“ဒုတ္”
“အမယ္ေလးဗ်”
“ဂြမ္၊ ဂလြမ္”
“အမယ္ေလးဗ်”
“ဂြမ္၊ ဂလြမ္”
“ကုန္ပါၿပီ ကုန္ပါၿပီ”
အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ဆူညံပြက္ေလာ ႐ိုက္သြားတယ္။ “သြားၿပီ သြားၿပီ” ဟု ေရရြတ္ရင္း ကိုေအာင္၀င္း တစ္ေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚက ဟင္းတံုးမ်ားကို လိုက္ေကာက္လိုက္တယ္။ ဒီေန႔ တစ္ေနကုန္ ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲ မသိ။ အကုန္ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ခ်ည္းပဲ။ ဘယ္ေနရာမွ အဆင္မေျပဘူး။ မနက္ကလည္း အလွဴတစ္ခု သြားခါနီး လက္ထဲ ကိုင္ထားတဲ့ စက္ဘီးေသာ့ ေပ်ာက္သြားလို႔ လမ္းေလွ်ာက္ သြားလိုက္ရေသးတယ္။ ခုလည္း ညေနစာ စားဖို႔ ငါးေၾကာ္နဲ႔ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ ၀ယ္ထားတာ။ အိတ္ထဲကေန ပန္းကန္ထဲ ထည့္ၿပီး ထမင္းစားပြဲဆီ ျပန္အလွည့္ ေနာက္ေဖး မီးဖိုဆင့္နဲ႔ ခလုတ္ တိုက္ခ်လိုက္တာ ငါးေၾကာ္ ႏွစ္တံုးလည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်၊ ခ်ဥ္ေပါက္ရြက္ ေၾကာ္ေတြလည္း မြစာက်ဲလို႔။
“ကိုေအာင္၀င္းေရ ဖုန္း”
ဟင္းေတြ ေကာက္ေနတုန္း
အိမ္ေရွ႕ဆိုင္က ဖုန္းေခၚသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကိုေအာင္၀င္း ဟင္းခြက္ကို စားပြဲေပၚ ခဏတင္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ကို ေျပးထြက္လိုက္တယ္။
“ျဗဳတ္...”
“အာ... သြားၿပီ၊ သြား ၿပီ”
ဖိနပ္တစ္ဖက္ ရႊံ႕ဗြက္ထဲ နစ္ကာ သဲႀကိဳး ျပဳတ္ထြက္သြားတာ။
“ဟာ... ဒုကၡပါပဲ”
ကိုေအာင္၀င္း ဖိနပ္ကို ရႊံ႕ထဲက ဆြဲထုတ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ္သြားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သဲႀကိဳး ျပဳတ္႐ံုတင္ မဟုတ္ သဲႀကိဳး ျပတ္ထြက္သြားတာ။ ဘယ္လိုမွ လုပ္မရႏိုင္ေတာ့။ ဖိနပ္ေလးကို ႏွေျမာတသစြာ ထားခဲ့လိုက္ရင္း ဖုန္းကို ေျပးကိုင္လိုက္တယ္။
“ဟလို... အမိန္႔ရွိပါ ခင္ဗ်ာ”
“...”
တစ္ဖက္က ျပန္ထူးသံ မၾကားရ။
“ဟလို...”
“ဟန္လို...”
အသံႏုႏု တစ္ခု။“ဟင္” ခနဲ အသံ ထြက္သြားရင္း ကိုေအာင္၀င္း ခဏတာ မွင္တက္သြားတယ္။
ဒီအသံ၊ ဟုတ္တယ္ အဲဒီအသံပဲ။ “ဟလို” လို႔ မဟုတ္ဘဲ “ဟန္လို” လို႔ဆို တတ္တဲ့ သူက ေဟာ့ဒီ ကမာၻမွာ သူမ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။
“ရွင့္ဆီ ဘယ္ေတာ့မွ မဆက္သြယ္ေတာ့ဘူးမွတ္” ဆိုတဲ့ အတိတ္က ေနာက္ဆံုး ေျပာခဲ့တဲ့ စကားသံေလးေတာင္ ျပန္ၾကားေယာင္ လာသလို အတိတ္က အတင္းေမ့ပစ္ လိုက္ရတဲ့ အေၾကာင္းတို႔ကလည္း စီရရီ ၀င္လာျပန္တယ္။
လူဆိုတဲ့ သတၲ၀ါကလည္း ကိုယ္ တကယ္ႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုးခဲ့တာေတြကို ေမ့ပစ္လိုက္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ ဘူးမဟုတ္လား။ ခု “ဟန္လို” ဆိုတာကလည္း ကိုေအာင္ ၀င္းရဲ႕...။
“ဟန္လို အစ္ကိုလားလို႔”
ေဟာ... ခုမွ အတိတ္ တခ်ဳိ႕မွာ ၾကက္ေသ ေသသြားတဲ့ ကိုေအာင္၀င္းႀကီး သတိ ၀င္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့
“ဟုတ္ပါတယ္ ျမေလး”
ဒီတစ္ခါ အသံတိတ္က် သြားတာက တစ္ဖက္က သူမ။ ခဏၾကာမွ
“အစ္ကိုက မွတ္မိေသး တယ္ေနာ္”
“ေၾသာ္... ေျပာရက္ လိုက္တာ ျမေလးရယ္” လို႔ ကိုေအာင္၀င္း ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။
ဒါေတြတင္ မကပါဘူး။
“အစ္ကို႔မွာေလ ျမေလး ဆီက စိတ္ေျပၿပီးဆက္သြယ္ လာမယ့္ေန႔ကို ေစာင့္ေနခဲ့ရတာ ဒီေန႔နဲ႔ဆို တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေက်ာ္စြန္းခဲ့လို႔...”
