၀င္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့
“ဟုတ္ပါတယ္ ျမေလး”

ဒီတစ္ခါ အသံတိတ္က် သြားတာက တစ္ဖက္က သူမ။ ခဏၾကာမွ
“အစ္ကိုက မွတ္မိေသး တယ္ေနာ္”

“ေၾသာ္... ေျပာရက္ လိုက္တာ ျမေလးရယ္” လို႔ ကိုေအာင္၀င္း ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။
ဒါေတြတင္ မကပါဘူး။

“အစ္ကို႔မွာေလ ျမေလး ဆီက စိတ္ေျပၿပီးဆက္သြယ္ လာမယ့္ေန႔ကို ေစာင့္ေနခဲ့ရတာ ဒီေန႔နဲ႔ဆို တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေက်ာ္စြန္းခဲ့လို႔...”

ကိုေအာင္၀င္း ေခတ္ၱ စိတ္မွန္းနဲ႔ တြက္ရင္း
“အင္း... တစ္ႏွစ္၊ ကိုးလနဲ႔ တစ္ဆယ့္ ငါးရက္တိတိေပါ့။ ျမေလးက အဆက္အသြယ္ျဖတ္ ေမ့ထားရက္ေပမယ့္ မေမ့ရက္သူ အစ္ကို႔မွာ ေတာ့ ေန႔စဥ္အျမဲ ေမွ်ာ္လင့္ေန ရတာပါကြာ” ဆိုတာေတြကိုပါ ကရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ ေျပာလိုက္ခ်င္ တာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြ တစ္ခြန္းမွ မေျပာျဖစ္လိုက္။ ေျပာျဖစ္လိုက္တာက
“အင္း... မွတ္မိတာေပါ့ ျမေလးရယ္။ အစ္ကို႔ဆီ အမွတ္တရ ဖုန္းဆက္တဲ့ မိန္းကေလး ဆိုတာ ဒီကေန႔အထိ ျမေလးတစ္ေယာက္ပဲ ရွိေသး တာပါ”တဲ့။ တစ္ဖက္က “ဟင္...” ခနဲ ခ်လိုက္တဲ့ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္ကို ၾကားလိုက္ရတယ္။

“ေၾသာ္... အစ္ကိုရယ္” တဲ့။

တကယ္လည္း တကယ္ပဲေလ။ ေအာင္၀င္း ဆိုတဲ့ေကာင္က ျမေလးဆိုတဲ့ မိန္းကေလး ထုတ္သြားခဲ့တဲ့ စည္းကမ္းကို တစ္သေ၀ မတိမ္း လိုက္နာခဲ့တဲ့ သူပဲ။
“ျမေလးက လြဲရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မဆက္သြယ္ရဘူး”တဲ့။ တစ္ခြန္းတည္းရယ္။ တကယ့္ကို တစ္ခြန္းတည္းရယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ တစ္ခြန္းတည္းကလည္း ကိုေအာင္၀င္း ရင္ထဲ တစ္သက္လံုးကို စြဲသြားခဲ့ေတာ့တာ။

အဲ့သေလာက္ စြဲရတာကလည္း အားလံုးထင္တဲ့ အတိုင္းပဲ ေနမွာပါ။ ဟုတ္တယ္။ ျမေလးနဲ႔ ေအာင္၀င္း၊ ေအာင္၀င္းနဲ႔ ျမေလးဆိုတာ မၾကာေသးခင္ ႏွစ္မ်ားအတြင္းက ျပည္တကၠသိုလ္ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္တြဲၿပီး ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ခ်စ္သူေတြကိုး။ ကင္တင္းဘက္ကို ၾကည့္မလား ေအာင္၀င္းနဲ႔ ျမေလး၊ သမိုင္း ေဆာင္ဘက္ သြားတဲ့ ယူက လစ္ေတာထဲ ၾကည့္မလား ျမ ေလးနဲ႔ ေအာင္၀င္း၊ မိန္းလမ္းမေပၚ ကည့္မလား လက္ခ်င္းတြဲခ်ိတ္ သြားလာ ေနၾကသူေတြထဲ ေအာင္၀င္းနဲ႔ ျမေလး ပါေသးတာပဲေလ။

“ဟန္လို... ဟန္လို အစ္ကို ၾကားရဲ႕လားလို႔”

“ဟင္း... အင္း... ၾကားတယ္ ေျပာ။ အစ္ကို ေသခ်ာ နားေထာင္ေနပါတယ္ ျမေလးရဲ႕”

ေဟာ... ဒါလည္း ကို ေအာင္၀င္းႀကီးရဲ႕ ပံုေသ အက်င့္။ ျမေလးက စိတ္ျမန္လက္ျမန္၊ စိတ္ေကာက္ကလည္း ျမန္တယ္။ သူေျပာေနတဲ့ စကားတို႔၊ ဘာတို႔ မၾကား လိုက္ရင္ “ေတာ္ၿပီ မေျပာ ေတာ့ဘူးဟာ” ဆိုၿပီး တစ္ေနကုန္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ေနတတ္တဲ့သူမ်ဳိး။ ဒါေၾကာင့္ ျမေလးအေၾကာင္း တစ္ခုခုေျပာတာနဲ႔ ေသခ်ာဂ႐ု စိုက္ရင္း
“ေသခ်ာနားေထာင္ေနပါတယ္ ျမေလးရဲ႕” ဆိုတာ ကိုေအာင္၀င္းရဲ႕ လက္သံုး စကားလို ျဖစ္လာခဲ့တာပဲ။

“ဟင္း... ဟင္း အစ္ကိုက အရင္အတိုင္းပဲေနာ္” တဲ့။ ရယ္သံလြင္လြင္ေလးနဲ႔ ျမေလးက ဆိုတယ္။ ကိုေအာင္၀င္း ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ ၾကည္ႏူးတဲ့ အျပံဳးပါ။
“အရင္အတိုင္းပဲေပါ့ ျမေလးရယ္။ အစ္ကိုက ဘာကို ေျပာင္းလဲရမွာလဲ။ ျမေလးကသာ...”

“အို... အစ္ကိုကလည္း ခုခ်ိန္မွာ အဲလို စကားေတြ မေျပာနဲ႔ေတာ့ေလ။ ျမေလး အရမ္း ခံစားရတယ္”

“ေျပာပါရေစ ျမေလး ရယ္။ ျမေလးပဲ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္ေလ။ ကိုယ္တို႔ အဆက္သြယ္ ျပတ္ခဲ့ၾကတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာၿပီလဲ။ ဘာမဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း ေလးနဲ႔။ တကယ္ေတာ့ အစ္ကိုလည္း အဲဒီ အခ်ိန္က သူေတာင္ ျပတ္ႏိုင္ေသးတာပဲ ငါ ဘာလို႔ ခံႏိုင္ရည္ မရွိရမွာလဲ ဆိုတဲ့ မာနေတြ ထားခဲ့မိတာပါ။ တကယ္ေတာ့...”

“မဟုတ္တာဘဲ အစ္ကိုရယ္”

ကိုေအာင္၀င္းစကား ပင္မျပတ္ေသး ျမေလးက ကတုန္ကယင္ေလးပင္ တားရွာတယ္။ သူမက ဆက္ၿပီး
“အဲဒီတုန္းက ျမေလးလည္း အႏိုင္ မယူခဲ့သင့္ဘူး သိလား။ ေန႔ေန႔ညည ျပန္ေတြးမိရင္ အရမ္း ခံစားရတယ္။ တကယ္ေတာ့ အစ္ကိုက ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ေျပာခဲ့တာေတြေလ။ ခုမွ သိ သိလာရတာ။ ျမေလးရဲ႕ အျပစ္ပါ အစ္ကိုရယ္”

အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ကိုေအာင္၀င္းနဲ႔ ျမေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စိတ္ေကာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ကို ေအာင္၀င္းက ေမဂ်ာ ေဘာလံုးပြဲမွာ ၀င္အေရြးခံတယ္။ ျမေလးက က်ဳိးရင္ပဲ့ရင္ ဆို တဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ တားတယ္။ ကိုေအာင္၀င္းကလည္း မရ ဘူး။ ငယ္ငယ္ကတည္းကေတာင္ ေဘာလံုးကို ဖက္အိပ္ ခဲ့တဲ့လူမ်ဳိး။ သူတို႔ေမဂ်ာက ပါေမာကၡႀကီးကလည္း “ေအာင္၀င္းဟာ ရပ္ကြက္ပြဲ ေတြမွာ ကန္ေနက်လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ အဲဒီေကာင္ မပါပါ ေအာင္ထည့္” လို႔ အမိန္႔ထုတ္ ထားေလေတာ့...။ အရာရာ ဦးစားေပးခဲ့ၿပီး သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ ျမေလးကို ဒီတစ္ခါေတာ့ ခြင့္လႊတ္လို႔ စိတ္ထဲကပဲ ေတာင္းပန္၊ မေက်နပ္ခ်က္ ေလးေတြရွိရင္ ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ အျပင္းကန္ရင္း ေနခဲ့ လိုက္တယ္။

အဲ... ျမေလးကလည္း အားက်မခံပါပဲ။ ကိုေအာင္၀င္းကို တားမရတဲ့အဆံုး “အစ္ကိုဟာ ညီမစကားကို ဥေပကၡာျပဳတယ္” ဆိုၿပီး ကိုေအာင္၀င္းႀကီး တစ္ေယာက္ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ေအာင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ သူတို႔ၿမိဳ႕ဘက္က ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ တပူးတြဲတြဲ ေနျပ တယ္။
ဒါကို ကိုေအာင္၀င္းႀကီး က
“ျမေလး အဲ့လို မေနနဲ႔။ အဲ့လိုၾကာရင္ ျမေလးနဲ႔ သူ႔ကို ဘာဘာညာညာ သမုတ္ၾက မွာေပါ့”လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ဒါကို ျမေလးက သူ စိတ္ေကာက္ ေနတာကို မေခ်ာ့တဲ့ အျပင္ အဲ့လိုေျပာရေကာင္း လား ဆိုၿပီး
“ရွင့္ဆီ ဘယ္ေတာ့မွ မဆက္သြယ္ေတာ့ဘူးမွတ္” ဆိုကာ အဆက္အသြယ္ ျဖတ္သြားခဲ့တာ ခုခ်ိန္ထိပဲ ဆိုပါ ေတာ့။ အဲ့လိုေတြ ျဖစ္ၿပီး သိပ္ မၾကာခင္ စာေမးပြဲေတြေျဖ ေက်ာင္းေတြလည္း ပိတ္သြားေလေတာ့ ျပတ္သြားလိုက္ၾကတာ ခုထိပဲ ဆိုပါေတာ့။

“အစ္ကိုေတာင္ ျမေလးကို ဆက္သြယ္ခ်င္ခဲ့တာ...”

“သြားပါ ခုမွ”

“အဟုတ္ ျမေလးရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ ျမေလးရဲ႕ေဒါသကို အစ္ကို႔ အလြမ္းနဲ႔ မယွဥ္ ရဲလို႔”

“ဟင္... အစ္ကိုကလည္း”တဲ့။ ေသခ်ာပါတယ္။ ျမေလး ေဘးနားမွာ ရွိတဲ့ အ၀တ္စ တခ်ဳိ႕ကို ဆြဲလိမ္ ေနေလာက္ၿပီ။
“ဒါနဲ႔ ျမေလး ဘာေျပာ မလို႔လဲ”

“အင္း... မွာစရာေလး ရွိလို႔”

“ေျပာေလ အစ္ကို လုပ္ေပးမွာေပါ့။ ေျပာ ျမေလး ေျပာ၊ အစ္ကို ေသခ်ာနား ေထာင္ေနတယ္”လို႔ ကို ေအာင္၀င္း ေျပာလိုက္တယ္။ ခါတိုင္းလည္း ဒီလိုပဲေလ၊ ျမေလး ေက်ာင္းက အိမ္ျပန္ ၿပီဆိုရင္
“သနပ္ခါးကုန္သြားလို႔ အစ္ကို၊ ဒီမွာက ေစ်းႀကီးတယ္”

“တီရွပ္ဒီဇိုင္းအသစ္ ကေလးေတြ ေပၚတယ္တဲ့ အစ္ကို” ဆိုတာေလးေတြပဲ ေျပာလိုက္၊ ကိုေအာင္၀င္းတစ္ေယာက္ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ ပစ္ခ်ခဲ့ၿပီး ပစၥည္းေတြ ေျပး၀ယ္၊ သူတို႔ၿမိဳ႕ေလးဆီ ထြက္တဲ့ ကားအမီ သူ႔ဆီတင္ ေပးေနက်ေလ။
“ဟိုေလ အစ္ကို၊ အစ္ကို အင္းေလး ေဆးခန္းကို သိတယ္ မဟုတ္လား”

“ဟာ... သိတာေပါ့ ျမ ေလးရယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ျမ ေလးလား...။ ေခါင္းကိုက္တာပဲ ထင္တယ္။ ျမေလးက သိပ္ေခါင္းမာတာပဲ။ ေဆးေသာက္ပါ၊ ေဆးခန္းျပပါဆို ရင္ အျမဲျငင္း။ ေရာဂါဆိုတာ ႏုတုန္းပဲ ေကာင္းတာ။ ရင့္သြားရင္ မလြယ္ဘူးဆိုတာ မသိတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔
ကြာ။ အဲ့ဒီအက်င့္ေလးကို ဘယ္လို ေျပာရမွန္းကို မသိ ဘူး။ ေျပာျပန္ရင္လည္း ျမ ေလးက မႀကိဳက္ဘူးေလ”

“ဟင္း... ခစ္ခစ္” ဆို တဲ့ တစ္ဖက္က ပီတိသံစဥ္ ေလးေတြကို ကိုေအာင္၀င္း ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကိုေအာင္၀င္း မ်က္ႏွာႀကီးလည္း ၀င္းလို႔။
“ျမေလး တစ္ေယာက္တည္း လာမွာလား”

“ဟင့္အင္း အစ္မလည္း လိုက္ခဲ့မွာ”

“တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မလာပါနဲ႔ကြာ၊ စိတ္မခ်ဘူး”

“အင္း... အစ္ကိုက ခု ခ်ိန္ထိ စိုးရိမ္ေပးတုန္းပဲေနာ္”

“ဟာ... ျမေလးကလည္း ျမေလးကိုမွ မစိုးရိမ္ရင္ ကိုယ့္လိုတစ္ေကာင္ ႂကြက္က ဘယ္သူ႔ကိုသြား စိုးရိမ္ရမလဲ”

ကိုေအာင္၀င္းတစ္ ေယာက္ အာအေတာ္သြက္ လာတယ္ေလ။ ခုပဲၾကည့္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မင္းေၾကာင့္၊ ငါ့ေၾကာင့္လို႔ မစြပ္စြဲၾကဘဲ ကိုယ့္ေၾကာင့္ပါ လို႔ ကိုေအာင္၀င္းက ဆိုသလို ျမေလးေၾကာင့္ပါ လို႔ ျမေလး ကလည္း ၀န္ခံေနၿပီ မဟုတ္လား။ ဒီလို အခ်ိန္မွာမွ အာမသြက္ရင္ ကိုေအာင္၀င္း ဘယ္အခ်ိန္ သြားသြက္ရမလဲ။

“ေျပာေလ၊ အစ္ကို ဘာ လုပ္ေပးရမလဲ”

“ဟိုေလ အင္းေလး ေဆးခန္းကေလ...”

“အင္း...”

“တံုကင္ေလး ယူထား ေပးပါလား”

“ဟာ... ရတာေပါ့ ျမ ေလးရဲ႕။ ဘယ္အခ်ိန္လဲ မနက္ပိုင္းလား၊ ညေနလား၊ မနက္ အေစာႀကီးက ေကာင္းမွာပါ။ ေအးတာေပါ့”

“ဟုတ္...”

“ဒါနဲ႔ ဘယ္ဆရာ၀န္ဆီ လဲ”

“ဟိုေလ...”

“အင္း...”

“ဟို... ဟို”

ကိုေအာင္၀င္း ျပံဳးလိုက္တယ္။
“ဟိုဟိုဆရာ၀န္ ဆိုတာ မရွိဘူးေလ ျမေလးကလည္း... ဟဲဟဲ”

“အင္း... ဟင္းဟင္း အစ္ကိုကလည္းေလ”

“စတာပါ ဘယ္ဆရာ၀န္လဲ ေျပာေလ”

“ဟို... အစ္ကိုရဲ႕”

“အင္း... ေျပာ”

“ဟို... သားဖြားမီးယပ္ ဆရာ၀န္ပါ။ ျမေလးဗိုက္ ျပခ်င္လို႔”

“ဟမ္...” ဟုသာ ကိုေအာင္၀င္း ဆိုလိုက္ႏိုင္တယ္။ ဘာစကားမွ ဆက္ မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တစ္ဖက္ကေတာ့...
“ၿပီးခဲ့တဲ့ လကတည္းက ျပမလို႔ပဲ။ မအားတာနဲ႔ေရာ ဒီလက မရေတာ့ဘူးေလ။ ရင့္လာရင္ ဒီမွာက စိတ္ခ်ရတဲ့ ဆရာ မရွိလွဘူးေလ”

ကိုေအာင္၀င္း က်န္တဲ့ စကားေတြ မၾကားတစ္ခ်က္၊ ၾကားတစ္ခ်က္။
“အားနာလိုက္တာ” ေတြေရာ၊ “အစ္ကိုကသာ စိတ္ခ်ရတာ”ေတြေရာ စံုလို႔ပဲ။ ေစာေစာက ၀င္းပေနတဲ့ ကိုေအာင္၀င္း မ်က္ႏွာႀကီးလည္း ပန္းသီးတစ္လံုး မီး သင့္ခံလိုက္ရသလိုပဲ နီရဲ႐ႈံ႕ တြလို႔ ေန႔တယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ နာတယ္ ဆိုၿပီး ေမ့လက္စနဲ႔ ေမ့ထားလိုက္တာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကုန္ကေတာ့ သူနဲ႔ ဟိုေကာင္ေလးနဲ႔ လက္ထပ္လိုက္ၾကတဲ့သတင္း ၾကားထားတာကိုပါ ေမ့သြားတယ္။

“ေသပါေတာ့”လို႔ စိတ္ ထဲက ေရရြတ္ရင္း ကိုယ့္နဖူးကို ကိုယ္႐ိုက္လိုက္တယ္။ “ျဗက္”ဆိုတဲ့အသံနဲ႔ အတူ ေခၽြးစေတြ လက္မွာ လာကပ္ေရာ။
“အစ္ကို... ၾကားလား ဟန္လို”

“ေၾသာ္... အင္း... ၾကားတယ္ ျမေလး၊ ၾကားတယ္”လို႔ အသံကို ႏွိမ့္ေျပာလိုက္တယ္။

“အဲဒါဆို စိတ္ခ်မယ္ ေနာ္အစ္ကို”ဆိုၿပီး တစ္ဖက္က ဖုန္းခ်သြားတယ္။ ကိုေအာင္၀င္း ေဘးဘီကို မလံုမလဲ ၾကည့္မိေတာ့ ဘယ္သူမွ မရွိတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့။
ကိုေအာင္၀င္း ဖုန္းခြက္ ကိုခ် က်သင့္ေငြကို ရွင္း လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ အျပင္ကို လွည့္အထြက္
“ခြပ္”