ကိုေအာင္၀င္း ေခတ္ၱ စိတ္မွန္းနဲ႔ တြက္ရင္း
“အင္း... တစ္ႏွစ္၊ ကိုးလနဲ႔ တစ္ဆယ့္ ငါးရက္တိတိေပါ့။ ျမေလးက အဆက္အသြယ္ျဖတ္ ေမ့ထားရက္ေပမယ့္ မေမ့ရက္သူ အစ္ကို႔မွာ ေတာ့ ေန႔စဥ္အျမဲ ေမွ်ာ္လင့္ေန ရတာပါကြာ” ဆိုတာေတြကိုပါ ကရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ ေျပာလိုက္ခ်င္ တာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြ တစ္ခြန္းမွ မေျပာျဖစ္လိုက္။ ေျပာျဖစ္လိုက္တာက
“အင္း... မွတ္မိတာေပါ့ ျမေလးရယ္။ အစ္ကို႔ဆီ အမွတ္တရ ဖုန္းဆက္တဲ့ မိန္းကေလး ဆိုတာ ဒီကေန႔အထိ ျမေလးတစ္ေယာက္ပဲ ရွိေသး တာပါ”တဲ့။ တစ္ဖက္က “ဟင္...” ခနဲ ခ်လိုက္တဲ့ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္ကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
“ေၾသာ္... အစ္ကိုရယ္” တဲ့။
တကယ္လည္း တကယ္ပဲေလ။ ေအာင္၀င္း ဆိုတဲ့ေကာင္က ျမေလးဆိုတဲ့ မိန္းကေလး ထုတ္သြားခဲ့တဲ့ စည္းကမ္းကို တစ္သေ၀ မတိမ္း လိုက္နာခဲ့တဲ့ သူပဲ။
“ျမေလးက လြဲရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မဆက္သြယ္ရဘူး”တဲ့။ တစ္ခြန္းတည္းရယ္။ တကယ့္ကို တစ္ခြန္းတည္းရယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ တစ္ခြန္းတည္းကလည္း ကိုေအာင္၀င္း ရင္ထဲ တစ္သက္လံုးကို စြဲသြားခဲ့ေတာ့တာ။
အဲ့သေလာက္ စြဲရတာကလည္း အားလံုးထင္တဲ့ အတိုင္းပဲ ေနမွာပါ။ ဟုတ္တယ္။ ျမေလးနဲ႔ ေအာင္၀င္း၊ ေအာင္၀င္းနဲ႔ ျမေလးဆိုတာ မၾကာေသးခင္ ႏွစ္မ်ားအတြင္းက ျပည္တကၠသိုလ္ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္တြဲၿပီး ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ခ်စ္သူေတြကိုး။ ကင္တင္းဘက္ကို ၾကည့္မလား ေအာင္၀င္းနဲ႔ ျမေလး၊ သမိုင္း ေဆာင္ဘက္ သြားတဲ့ ယူက လစ္ေတာထဲ ၾကည့္မလား ျမ ေလးနဲ႔ ေအာင္၀င္း၊ မိန္းလမ္းမေပၚ ကည့္မလား လက္ခ်င္းတြဲခ်ိတ္ သြားလာ ေနၾကသူေတြထဲ ေအာင္၀င္းနဲ႔ ျမေလး ပါေသးတာပဲေလ။
“ဟန္လို... ဟန္လို အစ္ကို ၾကားရဲ႕လားလို႔”
“ဟင္း... အင္း... ၾကားတယ္ ေျပာ။ အစ္ကို ေသခ်ာ နားေထာင္ေနပါတယ္ ျမေလးရဲ႕”
ေဟာ... ဒါလည္း ကို ေအာင္၀င္းႀကီးရဲ႕ ပံုေသ အက်င့္။ ျမေလးက စိတ္ျမန္လက္ျမန္၊ စိတ္ေကာက္ကလည္း ျမန္တယ္။ သူေျပာေနတဲ့ စကားတို႔၊ ဘာတို႔ မၾကား လိုက္ရင္ “ေတာ္ၿပီ မေျပာ ေတာ့ဘူးဟာ” ဆိုၿပီး တစ္ေနကုန္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ေနတတ္တဲ့သူမ်ဳိး။ ဒါေၾကာင့္ ျမေလးအေၾကာင္း တစ္ခုခုေျပာတာနဲ႔ ေသခ်ာဂ႐ု စိုက္ရင္း
“ေသခ်ာနားေထာင္ေနပါတယ္ ျမေလးရဲ႕” ဆိုတာ ကိုေအာင္၀င္းရဲ႕ လက္သံုး စကားလို ျဖစ္လာခဲ့တာပဲ။
“ဟင္း... ဟင္း အစ္ကိုက အရင္အတိုင္းပဲေနာ္” တဲ့။ ရယ္သံလြင္လြင္ေလးနဲ႔ ျမေလးက ဆိုတယ္။ ကိုေအာင္၀င္း ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ ၾကည္ႏူးတဲ့ အျပံဳးပါ။
“အရင္အတိုင္းပဲေပါ့ ျမေလးရယ္။ အစ္ကိုက ဘာကို ေျပာင္းလဲရမွာလဲ။ ျမေလးကသာ...”
“အို... အစ္ကိုကလည္း ခုခ်ိန္မွာ အဲလို စကားေတြ မေျပာနဲ႔ေတာ့ေလ။ ျမေလး အရမ္း ခံစားရတယ္”
“ေျပာပါရေစ ျမေလး ရယ္။ ျမေလးပဲ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္ေလ။ ကိုယ္တို႔ အဆက္သြယ္ ျပတ္ခဲ့ၾကတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာၿပီလဲ။ ဘာမဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း ေလးနဲ႔။ တကယ္ေတာ့ အစ္ကိုလည္း အဲဒီ အခ်ိန္က သူေတာင္ ျပတ္ႏိုင္ေသးတာပဲ ငါ ဘာလို႔ ခံႏိုင္ရည္ မရွိရမွာလဲ ဆိုတဲ့ မာနေတြ ထားခဲ့မိတာပါ။ တကယ္ေတာ့...”