“အ”
ဆိုင္ေရွ႕ကမိုးကာစကို ဆြဲခ်ထားတဲ့ ၀ါးလံုးတန္းနဲ႔ ကိုေအာင္၀င္း နဖူးႀကီးနဲ႔ မိတ္ဆက္ သြားတာပါ။ ေျပာပါတယ္။ ကိုေအာင္၀င္းတစ္ေယာက္ ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္လို႔။

ခ်မ္းထက္ဟန္
(ေရႊအျမဳေတ၊မဂၢဇင္း၊ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၁၀)

''သမီးေခ်ာင္းမဆုိးေတာ့ပါ"

ဒီတစ္ခါ မိုးရြာရင္ သမီး မိုးေရထဲ ထြက္မေဆာ့ေတာ့ဘူး။ အဲဒါမွ ေခ်ာင္းမဆိုးမွာ။

ေခ်ာင္းဆိုးရင္ မုန္႔မစား ရေတာ့ဘူးေလ။ အရင္တစ္ခါ မိုးေရထဲ ထြက္ေဆာ့ၿပီး ေခ်ာင္းေတြ ဆိုးကတည္းက မွတ္ထားတာ။ သမီးက အဲဒီေန႔က မိုးေရထဲ ထြက္ေဆာ့တယ္။ ညေနလည္း ေစာင္းေရာ၊ ေခ်ာင္းေတြ ဆိုးေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းကိုသြားေတာ့ ေမေမက မုန္႔၀ယ္ မေကၽြးဘူး။ သမီးက မုန္႔၀ယ္ ေပးခိုင္းေတာ့ “ေခ်ာင္းဆိုးတဲ့ ကေလး မုန္႔မစားရဘူးလို႔ ဆရာ၀န္ႀကီးက မွာထားတယ္ေလ”လို႔ ေမေမကေျပာတယ္။

“ဟင္ ေမေမကလည္း”လို႔ သမီး ေျခေဆာင့္ေပမယ့္ ေမေမက ၀ယ္မေကၽြးပါဘူး။

“ဘဘ ဆရာ၀န္ႀကီးဆီ ပို႔လိုက္မွာေနာ္” လို႔ ေျပာၿပီး ျပန္သြားတယ္။ ေမေမက သမီးကို တစ္ခုခု ေျပာလို႔ မရတိုင္း “ဘဘ ဆရာ၀န္ႀကီးဆီ ပို႔လိုက္မွာေနာ္” ဆိုတာ အျမဲ ေျပာတတ္တယ္။ ဘဘ ဆရာ၀န္ႀကီးဆိုတာ သမီးတို႔ လမ္းထိပ္ ေဆးခန္းက လူႀကီးကို ေျပာတာ။ တစ္ခါက ေဖေဖ စိုက္ခင္းထဲမွာ ေျခေထာက္ကို ေပါက္ျပားနဲ႔ ခိုက္မိတုန္းကေပါ့။ ေဖေဖရယ္ ေမေမရယ္၊ သမီးရယ္ အဲဒီ ဆရာ၀န္ႀကီးဆီ သြားၾကတယ္။ သူက ေဖေဖ့ေျခေထာက္ကို ေဆးေတြထည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့
ပိုးမ၀င္ေအာင္လို႔တဲ့။ ေဆးထိုး အပ္ႀကီးနဲ႔ ေဖေဖ့ကိုထိုးတာ။ ေဖေဖ့ မ်က္ႏွာႀကီး ႐ံႈ႕မဲ့သြားတာပဲ။ “နာလား”လို႔ သမီးက ေမးေတာ့ ေဖေဖက “အင္း”တဲ့။ သမီးလည္း ေၾကာက္လို႔ ေနာက္ရက္ေတြ ေဖေဖ ေဆးခန္းသြားရင္ မလိုက္ေတာ့ဘူး။

ေမေမကလည္း အဲဒီကတည္းက သမီးကို ေျပာမရေတာ့ရင္ “ဘဘဆရာ၀န္ႀကီးဆီ ပို႔လိုက္မယ္” ဆိုတာခ်ည္း ေျပာေတာ့တာပဲ။ သမီး ေခ်ာင္းေတြဆိုးၿပီး ေမေမ မုန္႔မထည့္ေပးတဲ့ ေန႔တုန္းက ေက်ာင္းမွာ သမီး သူငယ္ခ်င္းေတြ မုန္႔စားတာကို ေငးမိေရာ။ သူတို႔က ေကၽြးပါတယ္။ နည္းနည္းပဲ ေကၽြးတာဆိုေတာ့ သမီးက မ၀ဘူးေလ။ ထပ္ေတာင္းေတာ့ မေပးၾက ေတာ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါ မိုးရြာရင္ သမီး မိုးေရထဲ ထြက္မေဆာ့ေတာ့ဘူး။

ဟိုေန႔ မနက္က မိုးေတြ အရမ္းရြာတယ္။ သမီးကေတာ့ မိုးေတြ ဘယ္ေလာက္ရြာရြာ အျပင္ကို ထြက္မေဆာ့ဘူး။ ဒါမွ ေက်ာင္းသြားရင္ မုန္႔စားရမွာ။ သမီး ထြက္မေဆာ့ေပမယ့္ ေမေမတို႔ကေတာ့ တစ္ေနကုန္ မိုးထဲမွာခ်ည္းပဲ။ ေဖေဖက...
“သမီး ဆင္းမလာနဲ႔ေနာ္”လို႔ တစ္ခါတစ္ခါ လွမ္းလွမ္းေအာ္ေသးတယ္။

မဆင္းပါဘူး။ သမီးက ေဖေဖတို႔ ဆင္းပါဆိုေတာင္ မဆင္းဘူး။ ေဖေဖတို႔က သမီးတို႔ ျခံေလးထဲ စီး၀င္လာတဲ့ ေရေတြကို ကာေနတာေလ။  မိုးေတြအရမ္း ရြာတဲ့ေန႔ေတြ ဆိုရင္ ဒီလိုပဲ။ သမီးတို႔ ျခံက ေတာင္ေစာင္း တစ္ခုေအာက္မွာ ရွိတယ္။ မိုးရြာၿပီ ဆိုတာနဲ႔ အဲဒီ ေတာင္ေစာင္းေလးက ေရေတြ ျခံထဲ စီး၀င္လာေရာ။

အဲလို စီး၀င္လာရင္ ေမေမတို႔က ေျမာင္းေလးေတြ ေဖာက္ၿပီး ျခံေရွ႕က ေျမာင္းႀကီးထဲကို ေရေတြ ေရာက္သြားေအာင္ လုပ္ရတယ္။ ျခံစည္း႐ိုး အစပ္မွာလည္း သဲအိတ္ေတြ ဖို႔ထားေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိုးက ဒီတစ္ခါ တအားႀကီးတယ္။ ေၾသာ္ သမီးတုိ႔က ဘဘဦးျဖဴရဲ႕ ျခံမွာ ေနတာေလ။ ေဖေဖတို႔ ေမေမတို႔က အပင္ေလးေတြ စိုက္တယ္။ ဘဘဦးျဖဴက လာလာၾကည့္တယ္။ အသီးေတြ အပင္ေတြ ႀကီးလာရင္ ေထာ္လာဂ်ီေလးေတြနဲ႔ လာလာယူတယ္။ ၿပီးရင္ ေမေမ တို႔ကို ပိုက္ဆံေတြ ေပးတယ္။

ဘဘဦးျဖဴ လာလာၾကည့္တဲ့ ေန႔ေတြဆို သမီး အရမ္းေပ်ာ္္ပဲ။ သမီး အတြက္ မုန္႔ေတြ ၀ယ္၀ယ္လာတတ္တာကိုး။ ဘဘဦးျဖဴက သမီးကို ခ်စ္တယ္ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ့ကိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ဆူတာ တအားပဲ။ အင္း ေဂၚဖီေတြ ပိုးက်တုန္းကေရာ၊ သခြားေတြ ေရမလိုက္ႏိုင္လို႔ ခါးတုန္းကေရာ။ ေဖေဖတို႔ကို ဆူတယ္။ “ေတာ္ေတာ္ အသံုး မက်တဲ့ေကာင္” လို႔လည္း ေျပာဖူးတယ္။ ေမေမဆိုရင္ ဘဘဦးျဖဴ အဲဒီလို ေျပာၿပီး ျပန္သြား တုန္းက ငိုလိုက္တာအရမ္းပဲ။ ေမေမငိုေတာ့ သမီးလည္း လိုက္ငိုမိတယ္။ ဘာလို႔ ငိုတာလဲ မသိေပမယ့္ ေမေမ ငိုေတာ့ မေနတတ္ဘူး။ သမီး လိုက္ငိုမွ ေမေမက မငိုေတာ့တာ။

ေမေမတို႔ေတြ ေရမ၀င္ေအာင္ ကာထားတာႀကီးက ညေနကတည္းက ေရေတြ ျပန္၀င္ေနတယ္။ ေမေမတုိ႔လည္း မိုးမရြာေပမယ့္ ေရထဲျပန္ဆင္း၊ စိုက္ခင္းဘက္ကို ေပါက္ျပားနဲ႔ ဆင္းဖို႔ေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ မရပါဘူး။ မိုးက တအားႀကီး ရြာေတာ့ သမီးတို႔ ျခံအစပ္မွာကာထားတဲ့ သဲအိတ္ေတြကိုပါ ေက်ာ္ ၿပီး ေရေတြက ၀င္လာတာေလ။ ေဖေဖေရာ၊ ေမေမေရာ တစ္ညလံုး မအိပ္ၾကရဘူး။ မနက္ေရာက္ေတာ့ ေမေမ ေခ်ာင္းေတြဆိုးေရာ။ သမီးလည္း ေျပာလိုက္တယ္။ “ေမေမ မုန္႔ေတြ မစားနဲ႔”လို႔ေလ။ ေမေမက ျပံဳးတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲေနတယ္။

ေဖေဖက...
“မင္း ကေလးေရွ႕မွာ ငိုရလားကြ”တဲ့။

ေမေမက...
“ကိုယ္ေတြ ပူလြန္းလို႔ မ်က္ရည္က် မိတာပါေတာ္”ဆိုၿပီး မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္တယ္။သမီး ေမေမနား ကပ္မိေတာ့ ေမေမ တကယ္ ကိုယ္ေတြ ပူေနတာပဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဘဘဦးျဖဴ ျခံထဲကို ေရာက္လာတယ္။ သူ႔ဆိုင္ကယ္ ေလးနဲ႔ပဲ။ သမီးကိုလည္း မၾကည့္ဘူး။ ေဖေဖ့ကို ေခၚၿပီး စိုက္ခင္းေတြဘက္ ဆက္သြားၾကတယ္။ ျပန္လာေတာ့ ဘဘဦးျဖဴ မ်က္ႏွာႀကီးက ရဲလို႔။
“ႀကိဳလုပ္ မထားဘူးလား”တဲ့။

ေဖေဖက “ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းရယ္ဆိုေတာ့ မႏိုင္လို႔ပါ”လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာၾကတာကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဘဘဦးျဖဴခ်ည္း ေျပာသြားတာပါ။ ေဖေဖ့ကိုလည္း ေအာ္ဟစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့...
“ေနာက္သီးႏွံ မေပၚမခ်င္း ဘာမွ ထပ္မယူ နဲ႔ကြာ”ဆိုတာေတြလည္း ပါတယ္။ အဲဒီ စကားကို ဘာလို႔ မွတ္မိလဲဆိုေတာ့ ေဖေဖ့ မ်က္ႏွာႀကီးက ရဲၿပီး...
“မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာရယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးေလး အတြက္ေတာ့”ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာတာေလ။ သမီးကို ေျပာတာ ေနမွာေပါ့။

ဘဘဦးျဖဴက...
“ငါ ေက်ာင္းအပ္ေပးၿပီးသား၊ က်န္တာ မင္းဘာသာၾကည့္လုပ္”ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာတာေလ။ သမီးကို မုန္႔လည္း ေကၽြးမသြားဘူး။

ေနာက္ေန႔မနက္ ေက်ာင္းသြားေတာ့ ေမေမ လိုက္မပို႔ႏိုင္ဘူး။ ေခ်ာင္းေတြ တအား ဆိုးေနတယ္။ သမီးကို မုန္႔လည္း ထည့္မေပးဘူး။ မုန္႔ဖိုးလည္း မေပးလိုက္ဘူး။ ေခ်ာင္းဆိုးမွာ စိုးလို႔ ႀကိဳတင္ ကာကြယ္ထားတာတဲ့။ သမီး ငိုခ်င္တာေပါ့။ သမီးမွ ေခ်ာင္းမဆိုးတာကို။

“သမီး ေခ်ာင္းမဆိုးဘူးေလ”လို႔ ေမေမ့ကို ေျပာေတာ့ “ေမေမ့ဆီက ကူးမွာစိုးလို႔”တဲ့။ သမီး ေမေမ့ကို ႏႈတ္ခမ္း စူျပလိုက္တယ္။ “သမီး ေခ်ာင္းမဆိုးတာကို”လို႔လည္း ထပ္ေျပာခဲ့လိုက္တယ္။ ေမေမ တဟြတ္ဟြတ္နဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ သမီးမွာ မုန္႔မပါလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။ ေဖေဖက ေက်ာင္းကို ကုန္းပိုးၿပီး လိုက္ပို႔တာကိုး။ ေက်ာင္းေရာက္မွ ေဖေဖ့ကို ထပ္ေျပာရမယ္။ ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ေဖေဖ အိမ္ကို မျပန္ေသး ဘူး။ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကစားေနတာ ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုး ေတာ့ ေဖေဖ့နားဆီ သမီး ေျပးသြားလိုက္တယ္။

“ေဖေဖ၊ ေန႔လယ္ ထမင္းခ်ဳိင့္ လာပို႔ရင္ မုန္႔ ၀ယ္လာခဲ့ေနာ္”

ေဖေဖက သမီးကို ၾကည့္ရင္း ျပံဳးတယ္။ ေမေမ့လိုပဲ ျပံဳးေနရင္းက မ်က္ရည္ေတြက ေ၀့လို႔။ ၾကည့္ရတာ ေဖေဖကလည္း ေမေမ့လိုပဲ ေျပာဦးမယ္ ထင္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သမီးက ေဖေဖ့ ထက္ဦးေအာင္ အရင္ ေျပာလိုက္တယ္။

“ဟင္ ေဖေဖကလည္း သမီး ေခ်ာင္း မဆိုးေတာ့ပါဘူးဆို”       

ခ်မ္းထက္ဟန္
(Teen မဂၢဇင္း၊မတ္လ ၂၀၁၁)

''ကမၻာဟာ ကမၻာ ကုိ လုိတယ္''

က်ြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ
 ကမၻာဆုိတဲ႔ အလုံးႀကီးမွာေနရင္း
 ဂလိုဘယ္အရ ခုေတာ႔ျပားျပီ
 ကမၻာဟာရြာေပါ႔
 တုတ္တစ္ျပက္ ဓားတစ္ျပက္ မလုိပဲ
 ခလုတ္တစ္ခ်က္ႏွိပ္ရုံနဲ႔ တစ္ျမိဳ႔လုံးျပာက်ႏုိင္တဲ႔
 လက္နက္ဆန္းေတြပိုင္ေနျပီ
 ဂုဏ္ယူစရာ
 လူေနရာ မွာ စက္ေတြ အစားထုိးလုိ႔...
 အလုပ္လက္မဲ႔ အင္အား မ်ားသထက္မ်ား
 ဖြံ႔ျဖိဳးဆဲ အိမ္ငယ္ေတြဟာ ဒီရြာမွာပုိမုိ ဆုတ္ယုတ္လာခဲ႔
 ယႏၱရားဆန္ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ
 ကုိယ္ခ်င္းစာတရား ဆုိတာ
 အျခားျဂိဳလ္ကလာတဲ႔
 ငါတုိ႔ ဘာသာမျပန္တတ္တဲ႔ ဘာသာစကားလား...
 ကမၻာသားေတြ အႏုပညာ ပုိဆန္လာပုံမ်ာႀကည္႔...
 တုိ႔အေရွ႔တုိင္းသားေတြေတာင္
 စည္း၀ါးတက် ဆဲတတ္ဆုိတတ္လာျပီ
 ရမၼက္မီးေတာက္အတြက္
 အရွက္ႀကီး အေႀကာက္ႀကီး ဟီရိႀသတပၸ
 ပါးသထက္ ပါးလာႀက...
 ဘုံကထိန္မွာ အမွန္ေလးဖြင္႔လုိ႔
 မဂၤလာေဆာင္မွာ ဘူေလးလဲနဲ႔စုိေျပ
 ဒါတုိ႔ျပည္ ဒါတို႔ေျမေပါ႔
 သူမ်ားအိမ္ ကုိတားျမစ္ ကုိယ္႔အိမ္ကုိယ္ယာမွာ
 လူသိမခံတဲ႔ႏ်ဴကလီယားစက္ရုံေတြ မ်ားသထက္မ်ား
 ေႀသာ္ ... အီရန္နဲ႔ ကုိရီးယားေရ ...
 အုိဇုန္းလႊာႀကီး ေတာ႔ ပါးသထက္ပါးလႊာလုိ႔...
 ကမၻာဟာ ႏွာေစးလို႔ေခ်ာင္းေတြဆုိး
 သူ႔မွာ ဒဏ္ရာေတြဆုိးသထက္ဆုိးေတာ႔ ...
 ဆူနာမီ၊ နာဂစ္နဲ႔စီခ်ြမ္
 ကမၻာႀကီး အဖ်ားတက္တဲ႔ဒဏ္ေတြေပါ႔...
 တကယ္ပါ တကယ္ပါ
 က်ြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ...
 ကမၻာဆုိတဲ႔ အလုံးႀကီးမွာေနႀကရင္း
 ဂလုိဘယ္ အရ ခုေတာ႔ျပားျပီ
 ကဲ...မိတ္ေဆြ
 ေနာင္တမရခင္စပ္ႀကားေတာ႔
 ဘယ္ေလာက္မွားမွားေပါ႔ ။ ။