“မဟုတ္တာဘဲ အစ္ကိုရယ္”
ကိုေအာင္၀င္းစကား ပင္မျပတ္ေသး ျမေလးက ကတုန္ကယင္ေလးပင္ တားရွာတယ္။ သူမက ဆက္ၿပီး
“အဲဒီတုန္းက ျမေလးလည္း အႏိုင္ မယူခဲ့သင့္ဘူး သိလား။ ေန႔ေန႔ညည ျပန္ေတြးမိရင္ အရမ္း ခံစားရတယ္။ တကယ္ေတာ့ အစ္ကိုက ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ေျပာခဲ့တာေတြေလ။ ခုမွ သိ သိလာရတာ။ ျမေလးရဲ႕ အျပစ္ပါ အစ္ကိုရယ္”
အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ကိုေအာင္၀င္းနဲ႔ ျမေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စိတ္ေကာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ကို ေအာင္၀င္းက ေမဂ်ာ ေဘာလံုးပြဲမွာ ၀င္အေရြးခံတယ္။ ျမေလးက က်ဳိးရင္ပဲ့ရင္ ဆို တဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ တားတယ္။ ကိုေအာင္၀င္းကလည္း မရ ဘူး။ ငယ္ငယ္ကတည္းကေတာင္ ေဘာလံုးကို ဖက္အိပ္ ခဲ့တဲ့လူမ်ဳိး။ သူတို႔ေမဂ်ာက ပါေမာကၡႀကီးကလည္း “ေအာင္၀င္းဟာ ရပ္ကြက္ပြဲ ေတြမွာ ကန္ေနက်လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ အဲဒီေကာင္ မပါပါ ေအာင္ထည့္” လို႔ အမိန္႔ထုတ္ ထားေလေတာ့...။ အရာရာ ဦးစားေပးခဲ့ၿပီး သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ ျမေလးကို ဒီတစ္ခါေတာ့ ခြင့္လႊတ္လို႔ စိတ္ထဲကပဲ ေတာင္းပန္၊ မေက်နပ္ခ်က္ ေလးေတြရွိရင္ ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ အျပင္းကန္ရင္း ေနခဲ့ လိုက္တယ္။
အဲ... ျမေလးကလည္း အားက်မခံပါပဲ။ ကိုေအာင္၀င္းကို တားမရတဲ့အဆံုး “အစ္ကိုဟာ ညီမစကားကို ဥေပကၡာျပဳတယ္” ဆိုၿပီး ကိုေအာင္၀င္းႀကီး တစ္ေယာက္ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ေအာင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ သူတို႔ၿမိဳ႕ဘက္က ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ တပူးတြဲတြဲ ေနျပ တယ္။
ဒါကို ကိုေအာင္၀င္းႀကီး က
“ျမေလး အဲ့လို မေနနဲ႔။ အဲ့လိုၾကာရင္ ျမေလးနဲ႔ သူ႔ကို ဘာဘာညာညာ သမုတ္ၾက မွာေပါ့”လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ဒါကို ျမေလးက သူ စိတ္ေကာက္ ေနတာကို မေခ်ာ့တဲ့ အျပင္ အဲ့လိုေျပာရေကာင္း လား ဆိုၿပီး
“ရွင့္ဆီ ဘယ္ေတာ့မွ မဆက္သြယ္ေတာ့ဘူးမွတ္” ဆိုကာ အဆက္အသြယ္ ျဖတ္သြားခဲ့တာ ခုခ်ိန္ထိပဲ ဆိုပါ ေတာ့။ အဲ့လိုေတြ ျဖစ္ၿပီး သိပ္ မၾကာခင္ စာေမးပြဲေတြေျဖ ေက်ာင္းေတြလည္း ပိတ္သြားေလေတာ့ ျပတ္သြားလိုက္ၾကတာ ခုထိပဲ ဆိုပါေတာ့။
“အစ္ကိုေတာင္ ျမေလးကို ဆက္သြယ္ခ်င္ခဲ့တာ...”
“သြားပါ ခုမွ”
“အဟုတ္ ျမေလးရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ ျမေလးရဲ႕ေဒါသကို အစ္ကို႔ အလြမ္းနဲ႔ မယွဥ္ ရဲလို႔”
“ဟင္... အစ္ကိုကလည္း”တဲ့။ ေသခ်ာပါတယ္။ ျမေလး ေဘးနားမွာ ရွိတဲ့ အ၀တ္စ တခ်ဳိ႕ကို ဆြဲလိမ္ ေနေလာက္ၿပီ။
“ဒါနဲ႔ ျမေလး ဘာေျပာ မလို႔လဲ”
“အင္း... မွာစရာေလး ရွိလို႔”
“ေျပာေလ အစ္ကို လုပ္ေပးမွာေပါ့။ ေျပာ ျမေလး ေျပာ၊ အစ္ကို ေသခ်ာနား ေထာင္ေနတယ္”လို႔ ကို ေအာင္၀င္း ေျပာလိုက္တယ္။ ခါတိုင္းလည္း ဒီလိုပဲေလ၊ ျမေလး ေက်ာင္းက အိမ္ျပန္ ၿပီဆိုရင္
“သနပ္ခါးကုန္သြားလို႔ အစ္ကို၊ ဒီမွာက ေစ်းႀကီးတယ္”
“တီရွပ္ဒီဇိုင္းအသစ္ ကေလးေတြ ေပၚတယ္တဲ့ အစ္ကို” ဆိုတာေလးေတြပဲ ေျပာလိုက္၊ ကိုေအာင္၀င္းတစ္ေယာက္ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ ပစ္ခ်ခဲ့ၿပီး ပစၥည္းေတြ ေျပး၀ယ္၊ သူတို႔ၿမိဳ႕ေလးဆီ ထြက္တဲ့ ကားအမီ သူ႔ဆီတင္ ေပးေနက်ေလ။
“ဟိုေလ အစ္ကို၊ အစ္ကို အင္းေလး ေဆးခန္းကို သိတယ္ မဟုတ္လား”
“ဟာ... သိတာေပါ့ ျမ ေလးရယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ျမ ေလးလား...။ ေခါင္းကိုက္တာပဲ ထင္တယ္။ ျမေလးက သိပ္ေခါင္းမာတာပဲ။ ေဆးေသာက္ပါ၊ ေဆးခန္းျပပါဆို ရင္ အျမဲျငင္း။ ေရာဂါဆိုတာ ႏုတုန္းပဲ ေကာင္းတာ။ ရင့္သြားရင္ မလြယ္ဘူးဆိုတာ မသိတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔
ကြာ။ အဲ့ဒီအက်င့္ေလးကို ဘယ္လို ေျပာရမွန္းကို မသိ ဘူး။ ေျပာျပန္ရင္လည္း ျမ ေလးက မႀကိဳက္ဘူးေလ”
“ဟင္း... ခစ္ခစ္” ဆို တဲ့ တစ္ဖက္က ပီတိသံစဥ္ ေလးေတြကို ကိုေအာင္၀င္း ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကိုေအာင္၀င္း မ်က္ႏွာႀကီးလည္း ၀င္းလို႔။
“ျမေလး တစ္ေယာက္တည္း လာမွာလား”
“ဟင့္အင္း အစ္မလည္း လိုက္ခဲ့မွာ”
“တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မလာပါနဲ႔ကြာ၊ စိတ္မခ်ဘူး”
“အင္း... အစ္ကိုက ခု ခ်ိန္ထိ စိုးရိမ္ေပးတုန္းပဲေနာ္”
“ဟာ... ျမေလးကလည္း ျမေလးကိုမွ မစိုးရိမ္ရင္ ကိုယ့္လိုတစ္ေကာင္ ႂကြက္က ဘယ္သူ႔ကိုသြား စိုးရိမ္ရမလဲ”
ကိုေအာင္၀င္းတစ္ ေယာက္ အာအေတာ္သြက္ လာတယ္ေလ။ ခုပဲၾကည့္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မင္းေၾကာင့္၊ ငါ့ေၾကာင့္လို႔ မစြပ္စြဲၾကဘဲ ကိုယ့္ေၾကာင့္ပါ လို႔ ကိုေအာင္၀င္းက ဆိုသလို ျမေလးေၾကာင့္ပါ လို႔ ျမေလး ကလည္း ၀န္ခံေနၿပီ မဟုတ္လား။ ဒီလို အခ်ိန္မွာမွ အာမသြက္ရင္ ကိုေအာင္၀င္း ဘယ္အခ်ိန္ သြားသြက္ရမလဲ။
“ေျပာေလ၊ အစ္ကို ဘာ လုပ္ေပးရမလဲ”
“ဟိုေလ အင္းေလး ေဆးခန္းကေလ...”