                                            ခ်မ္းထက္ဟန္

“အခ်စ္နဲ႔ သိပၸံ“

ဒီလို ကိစၥမ်ိဳးဆုိတာ ဘယ္လိုမွ လက္ခံခ်င္စရာ မေကာင္းဘူး ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ရင္ထဲက လာတဲ့အခ်စ္ကို ကြန္ပ်ဴတာေပၚမွာ အေျဖရွာမယ္တဲ့။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ အဲဒီကိစၥမွာ ကၽြန္ေတာ္က အစမ္းသပ္ ခံရေတာ့မယ္။ “တီ...တီ...တီ..” ေဟာ ေျပာရင္းဆိုရင္း ဖုန္း၀င္လာၿပီ။ “ ဟ လို....၊ ေျပာပါ” “ခ်ားလ္စ္လား၊ လာခဲ့ေတာ့ေလ၊ ဘယ္အခ်ိန္ရွိ္ေနၿပီလဲ” “ ေအာ္ဒရီ ကိုယ္ တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္ ကြာ” “ဘာကိုလဲ” “ကြၽတ္၊ ဒီကိစၥႀကီးကကြာ၊ ဘယ္လိုမွ” “ဘာလဲ ခ်ားလ္စ္က ကိုယ့္အခ်စ္ကိုယ္ မယံုလို႔လား” “မဟုတ္ဘူး ေအာ္ဒရီ ေလးရယ္။ မင္းကိုကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မင္းအသိဆံုးပါကြာ” “အျပင္မွာေတာင္ ဒီေလာက္ ခ်စ္ေနရင္ ကြန္ပ်ဴတာမွာ ေပၚလာတဲ့ အေျဖနဲ႔ ေအာ္ဒရီ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ႂကြားခ်င္ ေသးလို႔ပါ ခ်ားလ္စ္ရဲ႕ေနာ္။ လာခဲ့ေတာ့ေနာ္ ရႊတ္” ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာရေသးဘူး။ ေအာ္ဒရီ ဖုန္းခ် သြားၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ အပူလံုးႀကီး ေဆာင့္တက္ လာတယ္။ အဲဒီ ေဆာ့ဖ္၀ဲကို ဘယ္ကျမင္းမသားကထြင္ လိုက္သည္မသိ။ အခု ဒုကၡ ေရာက္ရေတာ့မယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းပံုက ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ အနီေရာင္ အသည္းပံုငါးခုပါတယ္။ ဖန္သားျပင္ေပၚ လက္တင္လိုက္ ႐ံုႏွင့္ အေျဖကိုသိရမယ္။ မီးနီေလး သံုးပြင့္ဆိုလွ်င္ခ်စ္တယ္။ ေလးပြင့္ဆိုလွ်င္ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ဆိုပဲ။ အဲ သံုးပြင့္ ေအာက္ဆိုရင္ေတာ့ ဟန္ေဆာင္ အခ်စ္ေတြပါတဲ့။ ကဲ အဲ့လိုကိရိယာမ်ဳိးက ရင္ထဲက အခ်စ္ကို တိုင္းတာလို႔ ရပါ့မလား။ ရတယ္ပဲထားဦး။ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္မွ စက္ခ်ဳိ႕ယြင္းေနတာမ်ဳိး ျဖစ္ရင္။ ဟူး ကြၽန္ေတာ္ ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ၂။ ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္ဒရီကို ၀င္ေခၚေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာ အလြန္ပင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ပံု။ “တစ္ခုခု စားဦးမလား ေအာ္ဒရီ” “မစားခ်င္း ေသးပါဘူး ခ်ားလ္စ္ရယ္။ ဟိုကိုသာ အရင္သြားရေအာင္ပါ” ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ကားကိုေမာင္းထြက္ လိုက္တယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူက ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးႏွင့္ သူ႔အေတြးႏွင့္သူ ေပ်ာ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ကက္ဆက္ ဖြင့္လိုက္တယ္။ “အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ ပိုင္ဆိုင္တဲ့သူဆိုတာ ___” ယေန႔မွ ႏွစ္တစ္ရာတိုင္ သီခ်င္းသံ ပ်ံ႕လြင့္လာတယ္။ “ဟယ္... ခ်ားလ္စ္ ယူ ဘယ္တုန္းက ဒီသီခ်င္းေတြ ရွာထားတာလဲ” “မၾကာေသးပါဘူး။ သေျပမွာ Select လုပ္ထားတာ။ ဟိုတုန္းက နာမည္ႀကီး IC ရဲ႕ L.M.N စီးရီးေတြ အကုန္ ျပန္ကူးထား ေသးတယ္။ ႏွစ္က တစ္ရာ နီးပါးေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ မနည္းရွာ လိုက္ရေသးတယ္” “အဟုတ္။ ခ်ားလ္စ္ အျပန္ ေအာ္ဒရီကို အဲဒီသီခ်င္းေတြ ေပးလိုက္ပါလား” ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုၾကည့္ လိုက္ၿပီး “ဟန္နီ႔အတြက္ပဲ ကူးထားတာ” “ေဟး ဒါမွခ်ားလ္စ္ ကြ” ဟု ေအာ္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ ပခံုးကို တိုးဖက္လာတယ္။ ကားက ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး သြားေနဆဲ။ ၃။ “ေရွ႕နားေလးမွာ ခ်ားလ္စ္၊ ကားကို အရွိန္ေလွ်ာ့ ထားလိုက္” ကြၽန္ေတာ္ ကားကို ေအာ္တို စတီယာရင္ ေျပာင္းၿပီး လမ္းေဘး ၀ဲ၊ ယာသို႔ ၾကည့္လိုက္တယ္။ “ေဟာ ဟိုးကဟာလား ခ်စ္သက္ေသ ဆိုတာေလ” “ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္။ ခ်ားလ္စ္ အဲဒီဘက္ ကပ္ရပ္လိုက္” သူမက ျမဴးေနၿပီ။ ကြၽန္ ေတာ္ကေတာ့ စိတ္ေတြ ေလးသထက္ေလးလာၿပီ။ အခ်စ္ဆံုး လူေတာင္ အသည္းေလး ခုပဲ လင္းတယ္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္ဒရီကို ခ်စ္သလို သူမရဲ႕ အခ်စ္ကို အႂကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ စိတ္ေတြ ေလးေနသည္ မသိ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းတုန္းက ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အသည္းႏွစ္ပြင့္ သာလင္း၍ သူ႔ေကာင္မေလး ႏွင့္ ဇာတ္လမ္းၿပီးသြားတယ္။ ဒီေကာင္ တကယ္ခ်စ္တာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလံုးသိသလို သူ႔ေကာင္မေလးလည္း သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခတ္ေတြ ဘယ္လိုပဲေျပာင္းေျပာင္း သူ႔ ေကာင္မေလးရဲ႕စိတ္ကေတာ့ ဟိုးအရင္မိန္းမသားေတြရဲ႕ စိတ္အတိုင္း ေဗဒင္ဆရာယံု၊ ဂါထာယံုေတြထဲကပဲမို႔ ဒီ ကြန္ပ်ဴတာကို ယံုၾကည္ၿပီး ဒီေကာင္ႀကီးကို ထားရစ္ခဲ့ တယ္။ သူလည္း ေၾကကြဲၿပီး ကဗ်ာေတြေရး၊ ၀တၳဳေတြေရး နဲ႔ ခုဆို မဂၢဇင္းေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ေနရာရေနၿပီ။ “၀င္ၾကမယ္ေလ ခ်ားလ္စ္” ေအာ္ဒရီအသံၾကားမွ ကြၽန္ေတာ္ သတိ ၀င္လာတယ္။ “ေၾသာ္၊ ဟင္ ၀င္ေလ” ၄။ အထဲကို ၀င္၀င္ခ်င္း ဧည့္ႀကိဳေလးက “လာၾကပါ။ ထိုင္ၾကပါ ဦး။ ေရွ႕မွာ တစ္တြဲစစ္ေနလို႔ ခဏေစာင့္ေပးပါေနာ္” “ရပါတယ္” ဟု ဆိုကာ ကြၽန္ေတာ္ လက္ကာျပလိုက္တယ္။ “ေတာ္ၿပီ ေမာင္ ခ်စ္နဲ႔ မပတ္သက္နဲ႔ေတာ့” “မဟုတ္ေသးဘူး အဲလစ္။ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ဘူး အဲလစ္ရယ္။ ဒီစက္ႀကီးက ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာပါကြာ” “အို မသိဘူး” အထဲကထြက္လာတဲ့ အတြဲ။ ဟိုက္ အဲဒါမွ ဒုကၡ။ သူတို႔ၾကည့္ရတာ အဆင္ေျပ လာပံုမရဘူး။ ဟိုေကာင္ေတာ့ ငိုၿပီပဲ။ “၀င္လို႔ရပါၿပီ” ဧည့္ႀကိဳေလး အနား ကပ္ၿပီးလာေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ထလိုက္ေတာ့ “အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပး ပါတယ္” ကြၽန္ေတာ္ အထဲကို ေရာက္ေတာ့ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာသလို ခံစားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ “ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဖန္သား ျပင္က လက္၀ါးပံုေပၚ လက္တင္လိုက္ပါ” အေနာက္ဘက္မွ အသံ ထြက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ “ဟူး” ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီး လက္၀ါးပံုေပၚ လက္ကို တျဖည္းျဖည္း ခ်င္းတင္လိုက္သည္။ “ဒီြ ဒီြ ဒြီ” ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အသံႏွင့္အတူ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လံုးေတြ ပြင့္သြားတယ္။ ေမာ္နီတာေပၚရွိ အသည္းပံု ငါးခုစလံုး မီးေရာင္ေတြရဲရဲ ေတာက္ေနတာပဲ။ “ကြန္ဂရက္က်ဴေလး ရွင္း မစၥတာ။ ဂုဏ္ယူပါတယ္ ဗ်ာ။ ဒါဟာ ပထမဆံုးျဖစ္ရပ္ တစ္ခုပါပဲ” ကြၽန္ေတာ္ ေပ်ာ္သြား တယ္။ “၀ူး၊ ဟူး” ေအာ္ဒရီကို ေပြ႕ဖက္ၿပီး ခုန္ေပါက္လိုက္တယ္။ ေအာ္ဒရီလည္း ျပံဳးလ်က္။ “သူငယ္ခ်င္းေတြ ႂကြားလို႔ရၿပီ”ဟု ေအာ္တယ္။ အတန္ ၾကာေတာ့ “ကဲ မစၥကိုအလွည့္ေပး လိုက္ပါဦး မစၥတာ” “ဟာ ဟုတ္ကဲ့။ ေဆာရီးဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ အေပ်ာ္လြန္သြားလို႔ပါ” ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္ဒရီကို ေနရာ ဖယ္ေပးလိုက္တယ္။ ေအာ္ဒရီက ခံုေပၚ၀င္ထိုင္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမာ့ၾကည့္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူမရဲ႕လက္ တစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္ရင္း ျပံဳးျပလိုက္တယ္။ ေအာ္ဒရီ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ၿပီး လက္၀ါးပံုေပၚ လက္တင္ လိုက္တယ္။ “တီ တီ တီ” အသံက တိုးလ်လြန္း တယ္။ ထိုအသံျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္းႏွင့္အတူဖန္သား ျပင္ေပၚက အသည္းပံုေလးေတြ မီးႏွစ္လံုးသာ လင္းတယ္။ ေအာ္ဒရီမ်က္ႏွာ ကြက္ခနဲ ပ်က္သြားၿပီး “ရွင္တို႔စက္ေတြ၊ ရွင္တို႔ စက္ေတြ တစ္ခုခုမ်ား” “၀မ္းနည္းပါတယ္ မစၥ။ ဒီလိုပဲေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕စက္ေတြကို ရာႏႈန္းျပည့္ အာမခံပါတယ္” “အိုး မဟုတ္ဘူး၊ လံုး၀ မဟုတ္ဘူး” ေအာ္ဒရီ ေအာ္ဟစ္ရင္း အသံေတြ တုန္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ က်သင့္ေငြအျမန္ ရွင္းလိုက္ၿပီး ေအာ္ဒရီလက္ကိုဆြဲကာ ဆိုင္ျပင္ထြက္လိုက္တယ္။ ေအာ္ဒရီက “စက္စုတ္ေတြ၊ စက္အစုတ္ႀကီးေတြ” ဟု ေအာ္ဟစ္ကာ ေပါက္ကြဲတယ္။ “ေတာ္ပါေတာ့ ေအာ္ဒရီ ရယ္၊ လာပါ” ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္ဒရီကို မနည္းဆြဲေခၚရတယ္။ ေအာ္ဒရီ မ်က္ရည္ေတြ ေ၀့ေနတယ္။ ၅။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေအာ္ဒရီ စကားသံမထြက္။ မ်က္ရည္ေတြ လက္ကိုင္ပ၀ါ ႏွင့္သုတ္ရင္းသာ လိုက္ပါလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ကားကို ေအာ္တို စတီယာရင္ေျပာင္း လိုက္ၿပီး သူမအနားသို႔ တိုးကပ္လိုက္တယ္။ “ဘာျဖစ္လို႔ ငိုေနတာ လဲ ေအာ္ဒရီ ေလးရဲ႕” သူမ ကြၽန္ေတာ့္ကိုတစ္ ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲ တိုး၀င္လာသည္။ “ခ်ားလ္စ္ တို႔အခ်စ္ကို ယံုရဲ႕လားဟင္” တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္က “အဟား၊ ေအာ္ဒရီရယ္ မင္းကို ကိုယ္အခ်စ္ဆံုး ျဖစ္သလို မင္းကို အယံုၾကည္ ဆံုးပါကြာ။ ၿပီးေတာ့ အဲ့လို စက္ေတြကို မယံုၾကည္ဘူးလို႔ ကိုယ္ ေျပာထားဖူးတယ္ေလ” ေအာ္ဒရီ မ်က္ရည္စို႔စို႔ ႏွင့္ ျပံဳးရင္း... “ဟုတ္တယ္ေနာ္ ခ်ားလ္စ္။ စက္ပစၥည္းေတြဆိုတာေလ လူေတြရဲ႕ တကယ့္ စိတ္ခံစားမႈကို ဘယ္လိုမွေဖာ္ ထုတ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္” တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ ျပံဳးရင္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ သူမက“တို႔အခ်စ္ကို အႂကြင္းမဲ့ ယံုေစခ်င္တယ္ ခ်ားလ္စ္ရယ္” ဟု ဆိုကာ ကြၽန္ေတာ့္ ခါးကို တိုးဖက္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွျပန္မေျပာ ေသးဘဲ ကက္ဆက္ခလုတ္ ကို ႏွိပ္လိုက္တယ္။ “ဆူးေတြနဲ႔___လမ္းမလည္း___ဓားေတြ ခင္းထားေပမယ့္ မင္းဆီ အေရာက္ လွမ္းမွာပဲေဟ့___ေျခေထာက္ေပါက္ျပဲ ___ မိုးကလည္း သည္းေနဆဲ___ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္း ေပ်ာက္ဆဲ___ငါ့တစ္ေယာက္တည္း___” ေလးျဖဴရဲ႕ မင္းမွမင္းပဲ သီခ်င္းသံထြက္ေပၚလာတယ္။ ေအာ္ဒရီ မ်က္ေစာင္းလွလွ ေလးထိုးရင္း ကြၽန္ေတာ့္ဗိုက္ ကို ခပ္ဖြဖြလိမ္တယ္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ အခုမွတကယ္ အသက္၀င္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူမရဲ႕ ေမးေစ့ေလးကို ကိုင္ကာ သူမ်က္ႏွာကိုေမာ့လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ နဖူးေလးကို ခပ္ဖြဖြေလး...။ “မင္းမွ မင္းပဲ___မင္း မွ မင္းပဲ ___ “မင္းတစ္ေယာက္ တည္း___မင္းပဲ”  ခ်မ္းထက္ဟန္

''ရင္ခြဲၿပက္လုံး"

ကိုယ္ခ်စ္ရေသာ ခ်စ္သူဆီမွ ခ်စ္တယ္ဆိုသည့္ အေျဖ စကားအား လူတခ်ိဳ႕၊ ဒါမွမဟုတ္ လူအေတာ္ မ်ားမ်ားသည္ ၾကားခ်င္ၾကပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ၾကားဖူးၾကပါသလား။ ၾကားခဲ့ၾကသည့္ စကားေတြကေရာ ေပ်ာ္စရာေတြလား။ ဒါမွမဟုတ္ ၀မ္းနည္းစရာေတြလား။ ထိုအေျဖစကားမ်ား ၾကားရမည့္ အခ်ိန္၌ ရင္ခုန္သံႏွင့္ ခံစားခ်က္တုိ႔သည္ ပံုမွန္အတိုင္း တည္ရွိေနသည္လား” စသည္ စသည့္တုိ႔ကို ကိုယ္သိခ်င္ပါသည္။ ဒီေန႔သည္ ကိုယ့္အတြက္ ထိုက့ဲသို႔ ခံစားမႈမ်ားကို အဆံုးအျဖတ္ ေပးမည့္ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္စရာ ျဖစ္မည္လား၊ ၀မ္းနည္းစရာ ျဖစ္မည္လား ဆိုသည္ကို ကိုယ္သည္ မေတြးတတ္။ စိတ္တုိ႔သည္ အံု႔မိႈင္း ေတြေ၀ေနသည္။ စိတ္ႏွင့္ ခႏၶာသည္ ဒီတစ္ခါ အၿမဲဆံုးပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဘာကိုမွ ေတြး၍မရ။ ဘာမွလည္း မလုပ္လို။ ေျခမကိုင္မိ၊ လက္မကိုင္မိ ဆုိသည့္ အေျခအေနမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ အေတြ႔၊ အျမင္၊ ၾကား အားလံုးေသာ အရာတို႔ကို လက္ခံ သိရွိေသာ္လည္း တံု႔ျပန္မႈသည္ မရွိ။ ခံစားခ်က္ တို႔သည္ ကင္းမဲ့သြားသည့္ အလား မည္သည့္ အရာကိုမွ ခံစား ထိရွ၍ မရေတာ့ေသာ တဒဂၤ ခပ္ၾကာၾကာ။ “မင္း ဘယ္အခ်ိန္ သြားမွာလဲ” “ငါတို႔ေတာ့ ဆိုင္ေရြးထားလုိက္ေတာ့မယ္” ဟူေသာ သူငယ္ခ်င္းတို႔၏ အသံမ်ားသည္ သူမ၏ အေျဖစကားသည္ ကိုယ့္အတြက္ ေပ်ာ္စရာ အတိ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ထင္မွတ္ထားၾကပံု ရေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ မည္သည့္အခ်ိန္သြား ရမည္ လဲ..။ မည္သုိ႔ေသာ အေျဖ စကားကို ၾကားရမည္လဲ။ မဟုတ္ေသးဟုထင္ သည္။ ယခုအခ်ိန္၌ သူမ၏ အေျဖစကားကုိ မည္သုိ႔ေသာ ခံယူခ်က္ျဖင့္ ခံယူရမည္။ မည္သုိ႔တုံ႔ျပန္ရမည္ဟု ေတြး မွသာ ပုိမွန္ေပလိမ့္မည္။ ဟုိး အရင္အခ်ိန္တုန္း က ကိုယ္သည္ သူမႏွင့္အတူ မကြဲမကြာထာ၀ရ ဘ၀တစ္ခု တည္ေထာင္ရန္ စဥ္းစားခဲ့ ဖူးသည္။ သူမသည္လည္း ထိုအခ်ိန္က စဥ္းစားေကာင္း စဥ္းစားေပလိမ့္မည္။ ယခု ေတာ့... ကုန္လြန္ခဲ့သည့္ အခ်ိန္ မ်ားအတြက္ မည္သူတို႔သည္ မည္ကဲ့သုိ႔ ႏွေျမာတသ ၾကသည္ကို ကိုယ္မသိ။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းႏွင့္ ေတြေ၀ျခင္းတုိ႔ သာ ကိုယ့္အတြက္ အေဖာ္ျပဳကာ ဟိုးတစ္ခ်ိန္က သူမႏွင့္ ပံုရိပ္မ်ားအား ျပန္လည္တမ္း တမိသည္။ မည္သည့္လမ္းကို ေလွ်ာက္၍ မည္သုိ႔ ငိုရမည္ကို ကုိယ္မသိပါ။ ပတ္၀န္းက်င္သည္ ကုိယ္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာ တည္ရွိေနသည္။ “မိန္းမ ဆိုတာမ်ဳိးက ရည္းစားဦးကို မလြန္ ဆန္ႏိုင္တဲ့ အမ်ဳိးေတြကြ”ဟု အစခ်ီ ကာ ခပ္ေထြေထြႏွင့္ ေျပာခဲ့ ဖူးေသာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦး၏ စကားကုိ ျပန္လည္ၾကား ေယာင္မိျပန္သည္။ သူက... “ဟိုးအရင္က ငါ့ကုိ သိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာ။ အရက္ မေသာက္ရ၊ ေဆးလိပ္ မေသာက္ရနဲ႔ေလ။ ငါဆုိတဲ့ ေကာင္ကလည္း အရမ္းကို သာယာခဲ့တာေပါ့ကြာ။ အဟား သူ႔ေကာင္နဲ႔လည္း ျပန္ၿပီးအဆင္ေျပသြားေရာ၊ ငါက ေဘးကို ေရာက္ျခင္း မလွ ေရာက္သြားတာကြ။ ဟား...ဟား ဟား ဟား...” ဟု ေျခာက္ကပ္စြာ ရယ္ေမာ ရင္း ရင္ဖြင့္သည္။ ထုိ႔ ေနာက္... “မင္းကြာ စဥ္းစား ၾကည့္စမ္း။ ငါ့ကုိ ေဆးလိပ္ မေသာက္ရ၊ အရက္ မေသာက္ရဆိုတဲ့ မိန္းမ။ ဟုိလူ၊ ဒီလူနဲ႔ သ၀န္တုိတယ္ ဆုိတဲ့ မိန္းမေတာက္... ကြာ” ဟုဆိုကာ စကားခဏ ရပ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ဦးေခါင္းကို ေမာ့မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ႏွင့္ “ဟား... ဟား... ဟား ခုေတာ့ သူကုိယ္တိုင္ အျမည္း လုပ္ေပးေနၿပီကြ သိရဲ႕လား။ အဲ့လုိ မိန္းမကို ငါက ဘာလုိ႔ ႏွေျမာ ေနရ မလဲ။ ေဆာရီးပဲ ဟားဟား ...ဟားဟား....” ဟု ေအာ္ဟစ္ကာ ရယ္ေမာသည္။ ဒါေပမယ့္ အသံတုိ႔က အက္ ကြဲလ်က္ႏွင့္.. ဤသုိ႔ဆိုလွ်င္ ကုိယ့္ ဇာတ္လမ္းကေရာ။ ကိုယ္ သည္ သူမႏွင့္ လက္ခ်င္း ခ်ိတ္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ဖူးသည္။ ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္ဖူးသည္။ ကုိယ့္ ပခုံးထက္၌ သူမသည္ မီွႏြဲ႕ကာ တီတီတာတာ စကားမ်ားကို ေျပာဖူးခဲ့သည္။ ကုိယ္သည္ အလစ္အငိုက္ အေျခ အေနမ်ဳိးတို႔၌ သူမ၏ ပါးျပင္အား ပါးလ် ထိကပ္စြာ ေမႊးၾကဴခဲ့ဖူးေသးသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ “ခ်စ္တယ္” ဟူေသာ ႏႈတ္ထြက္ စကားအား မၾကားဖူးေသးေခ်။ ဟိုအရင္ ရွိခဲ့ဖူးသည့္ သူမ၏ ရည္းစားေဟာင္း အေၾကာင္း တစ္စြန္း တစ္စၾကား သည့္အခါ “ေၾသာ္ ဒါေၾကာင့္ အေျဖ မေပးတာကိုး”ဟု ကုိယ္ စကားနာ ထိုးဖူးသည္။ ထို စကားကုိ သူမသည္လည္း ဆတ္ဆတ္ခါ နာခဲ့ဖူးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တရား၀င္ ခ်စ္သူ ဘ၀ ေရာက္ရွိေရး အဆုံး အျဖတ္ စကားအား ဒီေန႔၌ ၾကားနာရမည္ဟု သတ္မွတ္ ေပးသည္။ ထုိစဥ္က ထိုအေတြးတုိ႔ျဖင့္ ကုိယ္သည္ ၾကည္ႏူးခဲ့ရသည္။ သူမ သည္လည္း ေပ်ာ္ေကာင္း ေပ်ာ္ဖူးလိမ့္မည္။ ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့... သူမ၏ ရည္းစားဦးဆုိ သူသည္ သူမေၾကာင့္ ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ျပန္လည္ လိမၼာျပျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ထုိစကား၌ သာယာ ယစ္မူးသြားသည့္ သူမ၏ စိတ္တုိ႔သည္ လည္းေကာင္း စသည့္ အရာအားလုံးတို႔သည္ ကိုယ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားအား ရက္စက္စြာ နင္းေျခသတ္ ျဖတ္ေလသည္။ ပန္းသတင္းႏွင့္ လူသတင္းသည္ ေလညင္းႏွင့္ လူခ်င္းသာ ေဆာင္ၾက ေၾကာင္း သိၾကေပလိမ့္မည္။ ကိုယ္သည္ သူမ၏ သတင္းအား အတင္း တစ္ခုသာ ျဖစ္ ေၾကာင္း ဇြတ္မွိတ္ကာ ခံယူ ထားသည္။ သူႏွင့္ သူမတို႔အား “ေမတၱာရိပ္” စားေသာက္ ဆုိင္၌ ေတြ႕ရွိခဲ့ၿပီးေနာက္ အတင္းမဟုတ္ ခုိင္လုံေသာ မ်က္ျမင္သတင္း တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း လက္ခံလုိက္ရသည္။ စားေနက် ဆိုင္တြင္ မစားဘဲ“ေမတၱာရိပ္”မွ ပသွ်ဴး ထမင္းေၾကာ္ တစ္ပြဲအား စားခ်င္မိခဲ့ေသာ ကိုယ့္စိတ္ေၾကာင့္ ဒီလုိ အေျခအေနကို ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ထုိေန႔က ကုိယ္မသြား ျဖစ္ခဲ့ရင္ေကာင္း မည္။ သူမသည္လည္း ကုိယ့္ကုိျမင္တုိင္း မ်က္လႊာ ခ်သြားစရာ လုိမည္ မဟုတ္ပါ။ စစေတြ႕သည့္ အခ်ိန္၌ သူမ၏ ဣေႁႏၵ ပ်က္ယြင္းမႈ သည္ သိသာလြန္းသည္။ ကိုယ္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည့္ အခ်ိန္မ်ားမွာ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့...