“အင္း...”
“တံုကင္ေလး ယူထား ေပးပါလား”
“ဟာ... ရတာေပါ့ ျမ ေလးရဲ႕။ ဘယ္အခ်ိန္လဲ မနက္ပိုင္းလား၊ ညေနလား၊ မနက္ အေစာႀကီးက ေကာင္းမွာပါ။ ေအးတာေပါ့”
“ဟုတ္...”
“ဒါနဲ႔ ဘယ္ဆရာ၀န္ဆီ လဲ”
“ဟိုေလ...”
“အင္း...”
“ဟို... ဟို”
ကိုေအာင္၀င္း ျပံဳးလိုက္တယ္။
“ဟိုဟိုဆရာ၀န္ ဆိုတာ မရွိဘူးေလ ျမေလးကလည္း... ဟဲဟဲ”
“အင္း... ဟင္းဟင္း အစ္ကိုကလည္းေလ”
“စတာပါ ဘယ္ဆရာ၀န္လဲ ေျပာေလ”
“ဟို... အစ္ကိုရဲ႕”
“အင္း... ေျပာ”
“ဟို... သားဖြားမီးယပ္ ဆရာ၀န္ပါ။ ျမေလးဗိုက္ ျပခ်င္လို႔”
“ဟမ္...” ဟုသာ ကိုေအာင္၀င္း ဆိုလိုက္ႏိုင္တယ္။ ဘာစကားမွ ဆက္ မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တစ္ဖက္ကေတာ့...
“ၿပီးခဲ့တဲ့ လကတည္းက ျပမလို႔ပဲ။ မအားတာနဲ႔ေရာ ဒီလက မရေတာ့ဘူးေလ။ ရင့္လာရင္ ဒီမွာက စိတ္ခ်ရတဲ့ ဆရာ မရွိလွဘူးေလ”
ကိုေအာင္၀င္း က်န္တဲ့ စကားေတြ မၾကားတစ္ခ်က္၊ ၾကားတစ္ခ်က္။
“အားနာလိုက္တာ” ေတြေရာ၊ “အစ္ကိုကသာ စိတ္ခ်ရတာ”ေတြေရာ စံုလို႔ပဲ။ ေစာေစာက ၀င္းပေနတဲ့ ကိုေအာင္၀င္း မ်က္ႏွာႀကီးလည္း ပန္းသီးတစ္လံုး မီး သင့္ခံလိုက္ရသလိုပဲ နီရဲ႐ႈံ႕ တြလို႔ ေန႔တယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ နာတယ္ ဆိုၿပီး ေမ့လက္စနဲ႔ ေမ့ထားလိုက္တာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကုန္ကေတာ့ သူနဲ႔ ဟိုေကာင္ေလးနဲ႔ လက္ထပ္လိုက္ၾကတဲ့သတင္း ၾကားထားတာကိုပါ ေမ့သြားတယ္။
“ေသပါေတာ့”လို႔ စိတ္ ထဲက ေရရြတ္ရင္း ကိုယ့္နဖူးကို ကိုယ္႐ိုက္လိုက္တယ္။ “ျဗက္”ဆိုတဲ့အသံနဲ႔ အတူ ေခၽြးစေတြ လက္မွာ လာကပ္ေရာ။
“အစ္ကို... ၾကားလား ဟန္လို”
“ေၾသာ္... အင္း... ၾကားတယ္ ျမေလး၊ ၾကားတယ္”လို႔ အသံကို ႏွိမ့္ေျပာလိုက္တယ္။
“အဲဒါဆို စိတ္ခ်မယ္ ေနာ္အစ္ကို”ဆိုၿပီး တစ္ဖက္က ဖုန္းခ်သြားတယ္။ ကိုေအာင္၀င္း ေဘးဘီကို မလံုမလဲ ၾကည့္မိေတာ့ ဘယ္သူမွ မရွိတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့။
ကိုေအာင္၀င္း ဖုန္းခြက္ ကိုခ် က်သင့္ေငြကို ရွင္း လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ အျပင္ကို လွည့္အထြက္
“ခြပ္”
“အ”
ဆိုင္ေရွ႕ကမိုးကာစကို ဆြဲခ်ထားတဲ့ ၀ါးလံုးတန္းနဲ႔ ကိုေအာင္၀င္း နဖူးႀကီးနဲ႔ မိတ္ဆက္ သြားတာပါ။ ေျပာပါတယ္။ ကိုေအာင္၀င္းတစ္ေယာက္ ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္လို႔။
အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ဆူညံပြက္ေလာ ႐ိုက္သြားတယ္။ “သြားၿပီ သြားၿပီ” ဟု ေရရြတ္ရင္း ကိုေအာင္၀င္း တစ္ေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚက ဟင္းတံုးမ်ားကို လိုက္ေကာက္လိုက္တယ္။ ဒီေန႔ တစ္ေနကုန္ ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲ မသိ။ အကုန္ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ခ်ည္းပဲ။ ဘယ္ေနရာမွ အဆင္မေျပဘူး။ မနက္ကလည္း အလွဴတစ္ခု သြားခါနီး