။ စကားတုိ႔ သည္ မွားယြင္းေနသည္။ ကုိယ္သည္ မွာၿပီးသားကို “စားပြဲထုိး”အား ပါဆယ္ထုပ္ ခိုင္းလိုက္သည္။ သူမ ဆက္လက္ အေန က်ပ္ေစမည့္ အေျခအေနမ်ဳိးကို ကုိယ္ မဖန္တီးခ်င္ပါ။ သူမသည္လည္း ရည္းစားဦးကို မလြန္ဆန္ႏုိင္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္မွန္း ေနာက္က်စြာ သိခြင့္ရခဲ့ေလၿပီ။ ထုိေန႔မွစ၍ ကုိယ္ႏွင့္ သူမတုိ႔သည္ မတုိင္ပင္ဘဲ ေရွာင္လႊဲ ေနခဲ့ၾကသည္။ သူႏွင့္ သူမကိုသာ မၾကာခဏ ေတြ႕ရေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေျပာၾကသည္။ ဇာတ္စုံ မသိေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား သူမ၏ အစ္ကိုတစ္၀မ္း ကြဲသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ကုိယ္က လုိက္လံ ရွင္းျပမိသည္။ ကုိယ္ႏွင့္ သူမ လူခ်င္း ဆုံမိၾကတုိင္း သူမ ႏႈတ္ခမ္းဆီမွ တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ေနဟန္ ေတြ႕ရတတ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ကာ သူမ ဆီမွ စကား ထြက္မလာတတ္။ “ဗ်ဴးပြိဳင့္” ဒီၿမိဳ႕ေလး၏ အလွဆုံး ေနရာ။ ေန၀င္ ဆည္းဆာခ်ိန္ အား ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ခံစားၾကည့္ ႐ႈႏိုင္မည့္ ေနရာေလးတစ္ခု။ အပန္းေျဖ သူမ်ားႏွင့္ အလြမ္း ေျဖၾကသူမ်ား၊ စိတ္ေျပလက္ ေပ်ာက္သမားမ်ားတုိ႔၏ စိတ္ႀကိဳက္ ေတြးေတာႏုိင္ေသာ ေနရာေလးလည္း ျဖစ္သည္။ ဒီေနရာေလးသည္ ယခု အခ်ိန္၌ သူမ မလာရဲဆုံး ေနရာေလး ျဖစ္လိမ့္မည္။ ထုိ႔အတူ ကုိယ္သည္လည္း သူမ မေတြ႕ခ်င္ဆုံး လူ တစ္ေယာက္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ကုိယ့္စိတ္သည္ သူမ၏ ထုိအေၾကာက္တရားမ်ား ေပ်ာက္ျပယ္ေစခ်င္သည့္ ဆႏၵတုိ႔ႏွင့္ စုိးမိုးေနသည္။ ဒါဟာ အခ်စ္ဟု အမည္တပ္ ရမည္လား။ ေနမင္းႀကီးသည္ အေနာက္ဘက္ေတာင္တန္း ေတြဆီသုိ႔ တအိအိ ဆင္းသက္ ေနသည္။ ေတာင္စြယ္ေန မကြယ္မီ ႏွလုံးသား တစ္ခု၏ စီရင္ခန္းသည္ မည္သုိ႔ျဖစ္ လာမည္နည္း။ ကုိယ္သည္ ဟိုဒီေငး ေမာေနစဥ္ ေလညင္းေလး တစ္ခ်က္ ခပ္ေသာ့ေသာ့ တုိက္ခတ္သြားသည္။ ကိုယ့္ ဆံပင္တုိ႔သည္ ေလႏွင့္အတူ ေမ်ာပါရင္း ပခုံးသားေပၚသုိ႔ ျပန္၀ဲက်သည္။ သူမ မႀကိဳက္ တတ္သည့္ ဆံပင္ရွည္မ်ား မညႇပ္ဘဲ ထားခဲ့သည္မွာ ကာလ အတန္ၾကာၿပီဟု ေတြး မိျပန္သည္။ ဒါကေရာ သူမကို သိမ္ေမြ႔စြာ ဆန္႔က်င္ မိျခင္းမ်ားလား။ သူမေရာက္ရွိလာခ်ိန္၌ ကုိယ့္အေတြးစတုိ႔သည္ ရပ္ တန္႔သြားသည္။ ကုိယ္သည္ အက်င့္ တစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနေသာ အျပံဳးႏွင့္ သူမအား ဆီးႀကိဳ လုိက္သည္။ သူမသည္ ဟုိသည္ေ၀့၀ဲ မလုံမလဲႏွင့္ ၾကည့္ကာ မ်က္လႊာတုိ႔ကို ေအာက္ခ်ၿပီး ကိုယ့္နံေဘး၌ ၀င္ထုိင္သည္။ အတန္ၾကာေအာင္ ထုိင္ၿပီးသည္ အထိ သူမထံမွ ဘာ စကားသံမွ မၾကားရ။ “ဟိတ္...ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ”ဟု ကုိယ္ စကား စလုိက္သည္။ သူမ သည္ တိတ္ဆိတ္ ထိတ္လန္႔ စြာႏွင့္ ဦးေခါင္းကုိ ေမာ့သည္။ ႏႈတ္ခမ္းတုိ႔ တျပင္ျပင္ႏွင့္ စကားစတုိ႔ ေျခာက္ကပ္ေန ျပန္သည္။ “ဟင္ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ၊ ဘာစကား ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ၾကားခ်င္လွၿပီ” ထိုစကားကုိ ကုိယ္သည္ လိုသည္ထက္ ပိုမိုေပါ့ ပါးစြာ ေျပာလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခုအခ်ိန္၌ သူမအား သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိေစ ခ်င္သည္။ သူမသည္ ကုိယ့္ကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ရင္း... “ငါေလ” ဟုစကား စကာ ဘာမွ ထပ္မေျပာ။ ကုိယ္ကုိယ့္ကုိ အားေပးသည့္ အျပံဳးလား၊ သူမကို အားေပးသည့္ အျပံဳးလား မသဲကြဲ သည့္ အျပံဳး တစ္ပြင့္အား ျပံဳးျပလုိက္သည္။ သူမ သက္ျပင္းရွည္ တစ္ခုကိုခ် လုိက္ရင္း... “ငါေလ... ငါေလ... ဟုိ” “အင္း ေျပာပါဦး” “ငါေလ...ငါနင့္ကို ...ကြၽတ္” ကိုယ္သည္ ဤမွ် ေလာက္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနသည္လား။ “ေျပာပါဟ...စိတ္ထဲ ရွိသလုိသာေျပာ”ဟုဆိုကာ ကိုယ္ အျခား တစ္ဖက္သုိ႔ မ်က္ႏွာ လႊဲေပးလုိက္သည္။ သူမ လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးစြာ ေျပာႏိုင္ေစခ်င္သည္။ “ငါေလ...နင့္ကို ဒီေန႔ထိ...ဟုိကိစၥက” သူမ ဘာကို ေျပာရ ခက္ေနသည္လဲ။ ကုိယ္ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့။ သူမဆက္၍ “ငါေလ ဒီေန႔ထိေလ နင့္ကို ေနာက္ခဲ့တာဟ”ဟု ဆုိ သည္။ ငုံ႔ထားေသာ ေခါင္းသည္ ျပန္မတ္မလာေတာ့။ ကိုယ္သည္ ခဏမွင္တက္ သြားၿပီးေနာက္ အားရစြာျပံဳး မိလုိက္သည္။ အခ်စ္အမုန္းဟူေသာ စကားမ်ား မပါ။ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဖက္ နားခံသာမည့္ စကားလုံးအား ေရြးခ်ယ္ ေျပာသြားသည့္ သူမကုိ ကုိယ္ျပံဳး ၾကည့္ရင္း စကားတစ္ခြန္း ေျပာလုိက္သည္။ ရင္ထဲမွာ ေတာ့ နင့္ခနဲ...။ “ငါလည္း ေနာက္တာ” အႏၱရာယ္ အသြယ္ သြယ္ၾကားမွ မထင္မွတ္ဘဲ လြတ္ေျမာက္သြားသူ တစ္ေယာက္၏ မ်က္၀န္းမ်ဳိး သူမ ထံမွ ေတြ႕လုိက္ရသည္။ ဒါပဲ ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔သည္ “ေနာက္တာ”ဟူေသာ စကားလုံးႏွင့္ မထင္မွတ္စြာ ဇာတ္သိမ္း လုိက္ရသည္။ သူမသည္ “အဲ့လို ေနာက္ရ ေကာင္းလား”ဟု ဆိုကာ လက္သီးဆုပ္ ႏုႏုေလးႏွင့္ ကုိယ့္ရင္ဘတ္ကုိ ခပ္ဖြဖြ ထုေသးသည္။ “နင္ကေလ အရမ္း အေနာက္ သန္တာပဲ”ဟုလည္း ဆုိေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ တုန္ယင္ကာ မ်က္ရည္မ်ား ေ၀့သီေနသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ကုိယ့္ကုိ သနား၍လား။ ကိုယ္သည္ တစ္သက္ ႏွင့္တစ္ကုိယ္ သူတစ္ပါးအား ေနာက္ေျပာင္ျခင္း မရွိခဲ့ေၾကာင္း သူမ ေကာင္းေကာင္း သိပါသည္။ အခ်စ္ဆိုသည္ မွာလည္း က်ီစား၍ မေကာင္းေသာ အရာမွန္း သူမ ေကာင္းေကာင္း သိေလာက္ပါ သည္။ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ ႏွစ္ေယာက္ အတူ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖူးျခင္း သည္လည္းေကာင္း၊ ကုိယ့္ ပခုံးေပၚမွီႏြဲ႕ကာ ဆုိခဲ့ဖူးသည့္ တီတီတာတာ စကားတုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ သာယာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ အလစ္အငုိက္ အနမ္းတို႔သည္ လည္းေကာင္း အားလုံးေသာ အရာတုိ႔သည္ ဒီေန႔ “ေနာက္တာ” ဟူေသာ စကားတစ္ခြန္း အတြက္ အစ ခ်ီလာခဲ့ျခင္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္ဟု ကိုယ္မွတ္ယူ ရလိမ့္မည္။ ထုိအျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ကိုယ္သည္ ကုိယ့္အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြမ်ားကို စတတ္ ေနာက္တတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။ ေနာက္ ဟာသကား မ်ား၊ အၿငိမ့္ေခြမ်ားကုိ ဟိုး တုန္းကထက္ ပုိၾကည့္ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ျပက္လုံးမ်ားကို ေသခ်ာစြာ နားေထာင္ မိသည္။ ျပက္လုံး တစ္ခုစီကုိ လည္း ေလးနက္စြာ ရယ္ေမာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း တစ္ခုခု လုိေနသလုိပင္... ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ လည္စဥ္းစားၾကည့္မွ လုိအပ္ ခ်က္ တစ္ခုကို ကုိယ္သြားေတြ႕ သည္။ ထုိျပက္လုံးတုိ႔သည္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ပါ၀င္၍ တစ္သက္မွာ တစ္ခါသာ ျပက္ခဲ့ဖူးေသာ ျပက္လုံးေလာက္ ရယ္စရာ မေကာင္းေၾကာင္းႏွင့္ ကုိယ့္ရင္ကို မထိေၾကာင္းကုိ ေတြ႕ရေလသည္။ “ေနာက္...တာ” ကိုယ္ခပ္တိုးတိုး ေရ ရြတ္ၾကည့္သည္။ “ဟာ...ဟ ေနာက္ တာ” ကုိယ္ ႏွစ္ၿခိဳက္သြား သည္။ “ဟား... ဟား၊ ဟား ဟား ေနာက္တာေနာ္ ေနာက္တာ” ကိုယ္ အားရပါးရ ရယ္ေမာ လုိက္ေတာ့သည္။ ခ်မ္းထက္ဟန္ (ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ ဩဂုတ္