လက္ထဲ ကိုင္ထားတဲ့ စက္ဘီးေသာ့ ေပ်ာက္သြားလို႔ လမ္းေလွ်ာက္ သြားလိုက္ရေသးတယ္။ ခုလည္း ညေနစာ စားဖို႔ ငါးေၾကာ္နဲ႔ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ ၀ယ္ထားတာ။ အိတ္ထဲကေန ပန္းကန္ထဲ ထည့္ၿပီး ထမင္းစားပြဲဆီ ျပန္အလွည့္ ေနာက္ေဖး မီးဖိုဆင့္နဲ႔ ခလုတ္ တိုက္ခ်လိုက္တာ ငါးေၾကာ္ ႏွစ္တံုးလည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်၊ ခ်ဥ္ေပါက္ရြက္ ေၾကာ္ေတြလည္း မြစာက်ဲလို႔။
“ကိုေအာင္၀င္းေရ ဖုန္း”
ဟင္းေတြ ေကာက္ေနတုန္း
အိမ္ေရွ႕ဆိုင္က ဖုန္းေခၚသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကိုေအာင္၀င္း ဟင္းခြက္ကို စားပြဲေပၚ ခဏတင္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ကို ေျပးထြက္လိုက္တယ္။
“ျဗဳတ္...”
“အာ... သြားၿပီ၊ သြား ၿပီ”
ဖိနပ္တစ္ဖက္ ရႊံ႕ဗြက္ထဲ နစ္ကာ သဲႀကိဳး ျပဳတ္ထြက္သြားတာ။
“ဟာ... ဒုကၡပါပဲ”
ကိုေအာင္၀င္း ဖိနပ္ကို ရႊံ႕ထဲက ဆြဲထုတ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ္သြားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သဲႀကိဳး ျပဳတ္႐ံုတင္ မဟုတ္ သဲႀကိဳး ျပတ္ထြက္သြားတာ။ ဘယ္လိုမွ လုပ္မရႏိုင္ေတာ့။ ဖိနပ္ေလးကို ႏွေျမာတသစြာ ထားခဲ့လိုက္ရင္း ဖုန္းကို ေျပးကိုင္လိုက္တယ္။
“ဟလို... အမိန္႔ရွိပါ ခင္ဗ်ာ”
“...”
တစ္ဖက္က ျပန္ထူးသံ မၾကားရ။
“ဟလို...”
“ဟန္လို...”
အသံႏုႏု တစ္ခု။“ဟင္” ခနဲ အသံ ထြက္သြားရင္း ကိုေအာင္၀င္း ခဏတာ မွင္တက္သြားတယ္။
ဒီအသံ၊ ဟုတ္တယ္ အဲဒီအသံပဲ။ “ဟလို” လို႔ မဟုတ္ဘဲ “ဟန္လို” လို႔ဆို တတ္တဲ့ သူက ေဟာ့ဒီ ကမာၻမွာ သူမ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။
“ရွင့္ဆီ ဘယ္ေတာ့မွ မဆက္သြယ္ေတာ့ဘူးမွတ္” ဆိုတဲ့ အတိတ္က ေနာက္ဆံုး ေျပာခဲ့တဲ့ စကားသံေလးေတာင္ ျပန္ၾကားေယာင္ လာသလို အတိတ္က အတင္းေမ့ပစ္ လိုက္ရတဲ့ အေၾကာင္းတို႔ကလည္း စီရရီ ၀င္လာျပန္တယ္။
လူဆိုတဲ့ သတၲ၀ါကလည္း ကိုယ္ တကယ္ႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုးခဲ့တာေတြကို ေမ့ပစ္လိုက္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ ဘူးမဟုတ္လား။ ခု “ဟန္လို” ဆိုတာကလည္း ကိုေအာင္ ၀င္းရဲ႕...။
“ဟန္လို အစ္ကိုလားလို႔”
ေဟာ... ခုမွ အတိတ္ တခ်ဳိ႕မွာ ၾကက္ေသ ေသသြားတဲ့ ကိုေအာင္၀င္းႀကီး သတိ ၀င္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့
“ဟုတ္ပါတယ္ ျမေလး”
ဒီတစ္ခါ အသံတိတ္က် သြားတာက တစ္ဖက္က သူမ။ ခဏၾကာမွ
“အစ္ကိုက မွတ္မိေသး တယ္ေနာ္”
“ေၾသာ္... ေျပာရက္ လိုက္တာ ျမေလးရယ္” လို႔ ကိုေအာင္၀င္း ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။
ဒါေတြတင္ မကပါဘူး။
“အစ္ကို႔မွာေလ ျမေလး ဆီက စိတ္ေျပၿပီးဆက္သြယ္ လာမယ့္ေန႔ကို ေစာင့္ေနခဲ့ရတာ ဒီေန႔နဲ႔ဆို တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေက်ာ္စြန္းခဲ့လို႔...”
ကိုေအာင္၀င္း ေခတ္ၱ စိတ္မွန္းနဲ႔ တြက္ရင္း
“အင္း... တစ္ႏွစ္၊ ကိုးလနဲ႔ တစ္ဆယ့္ ငါးရက္တိတိေပါ့။ ျမေလးက အဆက္အသြယ္ျဖတ္ ေမ့ထားရက္ေပမယ့္ မေမ့ရက္သူ အစ္ကို႔မွာ ေတာ့ ေန႔စဥ္အျမဲ ေမွ်ာ္လင့္ေန ရတာပါကြာ” ဆိုတာေတြကိုပါ ကရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ ေျပာလိုက္ခ်င္ တာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြ တစ္ခြန္းမွ မေျပာျဖစ္လိုက္။ ေျပာျဖစ္လိုက္တာက
“အင္း... မွတ္မိတာေပါ့ ျမေလးရယ္။ အစ္ကို႔ဆီ အမွတ္တရ ဖုန္းဆက္တဲ့ မိန္းကေလး ဆိုတာ ဒီကေန႔အထိ ျမေလးတစ္ေယာက္ပဲ ရွိေသး တာပါ”တဲ့။ တစ္ဖက္က “ဟင္...” ခနဲ ခ်လိုက္တဲ့ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္ကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
“ေၾသာ္... အစ္ကိုရယ္” တဲ့။
တကယ္လည္း တကယ္ပဲေလ။ ေအာင္၀င္း ဆိုတဲ့ေကာင္က ျမေလးဆိုတဲ့ မိန္းကေလး ထုတ္သြားခဲ့တဲ့ စည္းကမ္းကို တစ္သေ၀ မတိမ္း လိုက္နာခဲ့တဲ့ သူပဲ။
“ျမေလးက လြဲရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မဆက္သြယ္ရဘူး”တဲ့။ တစ္ခြန္းတည္းရယ္။ တကယ့္ကို တစ္ခြန္းတည္းရယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ တစ္ခြန္းတည္းကလည္း ကိုေအာင္၀င္း ရင္ထဲ တစ္သက္လံုးကို စြဲသြားခဲ့ေတာ့တာ။
အဲ့သေလာက္ စြဲရတာကလည္း အားလံုးထင္တဲ့ အတိုင္းပဲ ေနမွာပါ။ ဟုတ္တယ္။ ျမေလးနဲ႔ ေအာင္၀င္း၊ ေအာင္၀င္းနဲ႔ ျမေလးဆိုတာ မၾကာေသးခင္ ႏွစ္မ်ားအတြင္းက ျပည္တကၠသိုလ္ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္တြဲၿပီး ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ခ်စ္သူေတြကိုး။ ကင္တင္းဘက္ကို ၾကည့္မလား ေအာင္၀င္းနဲ႔ ျမေလး၊ သမိုင္း ေဆာင္ဘက္ သြားတဲ့ ယူက လစ္ေတာထဲ ၾကည့္မလား ျမ ေလးနဲ႔ ေအာင္၀င္း၊ မိန္းလမ္းမေပၚ ကည့္မလား လက္ခ်င္းတြဲခ်ိတ္ သြားလာ ေနၾကသူေတြထဲ ေအာင္၀င္းနဲ႔ ျမေလး ပါေသးတာပဲေလ။
“ဟန္လို... ဟန္လို အစ္ကို ၾကားရဲ႕လားလို႔”
“ဟင္း... အင္း... ၾကားတယ္ ေျပာ။ အစ္ကို ေသခ်ာ နားေထာင္ေနပါတယ္ ျမေလးရဲ႕”
ေဟာ... ဒါလည္း ကို ေအာင္၀င္းႀကီးရဲ႕ ပံုေသ အက်င့္။ ျမေလးက စိတ္ျမန္လက္ျမန္၊ စိတ္ေကာက္ကလည္း ျမန္တယ္။ သူေျပာေနတဲ့ စကားတို႔၊ ဘာတို႔ မၾကား လိုက္ရင္ “ေတာ္ၿပီ မေျပာ ေတာ့ဘူးဟာ” ဆိုၿပီး တစ္ေနကုန္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ေနတတ္တဲ့သူမ်ဳိး။ ဒါေၾကာင့္ ျမေလးအေၾကာင္း တစ္ခုခုေျပာတာနဲ႔ ေသခ်ာဂ႐ု စိုက္ရင္း
“ေသခ်ာနားေထာင္ေနပါတယ္ ျမေလးရဲ႕” ဆိုတာ ကိုေအာင္၀င္းရဲ႕ လက္သံုး စကားလို ျဖစ္လာခဲ့တာပဲ။
“ဟင္း... ဟင္း အစ္ကိုက အရင္အတိုင္းပဲေနာ္” တဲ့။ ရယ္သံလြင္လြင္ေလးနဲ႔ ျမေလးက ဆိုတယ္။ ကိုေအာင္၀င္း ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ ၾကည္ႏူးတဲ့ အျပံဳးပါ။
“အရင္အတိုင္းပဲေပါ့ ျမေလးရယ္။ အစ္ကိုက ဘာကို ေျပာင္းလဲရမွာလဲ။ ျမေလးကသာ...”
“အို... အစ္ကိုကလည္း ခုခ်ိန္မွာ အဲလို စကားေတြ မေျပာနဲ႔ေတာ့ေလ။ ျမေလး အရမ္း ခံစားရတယ္”
“ေျပာပါရေစ ျမေလး ရယ္။ ျမေလးပဲ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္ေလ။ ကိုယ္တို႔ အဆက္သြယ္ ျပတ္ခဲ့ၾကတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာၿပီလဲ။ ဘာမဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း ေလးနဲ႔။ တကယ္ေတာ့ အစ္ကိုလည္း အဲဒီ အခ်ိန္က သူေတာင္ ျပတ္ႏိုင္ေသးတာပဲ ငါ ဘာလို႔ ခံႏိုင္ရည္ မရွိရမွာလဲ ဆိုတဲ့ မာနေတြ ထားခဲ့မိတာပါ။ တကယ္ေတာ့...”
“မဟုတ္တာဘဲ အစ္ကိုရယ္”
ကိုေအာင္၀င္းစကား ပင္မျပတ္ေသး ျမေလးက ကတုန္ကယင္ေလးပင္ တားရွာတယ္။ သူမက ဆက္ၿပီး
“အဲဒီတုန္းက ျမေလးလည္း အႏိုင္ မယူခဲ့သင့္ဘူး သိလား။ ေန႔ေန႔ညည ျပန္ေတြးမိရင္ အရမ္း ခံစားရတယ္။ တကယ္ေတာ့ အစ္ကိုက ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ေျပာခဲ့တာေတြေလ။ ခုမွ သိ သိလာရတာ။ ျမေလးရဲ႕ အျပစ္ပါ အစ္ကိုရယ္”
အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ကိုေအာင္၀င္းနဲ႔ ျမေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စိတ္ေကာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ကို ေအာင္၀င္းက ေမဂ်ာ ေဘာလံုးပြဲမွာ ၀င္အေရြးခံတယ္။ ျမေလးက က်ဳိးရင္ပဲ့ရင္ ဆို တဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ တားတယ္။ ကိုေအာင္၀င္းကလည္း မရ ဘူး။ ငယ္ငယ္ကတည္းကေတာင္ ေဘာလံုးကို ဖက္အိပ္ ခဲ့တဲ့လူမ်ဳိး။ သူတို႔ေမဂ်ာက ပါေမာကၡႀကီးကလည္း “ေအာင္၀င္းဟာ ရပ္ကြက္ပြဲ ေတြမွာ ကန္ေနက်လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ အဲဒီေကာင္ မပါပါ ေအာင္ထည့္” လို႔ အမိန္႔ထုတ္ ထားေလေတာ့...။ အရာရာ ဦးစားေပးခဲ့ၿပီး သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ ျမေလးကို ဒီတစ္ခါေတာ့ ခြင့္လႊတ္လို႔ စိတ္ထဲကပဲ ေတာင္းပန္၊ မေက်နပ္ခ်က္ ေလးေတြရွိရင္ ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ အျပင္းကန္ရင္း ေနခဲ့ လိုက္တယ္။
အဲ... ျမေလးကလည္း အားက်မခံပါပဲ။ ကိုေအာင္၀င္းကို တားမရတဲ့အဆံုး “အစ္ကိုဟာ ညီမစကားကို ဥေပကၡာျပဳတယ္” ဆိုၿပီး ကိုေအာင္၀င္းႀကီး တစ္ေယာက္ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ေအာင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ သူတို႔ၿမိဳ႕ဘက္က ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ တပူးတြဲတြဲ ေနျပ တယ္။
ဒါကို ကိုေအာင္၀င္းႀကီး က
“ျမေလး အဲ့လို မေနနဲ႔။ အဲ့လိုၾကာရင္ ျမေလးနဲ႔ သူ႔ကို ဘာဘာညာညာ သမုတ္ၾက မွာေပါ့”လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ဒါကို ျမေလးက သူ စိတ္ေကာက္ ေနတာကို မေခ်ာ့တဲ့ အျပင္ အဲ့လိုေျပာရေကာင္း လား ဆိုၿပီး
“ရွင့္ဆီ ဘယ္ေတာ့မွ မဆက္သြယ္ေတာ့ဘူးမွတ္” ဆိုကာ အဆက္အသြယ္ ျဖတ္သြားခဲ့တာ ခုခ်ိန္ထိပဲ ဆိုပါ ေတာ့။ အဲ့လိုေတြ ျဖစ္ၿပီး သိပ္ မၾကာခင္ စာေမးပြဲေတြေျဖ ေက်ာင္းေတြလည္း ပိတ္သြားေလေတာ့ ျပတ္သြားလိုက္ၾကတာ ခုထိပဲ ဆိုပါေတာ့။
“အစ္ကိုေတာင္ ျမေလးကို ဆက္သြယ္ခ်င္ခဲ့တာ...”
“သြားပါ ခုမွ”
“အဟုတ္ ျမေလးရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ ျမေလးရဲ႕ေဒါသကို အစ္ကို႔ အလြမ္းနဲ႔ မယွဥ္ ရဲလို႔”
“ဟင္... အစ္ကိုကလည္း”တဲ့။ ေသခ်ာပါတယ္။ ျမေလး ေဘးနားမွာ ရွိတဲ့ အ၀တ္စ တခ်ဳိ႕ကို ဆြဲလိမ္ ေနေလာက္ၿပီ။
“ဒါနဲ႔ ျမေလး ဘာေျပာ မလို႔လဲ”
“အင္း... မွာစရာေလး ရွိလို႔”
“ေျပာေလ အစ္ကို လုပ္ေပးမွာေပါ့။ ေျပာ ျမေလး ေျပာ၊ အစ္ကို ေသခ်ာနား ေထာင္ေနတယ္”လို႔ ကို ေအာင္၀င္း ေျပာလိုက္တယ္။ ခါတိုင္းလည္း ဒီလိုပဲေလ၊ ျမေလး ေက်ာင္းက အိမ္ျပန္ ၿပီဆိုရင္
“သနပ္ခါးကုန္သြားလို႔ အစ္ကို၊ ဒီမွာက ေစ်းႀကီးတယ္”
“တီရွပ္ဒီဇိုင္းအသစ္ ကေလးေတြ ေပၚတယ္တဲ့ အစ္ကို” ဆိုတာေလးေတြပဲ ေျပာလိုက္၊ ကိုေအာင္၀င္းတစ္ေယာက္ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ ပစ္ခ်ခဲ့ၿပီး ပစၥည္းေတြ ေျပး၀ယ္၊ သူတို႔ၿမိဳ႕ေလးဆီ ထြက္တဲ့ ကားအမီ သူ႔ဆီတင္ ေပးေနက်ေလ။
“ဟိုေလ အစ္ကို၊ အစ္ကို အင္းေလး ေဆးခန္းကို သိတယ္ မဟုတ္လား”
“ဟာ... သိတာေပါ့ ျမ ေလးရယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ျမ ေလးလား...။ ေခါင္းကိုက္တာပဲ ထင္တယ္။ ျမေလးက သိပ္ေခါင္းမာတာပဲ။ ေဆးေသာက္ပါ၊ ေဆးခန္းျပပါဆို ရင္ အျမဲျငင္း။ ေရာဂါဆိုတာ ႏုတုန္းပဲ ေကာင္းတာ။ ရင့္သြားရင္ မလြယ္ဘူးဆိုတာ မသိတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔
ကြာ။ အဲ့ဒီအက်င့္ေလးကို ဘယ္လို ေျပာရမွန္းကို မသိ ဘူး။ ေျပာျပန္ရင္လည္း ျမ ေလးက မႀကိဳက္ဘူးေလ”
“ဟင္း... ခစ္ခစ္” ဆို တဲ့ တစ္ဖက္က ပီတိသံစဥ္ ေလးေတြကို ကိုေအာင္၀င္း ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကိုေအာင္၀င္း မ်က္ႏွာႀကီးလည္း ၀င္းလို႔။
“ျမေလး တစ္ေယာက္တည္း လာမွာလား”
“ဟင့္အင္း အစ္မလည္း လိုက္ခဲ့မွာ”
“တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မလာပါနဲ႔ကြာ၊ စိတ္မခ်ဘူး”
“အင္း... အစ္ကိုက ခု ခ်ိန္ထိ စိုးရိမ္ေပးတုန္းပဲေနာ္”
“ဟာ... ျမေလးကလည္း ျမေလးကိုမွ မစိုးရိမ္ရင္ ကိုယ့္လိုတစ္ေကာင္ ႂကြက္က ဘယ္သူ႔ကိုသြား စိုးရိမ္ရမလဲ”
ကိုေအာင္၀င္းတစ္ ေယာက္ အာအေတာ္သြက္ လာတယ္ေလ။ ခုပဲၾကည့္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မင္းေၾကာင့္၊ ငါ့ေၾကာင့္လို႔ မစြပ္စြဲၾကဘဲ ကိုယ့္ေၾကာင့္ပါ လို႔ ကိုေအာင္၀င္းက ဆိုသလို ျမေလးေၾကာင့္ပါ လို႔ ျမေလး ကလည္း ၀န္ခံေနၿပီ မဟုတ္လား။ ဒီလို အခ်ိန္မွာမွ အာမသြက္ရင္ ကိုေအာင္၀င္း ဘယ္အခ်ိန္ သြားသြက္ရမလဲ။
“ေျပာေလ၊ အစ္ကို ဘာ လုပ္ေပးရမလဲ”
“ဟိုေလ အင္းေလး ေဆးခန္းကေလ...”
“အင္း...”
“တံုကင္ေလး ယူထား ေပးပါလား”
“ဟာ... ရတာေပါ့ ျမ ေလးရဲ႕။ ဘယ္အခ်ိန္လဲ မနက္ပိုင္းလား၊ ညေနလား၊ မနက္ အေစာႀကီးက ေကာင္းမွာပါ။ ေအးတာေပါ့”
“ဟုတ္...”
“ဒါနဲ႔ ဘယ္ဆရာ၀န္ဆီ လဲ”
“ဟိုေလ...”
“အင္း...”
“ဟို... ဟို”
ကိုေအာင္၀င္း ျပံဳးလိုက္တယ္။
“ဟိုဟိုဆရာ၀န္ ဆိုတာ မရွိဘူးေလ ျမေလးကလည္း... ဟဲဟဲ”
“အင္း... ဟင္းဟင္း အစ္ကိုကလည္းေလ”
“စတာပါ ဘယ္ဆရာ၀န္လဲ ေျပာေလ”
“ဟို... အစ္ကိုရဲ႕”
“အင္း... ေျပာ”
“ဟို... သားဖြားမီးယပ္ ဆရာ၀န္ပါ။ ျမေလးဗိုက္ ျပခ်င္လို႔”
“ဟမ္...” ဟုသာ ကိုေအာင္၀င္း ဆိုလိုက္ႏိုင္တယ္။ ဘာစကားမွ ဆက္ မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တစ္ဖက္ကေတာ့...
“ၿပီးခဲ့တဲ့ လကတည္းက ျပမလို႔ပဲ။ မအားတာနဲ႔ေရာ ဒီလက မရေတာ့ဘူးေလ။ ရင့္လာရင္ ဒီမွာက စိတ္ခ်ရတဲ့ ဆရာ မရွိလွဘူးေလ”
ကိုေအာင္၀င္း က်န္တဲ့ စကားေတြ မၾကားတစ္ခ်က္၊ ၾကားတစ္ခ်က္။
“အားနာလိုက္တာ” ေတြေရာ၊ “အစ္ကိုကသာ စိတ္ခ်ရတာ”ေတြေရာ စံုလို႔ပဲ။ ေစာေစာက ၀င္းပေနတဲ့ ကိုေအာင္၀င္း မ်က္ႏွာႀကီးလည္း ပန္းသီးတစ္လံုး မီး သင့္ခံလိုက္ရသလိုပဲ နီရဲ႐ႈံ႕ တြလို႔ ေန႔တယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ နာတယ္ ဆိုၿပီး ေမ့လက္စနဲ႔ ေမ့ထားလိုက္တာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကုန္ကေတာ့ သူနဲ႔ ဟိုေကာင္ေလးနဲ႔ လက္ထပ္လိုက္ၾကတဲ့သတင္း ၾကားထားတာကိုပါ ေမ့သြားတယ္။
“ေသပါေတာ့”လို႔ စိတ္ ထဲက ေရရြတ္ရင္း ကိုယ့္နဖူးကို ကိုယ္႐ိုက္လိုက္တယ္။ “ျဗက္”ဆိုတဲ့အသံနဲ႔ အတူ ေခၽြးစေတြ လက္မွာ လာကပ္ေရာ။
“အစ္ကို... ၾကားလား ဟန္လို”
“ေၾသာ္... အင္း... ၾကားတယ္ ျမေလး၊ ၾကားတယ္”လို႔ အသံကို ႏွိမ့္ေျပာလိုက္တယ္။
“အဲဒါဆို စိတ္ခ်မယ္ ေနာ္အစ္ကို”ဆိုၿပီး တစ္ဖက္က ဖုန္းခ်သြားတယ္။ ကိုေအာင္၀င္း ေဘးဘီကို မလံုမလဲ ၾကည့္မိေတာ့ ဘယ္သူမွ မရွိတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့။
ကိုေအာင္၀င္း ဖုန္းခြက္ ကိုခ် က်သင့္ေငြကို ရွင္း လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ အျပင္ကို လွည့္အထြက္
“ခြပ္”
“အ”
ဆိုင္ေရွ႕ကမိုးကာစကို ဆြဲခ်ထားတဲ့ ၀ါးလံုးတန္းနဲ႔ ကိုေအာင္၀င္း နဖူးႀကီးနဲ႔ မိတ္ဆက္ သြားတာပါ။ ေျပာပါတယ္။ ကိုေအာင္၀င္းတစ္ေယာက္ ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္လို႔။
ခ်မ္းထက္ဟန္
(ေရႊအျမဳေတ၊မဂၢဇင္း၊ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၁၀)
(ေရႊအျမဳေတ၊မဂၢဇင္း၊ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၁၀)
No comments:
Post a Comment